สนฺโต น เต เย น วทนฺติ ธมฺมํ
ผู้ไม่กล่าวธรรม ไม่ชื่อว่าคนสงบ
(สํ.ส. ๑๕/๒๗๐)
- คำเลว
พูดเกทับถม พูดนิยมแต่ได้
พูดร้ายพูดกด พูดหยาบปดเพ้อเจ้อ
พูดเว่อร์ส่อเสียด พูดเบียดเบียนบาดหมาง
พูดระรานจับผิด เป็นยาพิษเคืองหู
หดหู่เมื่อได้ฟัง ให้ชิงชังอาฆาต
พยาบาทแตกแยก...
ถ้อยคำเหล่านี้ เป็นคำเลวของคนเลว
พูดให้เกียรติผู้อื่น พูดระรื่นหวานหู
พูดเชิดชูสามัคคี พูดแต่ดีมีประโยชน์
พูดไร้โทษจริงแท้ พูดแน่ๆ ถูกกาล
พูดสำราญการุณ พูดเจือจุนมีเมตตา
ถ้อยคำเหล่านี้ เป็นคำดีของคนดี
พึงพูดให้กำลังใจ มากกว่าทำให้เสียกำลังใจ
พูดชมเชยยกย่อง มากกว่าติจนเตียน
ถ้อยคำมนุษย์นั้นมีหลากหลาย
แต่ถ้อยคำที่ประเสริฐที่สุดกว่าถ้อยคำทั้งปวง
คือถ้อยคำที่พูดแล้ว ทำให้ผู้พูดและผู้ฟัง
มีจิตผ่องใส ยกใจไปนิพพาน
ขอขอบคุณ หนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต เล่ม ๒
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
