ในสมัยพุทธกาล ในวันฉลองวิหาร มหาอุบาสิกาวิสาขาเปล่งอุทานอันไพเราะ ภิกษุทั้งหลายได้ยิน คิดว่านางร้องเพลง จึงทูลถามพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
พระองค์ตรัสว่า ธิดาของเราไม่ได้ร้องเพลง แต่เธอดีใจว่าความปรารถนาที่จะถวายมหาทานที่ตั้งใจไว้ถึงที่สุดแล้วจึงเดินเปล่งอุทานด้วยความปีติ
พระเดชพระคุณพระราชภาวนาวิสุทธิ์ หลวงพ่อธัมมชโยเคยให้โอวาทไว้ว่า เราใช้บุญเก่ากันไปทุกวัน บุญก็จะหมดลงไปเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีคำว่า บุญหมด พอบุญหมดก็หมดสิทธิ์ใช้ในทุกสิ่ง เพราะฉะนั้นเราต้องสั่งสมบุญเอาไว้มากๆ และเมื่อสั่งสมบุญแล้วเราต้องรู้สึกปลื้มปีติ เพราะความปลื้มปีติ สามารถยังความสงบกาย สงบใจให้เกิด และย่อมยังสมาธิให้เกิด
การทำบุญจนเกิดความปลื้มปีติ เป็นการทำบุญอย่างถูกหลักวิชชา เพราะหากปลื้มมากปีติมาก จะมีผลทำให้บุญส่งผลเร็ว หากปลื้มแล้วยังระลึกนึกถึงบุญได้บ่อยครั้งมากเท่าไร ก็จะมีผลต่อจำนวนชาติที่ส่งผลได้มากชาติขึ้นเท่านั้น
การทำบุญแล้วปลื้มปีติเช่นนี้ ยังเป็นต้นบุญต้นแบบให้แก่คนรอบข้าง เพราะเราก็จะพูดให้เขาฟังได้อย่างองอาจสิ่งนี้จะเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้ที่ได้ฟัง เพราะถ้อยคำใดที่มาจากการกระทำที่แท้จริงของเรา ถ้อยคำนั้นจะมีพลังไม่มีที่สิ้นสุด มีพลังในการเปลี่ยนแปลงชีวิตใหม่ ของผู้ฟัง ไม่ว่าจะเป็นใครถ้าได้ยินได้ฟัง ก็จะเกิดแรงบันดาลใจให้อยากทำบ้าง เมื่อนั้นเราก็จะอยู่ในฐานะต้นบุญให้เขา เราก็เป็นผู้ที่ได้บุญอย่างเต็มที่ไม่ตกหล่น เพราะเราได่ทำบุญอย่างถูกหลักวิชชา.
-----------------------------------------------------------------
หนังสือ " ร่าเริงบันเทิงใจ ด้วยสัมโมทนียกถา เล่ม ๒ "
พระไพบูลย์ ธมฺมวิปุโล และคณะ
