บัณฑิตในกาลก่อนกล่าวว่า เมื่อเรือนถูกไฟไหม้ภาชนะใดที่เจ้าของนำออกไปได้ ภาชนะนั้นย่อมเป็นประโยชน์แก่เขา ส่วนสิ่งของที่มิได้ขนออกไป ย่อมถูกไฟไหม้ ฉันใด โลก ( สังขารโลก สัตว์โลกและโอกาสโลก ) ถูกชราและมรณะเผาแล้วก็ฉันนั้น ควรนำออกด้วยการให้ทาน เพราะทานที่บุคคลให้แล้ว ชื่อว่านำออกดีแล้ว
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโย เคยให้โอวาทไว้ว่า เราจะมีชีวิตในโลกนี้อีกไม่นานเท่าไร เดี๋ยวก็วัน เดี๋ยวก็คืน เดี๋ยวจะหมดเวลาไปแล้ว จึงควรใช้วันเวลาและทรัพยากรที่มีอยู่ให้เป็นประโยชน์ในการสร้างบารมี
สิ่งใดที่เราให้คือนำออกด้วยการบริจาค ฝากฝังไว้ในวัตถุอันเลิศ คือทักขิไณยบุคคล สิ่งนั้นก็เป็นของเรา สิ่งอะไรที่เรายังไม่ให้ ไม่ได้บริจาค ยังไม่ได้นำออก มันก็ยังไม่เป็นของเรา เหมือนไฟไหม้บ้านเพิ่งไหม้บานประตู หน้าต่าง เรานำตู้ โต๊ะ เตียง ตั่ง เสื้อผ้า ออกมาได้แค่ไหน เราก็นำไปใช้ได้แค่นั้น ส่วนไหนเราไม่ได้นำออก ก็ถูกไฟไหม้ไปเอามาใช้ไม่ได้
ชีวิตก็ถูกความแก่ ความเจ็บ ความตาย ประดุจไฟที่เผาลนเราอยู่ตลอดเวลา เรือนกาย เรือนใจนี้ จึงมีแต่วันเสื่อมสลายไปเรื่อย เพราะฉะนั้น สิ่งใดที่เราได้นำออก สิ่งนั้นจะเป็นของเราอย่างแท้จริง ท่านทานบดีทั้งหลายได้ตั้งใจมาสั่งสมบุญในวันนี้ชื่อว่า ดำเนินชีวิตอยู่ด้วยความไม่ประมาท.
-----------------------------------------------------------------
หนังสือ " ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม ๒ "
พระไพบูลย์ ธมฺมวิปุโล และคณะ
