ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : พระครูสมุห์ณรงค์ ทนฺตจิตฺโต

ผู้สูงส่งในดวงใจ

ยสํ ลทฺธาน ทุมฺเมโธ อนตฺถํ จรติ อตฺตโน
อตฺตโน จ ปเรสญฺเจ หึสาย ปฏิปชฺชติ.

คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้วย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน
ย่อมปฏิบัติเพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่น

(ขุ.ชา.เอก. ๒๗/๔๐)

การมียศตำแหน่งเป็นสิ่งที่มนุษย์ส่วนใหญ่มีความต้องการ
และอยากได้สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ การมียศ ทำให้มีเกียรติ มีชื่อเสียง
มีอำนาจ เป็นที่มาแห่งทรัพย์ทั้งหลาย เป็นที่ยอมรับของสังคม
ผู้คนจึงมักไขว่คว้า ถวิลหา ดิ้นรน
เพื่อให้ได้ยศ ได้ตำแหน่ง โดยไม่คำนึงถึงคุณธรรม
ผู้มัวเมายศ ลุ่มหลงตำแหน่ง มีปัญญาทราม
ได้ยศแล้วย่อมกระทำสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์
ย่อมเบียดเบียน ย่อมก่อทุกข์ทั้งแก่ตนเองและผู้อื่น
ย่อมถือยศถือศักดิ์ เมายศเมาศักดิ์ เจ้ายศเจ้าอย่าง
มักโอ้อวด เที่ยวเบ่ง นำยศไปข่ม นำตำแหน่งไปขู่
ท้ายสุดความประพฤติเหล่านั้น
ก็ย้อนกลับมาทำความเดือดร้อนให้ตนเอง
ทำตนให้เป็นที่รักดีกว่า ไม่โอ้อวด ไม่เย่อหยิ่ง ไม่ข่มขู่
ไม่เบียดเบียนใคร อ่อนน้อม ถ่อมตน สุภาพ อ่อนโยน
คนอย่างนี้ ต่อให้ไม่มียศ ไม่มีตำแหน่ง ใคร ๆ ก็นับถือ
ใคร ๆ ก็เคารพ พร้อมยกย่องให้เป็นผู้สูงส่งในดวงใจตลอดไป