ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : อิ่มธรรม

ระยะทางกับความรัก

อนฺโตปิ เจ โหติ ปสนฺนจิตฺโต
ปารํ สมุทฺทสฺส ปสนฺนจิตฺโต
อนฺโตปิ โส โหติ ปทุฏฺ?จิตฺโต
ปารํ สมุทฺทสฺส ปทุฏฺ?จิตฺโต

ถ้าใจรักแล้ว ถึงอยู่ห่างคนละฝั่งฟากสมุทร
ก็เหมือนสุดแสนใกล้
ถ้าใจชังแล้ว ถึงอยู่สุดแสนใกล้
ก็เหมือนอยู่ไกลคนละฟากสมุทร 

    (๒๗/๑๗๕๙)

ความรักทำให้ระยะทางหายไป
ความชังทำให้ระยะทางเพิ่มขึ้น
เมื่อใจรักแล้ว ไกลแค่ไหนก็เหมือนใกล้
ดั้นด้นไปหา ฟันฝ่าไปเจอ คอยคิดคำนึงถึง
แม้ห่างไกล แต่จิตใจกลับผูกพันชิดใกล้ตลอดเวลา
เมื่อใจชังแล้ว ถึงอยู่ใกล้แสนใกล้ ก็เหมือนไกล
มองผ่าน มองไม่เห็น อยู่เหมือนไม่อยู่ เห็นเหมือนไม่เห็น 
แม้ใกล้ก็ไม่อยู่ในใจ ไม่คิดคำนึงถึง ไม่ผูกพัน เหมือนไกลกันลิบลับ
แสดงว่า “ใจ” สามารถข้ามมิติระยะทาง
ข้ามกาลเวลา ข้ามสถานที่ ข้ามหลายสิ่งหลายอย่างได้
เราจึงควรนำใจมารักสิ่งที่สูงส่ง สิ่งที่ประเสริฐ
คือ รักธรรมะ รักพระรัตนตรัย รักการสร้างบารมี
แม้กายจะห่างไกลแค่ไหน ใจย่อมชิดใกล้ธรรมะและเป็นสุข
เพราะความรักทำให้ระยะทางที่ห่างนั้นหายไปหมดแล้ว…