ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : อิ่มธรรม

ตนได้ ผู้อื่นเสีย ก็ไม่พูด

    เยน เกนจิ วณฺเณน    ปโร ลภติ รุปฺปนํ

    มหตฺถิยมฺปิ เจ วาจํ    น ตํ ภาเสยฺย ปณฺฑิโตฯ
 

    (ขุ.ชา.(บาลี) ๒๗/๑๐๔๖/๒๑๔)

ถ้อยวาจาใดทำให้ผู้อื่นได้รับความเสียหาย

ถึงแม้ว่าจะมีประโยชน์มากมายก็ตาม

บัณฑิตก็ไม่ควรกล่าวถ้อยวาจานั้น 

    (ขุ.ชา.(ไทย) ๒๗/๑๐๔๖/๒๑๔)

การได้ประโยชน์เป็นสิ่งสำคัญ

แต่มีบางถ้อยคำแม้เราได้ประโยชน์ก็ไม่ควรพูด

ถ้อยคำที่ทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน

แม้เราจะได้ประโยชน์ก็ไม่สมควรพูด

จะมีประโยชน์อันใดที่เราได้อะไรมากมาย

ท่ามกลางความย่อยยับของผู้อื่น

จะมีสุขอย่างไรที่ได้สุขบนความทุกข์ตรมของผู้อื่น

อย่าพูดให้ผู้อื่นเสียหาย

เพียงเพื่อหวังประโยชน์ตน

อย่าพูดแล้วเกิดโทษทั้งเขาและเรา

ควรพูดให้เป็นประโยชน์ทั้งเขาและเรา

หากพูดอย่างนี้ได้ โทษก็ไม่เกิดขึ้นกับใคร

ประโยชน์ก็จะเกิดขึ้นกับทุกฝ่าย

สมเป็นถ้อยคำของบัณฑิตผู้ฝึกตนดีแล้ว

ควรเป็นแบบอย่างแก่มนุษย์และเทวดาสืบไป