พระธรรมเทศนา

เรียบเรียงจากพระธรรมเทศนาพระราชภาวนาวิสุทธิ์ (หลวงพ่อธัมมชโย)

  การฝึกใจให้หยุดนิ่งเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ในชีวิต อย่าให้มีสิ่งใดมาเป็นอุปสรรคต่อการฝึกใจให้ หยุดนิ่ง ไม่ว่าจะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเจ็บไข้ได้ป่วย หรืออ่อนเพลียเพียงไรก็ตาม ให้ลงมือนั่งสมาธิไปเลย กำหนดจิตว่า เราจะหยุดจะนิ่งให้ได้ พอเราตั้งใจแน่วแน่อย่างนี้ไม่ช้าความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าก็จะหายไป เปลี่ยนมาเป็นความสุข แม้ความทุกข์ทรมานที่เกิดจากโรคภัยไข้เจ็บก็จะเลือนหายไป เหมือนผู้ป่วยคนหนึ่งเป็นโรคมะเร็ง หมอบอกว่าจะมีชีวิตอยู่อีกไม่กี่เดือนก็จะต้องตาย ให้ร่ำลาหมู่ญาติ เพื่อเตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม คนป่วยฟังแล้วใจก็เศร้าหมอง เพราะไม่รู้ว่าตายแล้วจะไปไหน ชีวิตในสัมปรายภพจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ จึงมีความกังวลมาก ทุกข์ทั้งกายทุกข์ทั้งใจเป็นทุกข์ซ้อนทุกข์ ทุกข์ยกกำลังสองแต่เมื่อได้ยอดกัลยาณมิตรไปแนะนำให้เขาปล่อยวางเรื่องความเจ็บไข้ได้ป่วย เรื่องที่หมอบอก ซึ่งมีแต่จะทำให้เกิดความวิตกกังวลและให้กำหนดจิตตัดใจ ทำใจให้แน่วแน่อยู่ตรงกลางของกลาง ให้หยุดให้นิ่งอยู่ภายในตัว

       เมื่อตั้งใจทำอย่างจริงจังแล้ว ผลแห่งการปฏิบัติอย่างจริงจังย่อมจะปรากฏ แม้ร่างกายสังขาร จะไม่อำนวย จะเจ็บป่วยไข้ด้วยโรคภัยที่ร้ายแรง แต่ก็สู้กำลังใจที่เข้มแข็งแน่วแน่ และการฝึกใจให้หยุดนิ่งไม่ได้ ในที่สุดก็เอาชนะทุกขเวทนานั้นได้ ใจอยู่เหนือทุกขเวทนา ใจหลุดจากสังขารแห่งความทุกข์ทรมานใจหยุดนิ่งเข้าถึงความสว่างภายใน เห็นดวงปฐมมรรคเห็นกายมนุษย์ละเอียด และในที่สุดก็ได้เข้าถึงองค์พระธรรมกายในตัว ความสุขก็พรั่งพรูออกมา จนลืมไปว่าตัวเองเจ็บไข้ได้ป่วย ลืมไปว่าหมอบอกว่าจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้อีกไม่นาน ลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นความทุกข์ทรมาน มีแต่สุขอย่างเดียวสุขอยู่ในพระธรรมกายที่สว่างไสว ไม่หวาดกลัวต่อมรณภัย มีจิตใจที่เข้มแข็ง มีปีติเบิกบาน สิ่งที่เหนือธรรมชาติก็เกิดขึ้น ทำให้คำพยากรณ์ของหมอคลาดเคลื่อนไปจากความรู้ความชำนาญและประสบการณ์ของหมอที่บอกว่าคนป่วยจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่เดือน กลับกลายเป็นว่ามีอายุยืนยาวต่อมาได้อีก ๑๐ ปี ทำให้หมออัศจรรย์ใจว่า คนไข้คนนี้ ทำไมมีหน้าตาเบิกบานเนื้อตัวเกลี้ยงเกลาสะอาด ดวงตาสดใส ผิวพรรณเปล่งปลั่ง มีน้ำมีนวล ผู้ที่มาเยี่ยมไข้ก็ได้กำลังใจจากผู้ไข้ หมอกับพยาบาลก็ได้กำลังใจจากผู้ไข้ ผู้ไข้ก็มีความสุขอยู่ในกลางพระธรรมกายที่ชัดใสแจ่ม

แม้ร่างกายสังขารจะไม่อำนวย จะเจ็บป่วยไข้ด้วยโรคภัยที่ร้ายแรง แต่ก็สู้กำลังใจที่เข้มแข็งแน่วแน่ และการฝึกฝนใจให้หยุดนิ่งไม่ได้ ในที่สุดก็เอาชนะทุกขเวทนานั้นได้

     พระธรรมกายจึงเป็นที่พึ่งที่ระลึกอย่างสำคัญ ที่ช่วยขจัดทุกข์โศกโรคภัยได้อย่างน่าอัศจรรย์ แม้เวลาจะละโลกก็สามารถถอดกาย ตายก่อนตายได้จะไปอยู่ภพภูมิไหนก็ได้ตามความปรารถนาของตนด้วยเหตุนี้ จึงจะต้องทำใจให้เบิกบาน ให้อยู่เหนือความทุกข์ เหนือความวิตกกังวล ให้อยู่ในบุญแล้วก็ทำใจให้หยุดนิ่งๆ เฉยๆ ที่ศูนย์กลางกายถ้าได้ดวงธรรมเราก็ตรึกในกลางดวงธรรม ถ้าได้กาย ภายในเราก็ตรึกในกลางกายภายใน ถ้าได้องค์พระเราก็ตรึกในกลางองค์พระ ถ้ายังไม่ได้ อะไรก็ภาวนา สัมมาอะระหังเรื่อยไป ใจนิ่งอยู่ตรงกลาง ตรงนั้น นึกอาราธนาพระนิพพาน พระพุทธเจ้าทั้งหลายพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ผู้มีฤทธิ์ มีเดชมีอานุภาพพระอริยบุคคลทั้งหลาย ให้ลงมาปกปักรักษา

       เราขจัดสิ่งที่ไม่ดีภายในร่างกายให้หมดสิ้นไป แล้วก็ทำใจให้ใสๆ สบายๆ เบิกบาน แช่มชื่น ราวกับผู้นิรทุกข์ ไม่เคยเจ็บป่วยไข้เลยทำได้อย่างนี้ ไม่ช้าเราจะเข้าถึงธรรม จะเป็นคนป่วยที่สง่างาม องอาจ อยู่ในสายตาของเทวดา ของชาวสวรรค์เขาจะชื่นชมยินดีกับผู้ป่วยที่มีที่พึ่งทางใจ แม้ป่วยกายแต่รัศมีธรรมจากใจ ก็สว่างวาบ ดวงตาทุกคู่ของชาวสวรรค์ก็จะจ้องมองมาที่เราแล้วเราก็ทำใจนิ่งๆ ใสๆ อย่างสบายๆ อธิษฐานให้หายเจ็บ หายป่วย หายไข้ไปเหมือนเข้า ห้องเสริมสวยอย่างนั้นสิ่งที่ไม่ดีก็เอาออกไป ให้ หลงเหลือแต่สิ่งที่ดีๆ ถ้าทำได้อย่างนี้ ใจจะสดชื่นเบิกบานในทุกสถานการณ์ เป็นคนเจ็บ คนป่วยที่ให้กำลังใจแก่หมอพยาบาลและผู้มาเยี่ยมไข้ อย่างนี้เรียกว่าป่วยอย่างสง่างาม
      
     เพราะฉะนั้น ให้ลูกทุกคนหมั่นฝึกฝนอบรมจิตใจของเราให้หยุด ให้นิ่ง ให้ทำอย่างจริงจัง ทำใจ ให้ใสๆ ไม่ห่วงใยอาลัยอาวรณ์กับสังขารร่างกายจะเป็นอย่างไรก็ช่าง เฉยๆ ไม่สนใจ กำหนดใจลงไป ที่ศูนย์กลางกาย ให้ตรึงใจติดอยู่ตรงนั้นเหมือน เอากาวชั้นดี

       ตรึงใจให้ติดกับศูนย์กลางกาย แล้วก็ภาวนาสัมมาอะระหัง ตรึกนึกถึงดวงใสใจหยุดอยู่ในกลางดวงใส เราจะอาศัยกายมนุษย์นี้อยู่เพียงชั่วคราว ให้รีบชิงช่วงความแข็งแรงและสดชื่นของร่างกายนี้ก่อนที่จะถูกช่วงชิงความแข็งแรงความสดชื่นของร่างกายนี้ไป