Case Study กรณีศึกษา
บุญกฐินสามัคคี
๓ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ 

กราบนมัสการคุณครูไม่ใหญ่ด้วยความเคารพอย่างสูง

     ลูกเป็นนักเรียนโรงเรียนอนุบาล          ฝันในฝันวิทยา เข้าวัดครั้งแรกเมื่องานบุญกฐิน     ปี ๒๕๒๘ โดยพี่สาวของลูกทำหน้าที่เป็นกัลยาณมิตรชวนลูกให้มาร่วมบุญ จากนั้นลูก   ก็มาวัดทุกวันอาทิตย์ต้นเดือน มาแล้วก็เกิดศรัทธายิ่ง ๆ ขึ้น เพราะลูกพบกับความอัศจรรย์ เหมือนกับเรื่องที่ลูกเคยฝันเห็น ทำให้ลูกมาวัดอย่างต่อเนื่องจนถึงปัจจุบันนี้       

      ลูกกราบขอความเมตตาคุณครูไม่ใหญ่ช่วยฝันในฝันดังนี้ค่ะ

    สามีของลูก รับราชการเป็นสาธารณสุขอำเภอ เขาเป็นคนโอบอ้อมอารี มีเมตตา เป็นที่รักของญาติพี่น้องทุกคน แต่ข้อเสียของเขา   ก็คือ เขาชอบดื่มเหล้ามาก ดื่มเป็นประจำ ต่อมาเขาเป็นโรคไวรัสลงตับ ตาเหลืองมาก หมอสั่งว่าห้ามดื่มเหล้าอีก ถ้าดื่มจะเป็นโรคตับแข็งทันที 

    เขาก็เชื่อฟังคุณหมอ แต่เป็นความเชื่อระยะสั้น เมื่อเขาหยุดดื่มไปเป็นเวลาหลายเดือน จนอาการตาเหลืองนั้นหายไป เขาคิดว่าหายดีแล้ว จึงกลับมาดื่มเหล้าอีก 

     พอเริ่มดื่มเหล้าอีกครั้ง เขาก็มีอาการท้องอืด อึดอัดมาเรื่อย ๆ ไปหาหมอจึงได้รู้ว่าเป็นอาการของโรคตับแข็ง หมอก็เลยสั่ง        เด็ดขาดว่า “ให้เลิกดื่มเหล้า” แต่คราวนี้เขาไม่เชื่อหมอ ยังดื่มต่อมาอีกหลายปี จนรู้สึกว่าร่างกายรับไม่ไหว ก็เลยเลิกดื่มตามที่หมอเคยแนะนำไว้

     หลังจากเลิกดื่มเหล้าไปได้ ๘ เดือน    วันหนึ่งขณะที่เขากำลังจะเตรียมตัวไปทำงาน   ในตอนเช้า เขาก็บอกว่าเพลีย ไปไม่ไหว ขอนอนพักดีกว่า  พอนอนได้สักพัก เขาก็อาเจียนออกมาเป็นเลือด ลูกรีบนำเขาส่งโรงพยาบาล จากนั้นเขาก็ไม่มีสติ เกิดอาการคลุ้มคลั่งโวยวายแบบไม่รู้ตัว จนหมอต้องจับเขามัดติดกับเตียง เขาก็ดิ้นโวยวายร้องเรียกหาแต่ภรรยา (คือตัวลูก) กับแม่ของเขา  

     ต่อมา ย้ายโรงพยาบาลไปรักษาที่กรุงเทพฯ หมอให้ใส่เครื่องช่วยหายใจ ไม่นานเขาก็หมดสติ ไม่รับรู้อะไรอีกเลย ในที่สุดเช้ามืดของวันที่ ๓๐ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๒๗ เขาก็จากไป   

     ลูกได้แต่ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าเสียใจ แต่ก็ยังไม่ได้นำศพของสามีกลับบ้าน   ในวันนั้น ลูกเองก็ยังนอนพักที่โรงพยาบาลอีก    คืนหนึ่ง ในคืนนั้นลูกฝันเห็นพระภิกษุ ๒ รูป    มีผิวพรรณผ่องใสมาก ๆ รุ่งขึ้นลูกจึงเล่าให้ญาติพี่น้องฟัง 

     ตอนนั้นญาติ ๆ ยังไม่เคยมาวัด      พระธรรมกาย พวกเขาต่างพากันไปหารูปเกจิอาจารย์ดัง ๆ มาให้ดู ลูกก็บอกแต่ว่า    ไม่ใช่ ๆ จนกระทั่งปี พ.ศ. ๒๕๒๙ ในงานธุดงค์ปีใหม่ ลูกเห็นภิกษุ ๒ รูป เดินออกมาจากโบสถ์ ลูกเห็นแล้วถึงกับขนลุก ใจเต้น น้ำตาไหล    แล้วอยากจะตะโกนออกมาตรงนั้นเลยว่า        เจอแล้ว ๆ ภิกษุ ๒ รูป นี้ ที่เห็นในฝัน ที่ลูกจำได้ติดตาติดใจ ซึ่งก็คือคุณครูไม่ใหญ่และหลวงพ่อทัตตชีโว 

      นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกจึงมาวัดทำบุญไม่เคยขาดเลยค่ะ

    ตั้งแต่สามีตายไป ลูกไม่ค่อยฝันถึง  สามีเลย ทั้ง ๆ ที่คิดถึงเขามาก พอลูกได้เข้าวัดพระธรรมกาย ลูกก็ทำบุญแล้วอุทิศบุญให้   เขาตลอด จนกระทั่งปี พ.ศ. ๒๕๓๑ ที่วัดมีการ สร้างพระธรรมกายประจำตัว ลูกจึงรีบจองทันที แต่ทำให้ตัวเองก่อน ยังไม่ได้ทำให้สามี ขอเอาบุญให้ตัวเองก่อน แต่ก็อุทิศบุญให้สามีด้วย

    หลังจากที่ลูกสร้างองค์พระให้ตัวเองผ่านไป ๑ เดือน ลูกฝันไปว่า ได้ไปตามหาสามีเพราะความคิดถึง ลูกเห็นชายคนหนึ่งนั่งพิงลูกกรงอยู่บนบ้านหลังหนึ่ง ลูกจึงแหงนหน้าตะโกนถามชายคนนั้นว่า เห็นสามีของลูก     อยู่ที่นี่หรือเปล่า ชายคนนั้นก็ไม่ตอบ ได้แต่   มองหน้าลูก ลูกก็ถามซ้ำอีกหลายครั้ง พอเขาเห็นลูกถามหลายครั้งเข้า สายตาของชายคนนั้น    ก็เหมือนอนุญาตให้ลูกขึ้นบันไดไปข้างบนได้    พอขึ้นไปก็ไม่เห็นมีใคร นอกจากชายเสื้อแดงคนนี้คนเดียว 

    แต่แม้จะมองไม่เห็นใคร ลูกก็มีความรู้สึกว่า มีคนจำนวนมากแออัดยัดเยียดกันอยู่  ในนั้น เหมือนคนถูกขังอยู่แน่นขนัด มีความรู้สึกว่ากระดานมันยวบขึ้นยวบลง ครั้นยืนอยู่สักพักก็มีคนพาสามีของลูกออกมาด้วยใบหน้าที่หม่นหมอง 

    สามีนุ่งกางเกงแต่ไม่ได้ใส่เสื้อ ตามตัวมีรอยตะปูแทงเต็มไปหมด ท่าทางสามีดูจะ  เกรง ๆ ผู้ชายเสื้อแดงคนนั้น หลังจากลูกพูดคุยกับสามีได้สักพัก ลูกก็พูดในเชิงบังคับให้เขากลับบ้าน เขาก็เลยบอกว่าขอไปเก็บเสื้อผ้าก่อน แล้วเขาก็กลับออกมาพร้อมกับเสื้อผ้าเก่า ๆ ๒-๓ ตัว จากนั้นก็พากันกลับ 

    พอลูกและสามีเดินมาถึงหัวบันได กำลังจะก้าวลงบันได ลูกก็สะดุ้งตื่น พอลูกฝันเห็นสามีเป็นอย่างนี้ ลูกจึงไปสร้างองค์พระ    ให้กับสามีและลูก ๆ รวมเป็น ๔ องค์ 

    หลังจากนั้น อีก ๒ เดือนต่อมา เวลาประมาณตี ๓ ซึ่งเป็นเวลาปกติที่ลูกจะต้องตื่นขึ้นมานั่งสมาธิและเตรียมตัวหุงข้าวใส่บาตร    แต่วันนั้นนึกอย่างไรไม่ทราบ ลูกเกิดอาการงอแงไม่อยากลุก บอกกับตัวเองว่าอีกเดี๋ยว ๆ พร้อมกับมีอาการซึม ๆ เคลิ้ม ๆ 

    ทันใดนั้น ลูกได้ยินเสียงคนมาเปิดประตูหน้าบ้าน (บ้านของลูกเป็นร้านค้า) แล้วก็มีคนวิ่งเข้ามานอนคว่ำอยู่ข้าง ๆ ลูกตกใจมาก คิดว่าขโมย จึงตะโกนสุดเสียงเรียกลูกชายที่นอนอยู่ชั้นบน ขณะตะโกนก็มองคนที่เข้ามานอนคว่ำอยู่นั้น ก็จำได้ขึ้นมาทันทีว่า เขาใส่ชุดเหมือนสามีของลูกตอนที่ฝันเห็นในคราวก่อน คือใส่กางเกงตัวเก่า ๆ ไม่ใส่เสื้อ นึกได้ดังนั้นลูกก็ลุกขึ้น เพื่อจะมองให้เต็มตา พอลุกขึ้น      ก็มีสติ พอมีสติภาพนั้นก็หายไป 

    พี่สาวของลูก เมื่อปี ๒๕๔๗ ก่อนงานบุญสร้างองค์พระสามแสนองค์สามแสนปลื้ม   พี่สาวของลูกเตรียมอาหารตั้งใจจะนำไปถวายพระที่วัดใกล้บ้าน ขณะเดินอยู่บนถนน มีสุนัขจรจัดวิ่งมาชนพี่สาวจนล้มหัวเข่ากระแทกกับถนนคอนกรีต เลยบาดเจ็บเดินไม่ได้ เข้า      โรงพยาบาลเกือบ ๒ เดือน 

    ต่อมา ใกล้จะถึงวันหล่อองค์พระ     สามแสนองค์สามแสนปลื้ม พี่สาวของลูกคิดว่าจะมาวัดไม่ได้ แต่ก็สามารถมาได้ และได้นำปัจจัยมาถวายหลวงพ่อในวันที่ ๒๒ เมษายน พ.ศ. ๒๕๔๗ สมดังใจปรารถนา

    ในปีเดียวกันนั้น พี่สาวมีความตั้งใจมาก ๆ ที่จะมาร่วมงานบุญกฐินจักรพรรดิที่    วัดพระธรรมกาย พี่สาวมีใจจดจ่อนึกถึงบุญนี้อยู่เสมอ ได้เตรียมกาย วาจา ใจ ไว้พร้อมตั้งแต่ต้นปีเรื่อยมา อยู่ ๆ ก่อนงานกฐินเพียง ๑ วัน พี่สาวก็ป่วยหนักอย่างกะทันหัน โดยไม่มีวี่แววมาก่อน คือ ในตอนเช้าของวันที่ ๖ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๗ ก่อนวันกฐิน ๑ วัน พี่สาวเกิดอาการคลื่นไส้ อาเจียนออกมาเป็นระยะ ๆ    ไม่ยอมหยุด จนต้องเข้าโรงพยาบาล หมอบอกว่าเป็นลำไส้อักเสบ  

    หลังจากนั้นพี่สาวก็ไม่มีแรง ขยับตัว   ไม่ได้ จนคิดว่าจะไม่รอดแล้ว แต่พี่สาวก็มีความหวังอย่างสูงสุดว่า ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องมาถือผ้าไตรเป็นประธานกองกฐินที่วัดพระธรรมกายในวันรุ่งขึ้นให้ได้ 

     พี่สาวนึกถึงบุญ นึกถึงหลวงปู่ หลวงพ่อ คุณยาย แต่ในที่สุดวันรุ่งขึ้น คือ วันที่ ๗ พฤศจิกายน ซึ่งเป็นวันทอดกฐิน พี่สาวก็ยังไม่สามารถมาร่วมบุญทอดกฐินถือผ้าไตรด้วย    ตัวเองได้ จึงได้แต่ส่งใจมาตลอด และนึกถึงบุญนี้ทั้งวัน แต่พอวันรุ่งขึ้น คือ วันที่ ๘ พฤศจิกายน หลังงานบุญกฐิน ๑ วัน ปรากฏว่าพี่สาวหาย จากอาการป่วยและดีขึ้นมาก

    ย้อนไปเมื่องานกฐินปี ๒๕๔๖ พี่สาวของลูกได้เป็นประธานกฐินด้วย หลังจากได้รับของที่ระลึกของงานกฐินปี ๒๕๔๖ แล้ว พี่สาวก็นำของที่ระลึกและพระของขวัญที่ได้จากการทำบุญหลายชิ้นห่อใส่ผ้าแล้วฝากไว้กับลูกสาว ลูกสาวก็บอกว่าเก็บไว้ในตู้ แต่หาเท่าไรก็ไม่เห็นจนถึงปัจจุบัน พี่สาวคิดถึงพระของขวัญนั้นมาก โดยเฉพาะพระของขวัญที่ได้จากการเป็นประธานกฐินปี ๒๕๔๖ พี่สาวบอกว่ายังดูไม่ทันเต็มตาเลย

    สามีของพี่สาว ทำอาชีพค้าขาย วันหนึ่งเขาขี่มอเตอร์ไซค์ไปซื้อสีทาบ้าน ระหว่างทางเกิดหน้ามืดจนรถล้ม แต่ยังมีสติ เขาถูกนำตัวไปส่งโรงพยาบาล หมอบอกว่าปัญหาเกิดจากเส้นเลือดในสมอง ๒ เส้น เส้นหนึ่งตีบมาก     อีกเส้นหนึ่งแตก หมอบอกว่ารักษายาก เพราะมันสวนทางกัน ทำให้สามีของพี่สาวเป็นอัมพฤกษ์ซีกซ้าย ชาทั้งแขนและขา ไม่ค่อย     มีแรง แต่ก็ยังช่วยเหลือตัวเองได้อยู่ ไปรักษา      มาหลายหมอ อาการก็ทรงตัว ยังไม่ดีขึ้นเลย

หลังจากส่งคำถาม ไปกราบเรียนถามคุณครูไม่ใหญ่แล้ว
ก็มีคำตอบจากโรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาดังนี้

    ๑. สามีอายุสั้นและเป็นโรคตับแข็ง เพราะกรรมฆ่าสัตว์ทำกับแกล้มสุรา ทั้งในอดีตและปัจจุบันมาส่งผล ตอนป่วยคลุ้มคลั่งและเรียกหาตัวลูกและแม่ของเขา เพราะใจห่วงผูกพันกับทั้งสองคน

  ๒. ตายแล้วก็ไปอยู่ยมโลก เพราะยังมีบุญที่ทำตามประเพณีอุ้มไว้ กำลังโดนเจ้าหน้าที่กรอกน้ำทองแดงร้อนอยู่ด้วยความทุกข์ทรมาน ได้รับบุญที่อุทิศไปให้แล้ว ทำให้ได้รับลดหย่อนผ่อนโทษลงมา

    ๓. สามีไม่ได้มาเข้าฝัน แต่ฝันไปเพราะจิตนิวรณ์

    ๔. บุญที่เคยทำกับหมู่คณะมาบันดาลให้ฝันเห็นครูไม่ใหญ่ในช่วงที่มีความทุกข์สุด ๆ เพราะการตายของสามี ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเห็นกัน

    ๕. พี่สาวประสบอุบัติเหตุถูกสุนัขวิ่งเข้ามาชนจนบาดเจ็บที่หัวเข่าและเกือบไม่ได้มางานบุญหล่อองค์พระสามแสนองค์สามแสนปลื้ม เพราะกรรมทำร้ายทุบตีสัตว์ในอดีตตามมาส่งผล 

       เรื่องมีอยู่ว่าได้เลี้ยงสุนัขเอาไว้ แต่มันมาปัสสาวะเรี่ยราด จึงโมโหเอาไม้ฟาดตีมัน วิบากกรรมนี้ตามมาส่งผล แต่ก็เป็นเพียงกรรมเล็กน้อย ไม่ใช่กรรมใหญ่

    ๖. พี่สาวป่วยปางตายก่อนวันงานกฐิน    ๑ วัน และมาหายหลังวันงานกฐิน จึงไม่อาจ  มาร่วมเป็นประธานกองถือผ้าไตรงานกฐินได้ เพราะกรรมที่ฆ่าสัตว์ทำอาหารทั้งอดีตและปัจจุบัน

    ๗. รวมกับเศษกรรมที่เคยชวนน้องสาวให้ไปเป็นเพื่อนทำธุระอย่างอื่นในตอนที่น้องสาวกำลังจะไปทำบุญ เป็นการขวางการทำบุญของน้องสาวโดยไม่ตั้งใจ วิบากกรรมนี้ได้ตามมา  ส่งผล

    ๘. การที่พี่สาวไม่ได้มาถือผ้าไตรงานกฐินปี ๒๕๔๗ ก็จะทำให้บุญหย่อนลงมาบ้าง เพราะบุญจะเกิด ๓ ระยะ คือ ก่อนทำ กำลังทำ ภายหลังทำไปแล้ว พี่สาวขาดบุญช่วงกำลังทำไปหน่อยหนึ่ง แต่ก็สามารถทดแทนได้ด้วยการระลึกนึกถึงบุญที่ทำไปแล้วในภายหลังได้

    ๙. ผู้ที่ไปเดินแทนประธานกองกฐิน  โดยไม่ได้ทำเองนั้น ก็จะได้บุญหย่อนกว่าเจ้าของกองกฐิน ถ้าทำบุญด้วยและเดินด้วยก็จะได้บุญเต็มที่ แต่ในกรณีทำทั้งทีม มาทั้งทีม แต่ต้องส่งตัวแทนขึ้นไปเดิน ก็จะได้รับบุญ    เช่นเดียวกันตามกำลังบุญที่ตัวทำ

    ๑๐. พี่สาวเป็นโรคปวดเข่า ปวดหลัง เป็นพัก ๆ บางครั้งก็ปวดทั้งวัน เพราะกรรมที่เคยใช้แรงงานสัตว์มากเกินไปในอดีตที่เคยเกิดในสังคมเกษตรกรรมมาส่งผล

    ๑๑. จะแก้ไขก็ต้องบริหารขันธ์ ปล่อยสัตว์ ปล่อยปลา ทำภาวนาให้ใจผ่องใส แล้วอุทิศบุญกุศลไปให้สัตว์ที่เราเคยไปเบียดเบียนเขาไว้ โอกาสหายคงไม่ง่าย เพราะอายุมากแล้ว แต่ก็จะพอทุเลาได้

    ๑๒. พระของขวัญที่พี่สาวห่อเอาไว้      ที่หายไปหลังงานกฐินปี ๒๕๔๖ นั้น ก็ยังอยู่ในบ้าน ทำใจให้ใส ๆ ผูกสมัครรักใคร่ในท่านให้มาก ๆ จนกระทั่งหลับตาลืมตาก็เห็นท่านชัด  ใสแจ่มอยู่กลางกาย แล้วอธิษฐานจิตบ่อย ๆ เดี๋ยวก็จะหาเจอ

    ๑๓. สามีของพี่สาวเส้นเลือดในสมองตีบและแตก เป็นอัมพฤกษ์ซีกซ้าย เพราะกรรมในอดีตเคยทุบหัวสัตว์เพื่อฆ่าทำอาหาร เช่น    ทุบหัวหมู ทุบหัววัว ในชาติที่เกิดในสังคมเกษตรกรรมมาส่งผล

    ๑๔. คงจะพอทุเลาได้บ้างให้อดทน   เอาไว้เพราะเป็นวิบากกรรมเก่า กับต้องหมั่นสั่งสมบุญทุกบุญ ทั้งทาน ศีล ภาวนา เอาไว้ให้มาก ๆ แล้วอุทิศบุญกุศลไปให้สัตว์ที่เรา        ไปเบียดเบียนเขาเอาไว้บ่อย ๆ

         ๑๕. ลูกและพี่สาวก็เคยเป็นกองเสบียงของหมู่คณะมา โดยทำมาเรื่อย ๆ

    ๑๖. ที่ลูกและพี่สาวทำบุญอุทิศไปให้ แม่ เตี่ย และน้องชายเสมอ ๆ นั้น ทุกท่านก็ได้รับบุญที่อุทิศไปให้ ทำให้ทุกท่านมีสภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมในทุกด้าน แต่ก็ยังอยู่ที่เดิม

    ๑๗. ถ้าทำบุญใหญ่มีกำลังบุญมาก และตัวผู้อุทิศได้เข้าถึงพระธรรมกาย ก็จะทำให้มีกำลังพอเพียงที่จะทำให้ผู้รับบุญที่อุทิศไปให้เลื่อนขึ้นได้

    ๑๘. ชาตินี้มาเจอกันแล้วก็ให้ตั้งใจ สร้างบารมีทุกบุญให้เต็มกำลัง แล้วอธิษฐานจิตตามติดไปดุสิตบุรี วงบุญพิเศษ เขตบรม-โพธิสัตว์ อย่าได้พลัดกันเลย