ส่องธรรม ล้ำภาษิต

ยโต ยโต จ ปาปกํ ตโต ตโต มโน นิวารเยฯ

ก็บาปเกิดจากอารมณ์ใด ๆ พึงห้ามใจจากอารมณ์นั้น ๆ

(สํ.ส. ๑๕/๒๐)

แพ้ทางอะไร อย่าไปทางนั้น

แพ้คนไหน อย่าไปเจอะเจอคนนั้น

แพ้รูปไหน อย่าไปดูรูปนั้น

แพ้เสียงไหน อย่าไปฟังเสียงนั้น

แพ้กลิ่นไหน อย่าไปดมกลิ่นนั้น

แพ้รสไหน อย่าไปลิ้มรสสิ่งนั้น

แพ้สัมผัสไหน อย่าไปแตะต้องสิ่งนั้น

 

ขึ้นชื่อว่า “แพ้” ก็คือ ความเสียหาย

คือ ความย่อยยับ คือ ความน่าอับอาย

 

สิ่งเย้ายวนใจเหล่านี้ เมื่อเจอแล้ว

ใจเราก็หม่นหมอง หมดราศี

ใจร้อนรุ่มหวนไห้รำพันถวิล

ใจกระสับกระส่าย ขวนขวาย กระหายหา

ใจมืดมิด หมดสิ้นสติปัญญา...

 

บาปไม่เคยปราณีใคร

นรกไม่เคยยกเว้นผู้ใด

ตัดใจเสียดีกว่า ห่างไกลเสียดีกว่า

 

แพ้อะไรก็แพ้ไป

แต่อย่าให้จิตใจตัวเองพ่ายแพ้

แม้ต้องฝืนใจเป็นอย่างยิ่ง

แต่ผลก็ส่งให้คุ้มค่ายิ่งเช่นกัน

ขอขอบคุณ หนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต เล่ม ๒
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย