ส่องธรรม ล้ำภาษิต

อตฺตา หิ อตฺโน นาโถ โก หิ นาโถ ปโร สิยา
อตฺตนา หิ สุทนฺเตน นาถํ ลภติ ทุลลภํ ฯ

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน บุคคลอื่นใครเล่าจะเป็นที่พึ่งได้
ผู้มีตนฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก

(ขุ.ธ. ๒๕/๓๖)

อย่าหวังพึ่งใครให้มากนัก

เพราะต่างคนต่างก็หวังพึ่งกันและกัน

หากคิดพึ่งแต่ผู้อื่นจะมีจุดจบตรงความผิดหวัง

ดังสุภาษิตที่กล่าวว่า

“หวังพึ่งลูกตัว ตาบอดหนึ่งข้าง

หวังพึ่งลูกจ้าง ตาบอดหมด”

 

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน

คนที่ควรพึ่งอันดับแรกก็คือ ตัวเราเอง

เริ่มต้นที่ตนเองก่อนนั่นแหละดี

ไม่มีใครได้อะไรง่าย ๆ

อย่าคิดว่าจะได้เคลื่อนที่

ตราบใดที่ขาเรายังไม่ก้าวเดิน

 

ต้องคั้นความสามารถในตัวเอง

ต้องเค้นให้ถึงที่สุด

ต้องควานหาให้พบ

ต้องคลอดออกมาให้ได้

แล้วจะค้นพบว่า...

ตนนี่แหละเป็นยอดแห่งที่พึ่ง

และ “ตนในตน” คือ “ธรรมกาย”

ขอขอบคุณ หนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต เล่ม ๒
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย