ภารสุตตคาถา
คาถากล่าวถึงขันธ์ ๕ ว่าเป็นภาระหนัก
(นำ) (หันทะ มะยัง ภาระสุตตะคาถาโย ภะณามะ เส.)
(เชิญเถิด เราทั้งหลาย มาสวดภารสุตตคาถากันเถิด.)
(รับ) ภารา หะเว ปัญจักขันธา,
ขันธ์ทั้งห้า เป็นของหนักเน้อ ;
ภาระหาโร จะ ปุคคะโล,
บุคคลแหละ เป็นผู้แบกของหนักพาไป ;
ภาราทานัง ทุกขัง โลเก,
การแบกถือของหนัก เป็นความทุกข์ ในโลก ;
ภาระนิกเขปะนัง สุขัง,
การสลัดของหนัก ทิ้งลงเสีย เป็นความสุข :
นิกขิปิต๎วา คะรุง ภารัง,
พระอริยเจ้า สลัดทิ้งของหนัก ลงเสียแล้ว ;
อัญญัง ภารัง อะนาทิยะ,
ทั้งไม่หยิบฉวยเอาของหนักอันอื่น ขึ้นมาอีก ;
สะมูลัง ตัณหัง อัพพุย๎หะ,
ก็เป็นผู้ถอนตัณหาขึ้นได้ กระทั่งราก ;
นิจฉาโต ปะรินิพพุโต.
เป็นผู้หมดสิ่งปรารถนา ดับสนิทไม่มีส่วนเหลือ.
