DOU ความรู้พระพุทธศาสนาเพื่อการพัฒนาตนเอง

อุบาสิกาท่านหนึ่งเกิดในตระกูลที่ไม่ใช่พระพุทธศาสนา เธอได้รับคำเชิญชวนให้ไปปฏิบัติธรรม การปฏิบัติธรรมช่วงสั้น ครั้งละ 7 วัน

อุบาสกในวัด ท่านหนึ่งอยู่วัดมานาน คิดถึงแม่ จึงคิดกลับไปโปรดคุณแม่ ไปสอนสมาธิให้คุณแม่ แต่ตนเองก็ยังไม่ได้เข้าถึงธรรม พอไปถึงนั่งคุยกับแม่ในมุ้ง แม่ก็บอกว่า “ เอ็งอยู่วัดมาตั้งนาน เอ็งมัวแต่ปั้นพระช้า เดี๋ยวหลวงพ่อท่านก็ว่าเอาหรอก

มีแม่อยู่คนสอนลูกตัวเล็กๆ 8-9 ขวบ ให้นั่งสมาธิเพราะแม่มาวัด พอได้ยินได้ฟังได้ปฏิบัติที่ทาง วัดสอน กลับไปก็ไปสอนลูกที่บ้านว่า ให้นั่งทำใจหยุดในกลาง กลางท้อง หยุดนิ่งเฉยๆ ลูกก็ทำตาม

มีพระอยู่องค์หนึ่ง ก่อนบวชท่านเป็นนักมวยเก่า บู๊มาก เวลาขึ้นเวทีก็ตีลังกาข้ามเลย พอเวลามานั่งสมาธิ ด้วยความที่เป็นนักบู๊เก่า ก็นั่งไม่เห็นสักที

นักเรียนเกาหลีท่านหนึ่งมาเรียนปฏิบัติธรรมกับคุณอีริค เลอวีน คุณอีริคใช้วิธีการสอนง่ายๆ ว่าคุณจะทำอะไรก็ได้ ยกเว้นคิด อย่าคิดก็แล้วกัน

พระอาจารย์รูปหนึ่งได้แนะนำเด็กน้อย 2 คนนั่งสมาธิ น้องชายอายุ 4 ขวบ พี่สาวอายุ 5 ขวบกว่า ที่มากับผู้ปกครองว่า วันนี้จะสอนนั่งสมาธิ แล้วก็แนะนำวิธีการปฏิบัติอย่างง่ายๆ โดยแนะนำว่าให้มองเห็นดวงใสๆ

วันหนี่งมีชายคนหนึ่งเดินมาหาหลวงพ่อ ถามว่า อยากนวดไหม แต่ท่าทางเขาดูเก้ๆ กังๆ ไม่เรียบร้อย หลวงพ่อจึงบอกไม่เอา แล้วเขาก็ถามต่อว่า นั่งสมาธิทำอย่างไร

หนูต้น เมื่อคราวเป็นเด็กน้อยอายุสิบเอ็ดสิบสองขวบ ตั้งสัตยาธิษฐานว่า วันนี้จะต้องนั่งให้เห็นธรรมะให้ได้

คุณยายปุกเข้าวัดปากน้ำภาษีเจริญเมื่ออายุสามสิบแปด เป็นชาวสวน ท่านบอกว่าในชีวิต ท่านมีครูอยู่สองคน ครูท่านหนึ่งคือ หลวงพ่อวัดปากน้ำ ครูอีกหนึ่งเป็นไก่

คุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง ท่านได้ตัดสินใจแสวงหาธรรมะออกจากบ้าน ตั้งแต่อายุได้ 26 ปี ท่านสละทรัพย์สมบัติทุกอย่างให้พี่น้อง

อุบาสิกาทองสุก สำแดงปั้น เป็นแม่ค้า มีลูกอยู่ 2 คน สามีเสียชีวิต ท่านปฏิบัติธรรมะได้ยาก เนื่องจากจะต้องทำมาหากินเลี้ยงลูก

เอาสิ่งล่าสุดเป็นจุดเริ่มต้นใหม่ หมายถึงว่า เราต้องจำวิธีการนะ ว่าตอนนั้นที่เราทำได้ผลดีที่สุด ได้ดีที่สุดนั้นเราทำอย่างไร จึงมีประสบการณ์อย่างนั้น แล้วก็จำเพื่อจะได้เอามาทำต่อ เราจะได้ไม่ต้องมาเริ่มต้นใหม่

เวลานั่งให้นั่งอย่างมีศิลปะ ศิลปะก็คือการรู้จักทำ รู้จักใช้ เหมือนอย่างแม่ครัว ผู้มีศิลปะในการปรุงอาหารที่รู้จักปรุงอาหารให้น่าเคี้ยวน่ากิน ใจของเราก็เช่นเดียวกัน ควรปรับปรุงให้ศูนย์กลางกายยอมรับ

ในการนั่งสมาธิ บางครั้งประสบการณ์ที่เกิดขึ้นอาจจะมีลักษณะที่แปลก และพิสดารไปจากที่กล่าวข้างต้น ซึ่งประสบการณ์เหล่านี้บางอย่างก็เป็นประสบการณ์ที่ถูกต้อง แต่บางครั้งก็เป็นประสบการณ์ ที่ยังไม่ตรงเส้นทางสายกลาง

พอหยุดนิ่งถูกส่วนเข้า ก็จะเข้าถึงดวงปฐมมรรค ปรากฏเกิดขึ้นมาในกลางใจของเรา ตรงศูนย์ กลางกายฐานที่ 7 เป็นจุดสว่าง อย่างเล็กขนาดดวงดาวในอากาศ

เมื่อเรารักษาอารมณ์สบายของใจที่หยุดนิ่งอย่างสม่ำเสมอ ไม่เผลอไปคิดเรื่องอื่น พอถูกส่วน ใจก็จะตกศูนย์วูบลงไป เหมือนตกจากที่สูง นั่งแล้วเหมือนตกวูบจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ หรือเหมือนตกเหว

เมื่อเราประคองให้ใจหยุดนิ่งต่อไปอีก ใจก็จะหยุดได้สนิทเพิ่มขึ้น เมื่อหยุดได้สนิทเพิ่มขึ้นแสงสว่าง ก็จะเกิดขึ้น คล้ายๆ ฟ้าสางๆ จนกระทั่งสว่างเหมือนดวงอาทิตย์ตอน 6 โมง

ในการปฏิบัติธรรมนั้น หลายท่านคาดหวังว่าจะต้องได้ผลที่ดีเยี่ยม เห็นดวงธรรมภายใน หรือกายภายในจึงจะได้ชื่อว่าประสบความสำเร็จในการนั่งสมาธิ

ประสบการณ์ภายในจึงเป็นสิ่งที่เราควรพอใจ ไม่ว่าประสบการณ์เช่นนั้น จะเป็นเช่นไร เพราะเท่ากับว่าเราได้ทำการสั่งสมความหยุดนิ่งให้มากยิ่งๆ ขึ้นไป

ใจหยุด คือ การที่เราสามารถมองเฉยๆ อยู่นิ่งๆ ที่ศูนย์กลางกาย แต่ไม่ใช่การหยุดอยู่กับที่ การหยุดภายในต่างจากการหยุดภายนอก ยิ่งหยุดมาก จะยิ่งเห็น ยิ่งรู้สึกถึงการเคลื่อนเข้าสู่ความสว่างภายในมาก

ประสบการณ์ภายใน (inner experience) หมายถึงสิ่งที่ปรากฏขึ้นในสมาธิหรือระหว่างการปฏิบัติธรรม