สาระสำคัญเกี่ยวกับเรื่องทาน
ก็คือ ความเห็นที่ว่า "การทำทานมีผล" นั้น เป็นเรื่องสภาพของใจคนที่กอปรด้วย "เมตตาจิต" กล่าวคือ เมื่อตนเองมีความสุข เนื่องจากมีความสะดวกสบายด้วยเรื่องปัจจัย 4 มีความรู้ความสามารถ ตลอดจนมีอุปกรณ์ต่างๆ ในการประกอบสัมมาอาชีพ มีความรู้สึกปลอดภัยในชีวิต มีธรรมะที่ก่อให้เกิดความเข้าใจเรื่องโลกและความเป็นไปของชีวิตตามจริง จึงคิดอยากให้ผู้อื่นเป็นเช่นตนบ้าง ด้วยการแบ่งปันสิ่งที่ตนมีให้สภาพจิตใจเช่นนี้เป็นจิตที่พัฒนาความรับผิดชอบต่อผู้อื่นขึ้นมาในระดับหนึ่ง ครั้นเมื่อทำทานจนเกิดเป็นนิสัย ก็ตระหนักได้เองว่า "การทำทานมีผลดีจริงๆ นะ"บุคคลที่มี ภาพจิตใจ อปรด้วยเมตตาจิตเช่นนี้ ชื่อว่ามีความเห็นถูกเป็น "สัมมาทิฏฐิ"ในทางกลับกัน บุคคลที่มีจิตใจมืดมนอยู่ด้วยอำนาจกิเล ถูกอำนาจความโลภ ความโกรธ ความหลง เอิบอาบ ซึมซาบจิตใจ กัดกร่อน บีบคั้นจิตใจให้คิดตระหนี่ถี่เหนียว รู้มาก เอาเปรียบคนอื่น เห็นแก่ตัวยิ่งมียิ่งอยากได้ มีความรู้สึกไม่ปลอดภัยในชีวิต ถ้าไม่ได้กอบโกยทรัพย์สินรอบข้างมาเป็นของตน ไม่มีความรู้ธรรมะเพราะไกลบัณฑิต จึงเห็นผิดด้วยเรื่องต่างๆ เช่น เห็นว่าบุญบาปไม่มี คิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลไม่ออก จึงขาดโยนิโมนสิการ คิดเห็นว่าการทำทานไม่มีผล จึงไม่คิดแบ่งปันอะไรๆให้ใครทั้งสิ้น บุคคลที่จิตขาดเมตตาธรรม และความรับผิดชอบต่อผู้อื่นเช่นนี้ ชื่อว่าเป็นผู้มีความเห็นผิดเป็น "มิจฉาทิฏฐิ"
จากหนังสือ DOU
วิชาGB 203 สูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
กลุ่มวิชาสูตรสำเร็จการพัฒนาสังคมโลก
