พระสัทธรรมเลือนหาย
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๔ ประการนี้ เป็นเหตุให้
พระสัทธรรมเลอะเลือนอันตรธานไป คือ
๑. ภิกษุทั้งหลายในพระวินัยนี้ เล่าเรียนสูตรอันถือกันมาผิด
ด้วยบทพยัญชนะที่ใช้ผิด เนื้อความเเห่งบทพยัญชนะ
ที่ใช้ผิด ย่อมมีนัยอันผิดไปด้วย
๒. ภิกษุทั้งหลายเป็นผู้ว่ายาก ประกอบด้วยธรรม
อันทำความว่ายาก ไม่อดทน ไม่รับคำสั่งสอนโดยเคารพ
๓. ภิกษุเหล่าใดเป็นพหูสูต เล่าเรียนนิกาย ทรงธรรม
ทรงวินัย ทรงมาติกา ภิกษุเหล่านั้นไม่เอาใจใส่
บอกสอนเเก่ผู้อื่น เมื่อภิกษุเหล่านั้นล่วงไป สูตรก็ขาด
ผู้เป็นมูล(อาจารย์) ไม่มีที่อาศัยสืบไป
๔.ภิกษุผู้ใหญ่ๆ เป็นผู้สะสมบริขาร ปฏิบัติย่อหย่อน
มุ่งไปทางจะลาสิกขา ทอดธุระในปวิเวก (ที่สงัดเงียบ)
ไม่ทำความเพียรเพื่อถึงธรรมที่ยังไม่ถึง เพื่อบรรลุ
ธรรมที่ยังไม่บรรลุ เพื่อทำให้เเจ้งซึ่งธรรมที่ยังมิได้
ทำให้เเจ้ง ปัจฉิมตาชน (ประชุมชนผู้เกิดภายหลัง)
ได้เยี่ยงอย่างภิกษุผู้ใหญ่เหล่านั้น ก็พลอยเป็นผู้สะสม
บริขาร ปฎิบัติย่อหย่อน มุ่งไปทางจะลาสิกขา
ทอดธุระในปวิเวก ไม่ทำความเพียรเพื่อถึงธรรมที่ยังไม่ถึง
เพื่อบรรลุธรรมที่ยังไม่บรรลุ เพื่อทำให้เเจ้งซึ่งธรรม
ที่ยังมิได้ทำให้เเจ้ง ไปตามกัน
สุคตสูตร มก. เล่ม ๓๕ หน้า ๓๘๑
