เรื่องที่ ๒๐๘ ทำไมผมรอด

คนเจ็บถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลลาดพร้าว ผมเองนั่งคิดอยู่ว่า คนที่ถูกระเบิดน่าจะเป็นผม

คุณศุภชาติ ตันติสุรีย์พร และคุณแม่

ผมชื่อ นายศุภชาติ ตันติสุรีย์พร อายุ ๑๘ ปี กำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนสตรีวิทยา ๒  บ้านอยู่ที่ซอยโชคชัย ๔  ถนนลาดพร้าว กรุงเทพฯ ได้พบเหตุการณ์ที่จำได้ไม่มีวันลืมเลย    เมื่อวันพฤหัสบดีในเดือนตุลาคม พ.ศ.๒๕๔๑ เวลาประมาณ ๙.๐๐ น. ผมและเพื่อนๆ กำลังเรียนวิชาเคมี ทดลองผสมสารเคมีกันในห้องปฏิบัติการทดลอง ผมต้องจับคู่ทดลองกับเพื่อนชื่อ สรสมรรถ

ขณะที่ผมกำลังจะออกไปทำการทดลอง ได้มีเพื่อนชื่อ ณัฐพล หงษ์ศรีสุข มาดึงตัวผมไว้ แล้วพูดว่า เขาจะไปผสมสารเคมีเหล่านั้นเองแทนผม ให้ผมกลับไปนั่งที่ ผมยังไม่ทันนั่งลง พลันก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมกับมีควันสีม่วงพวยพุ่งออกมาเป็นกลุ่มใหญ่ ทุกคนในห้องรวมทั้งอาจารย์ผู้สอนต่างตกตะลึง ผมเห็นเพื่อนสองคนที่ช่วยกันผสมสารเคมีหลายตัวในหลอดทดลอง มีเลือดเปื้อนเต็มมือเต็มแขน สำหรับสรสมรรถนั้น เลนส์พลาสติคของแว่นตาถึงกับละลาย โชคดีที่ไม่โดนนัยน์ตา ทั้งคู่ถูกกระจกบาด ทั้งมือ แขน ขา ปากและบริเวณแก้ม

เมื่อหายตกตะลึงกันแล้ว อาจารย์พาทั้งคู่ไปที่ห้องพยาบาล และถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลลาดพร้าว ผมเองนั่งคิดอยู่ว่า คนที่ถูกระเบิดน่าจะเป็นผม ทำไมเพื่อนจึงมาแย่งรับเคราะห์แทน นึกไปนึกมาก็นึกได้ว่า เช้าวันนั้นก่อนออกจากบ้าน คุณแม่ได้นำรูปพระมหาสิริราชธาตุมอบให้ผมใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียน ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันที คุณแม่ได้ทำบุญสร้างองค์พระจารึกชื่อผมไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้รับพระของขวัญ เพียงแต่ภาพท่านก็มีอานุภาพคุ้มครองให้ผมแคล้วคลาดได้
  เมื่อผมกลับบ้านคุยกับคุณแม่ คุณแม่ถามถึงเวลาที่เกิดเหตุ ปรากฏว่าตรงกับเวลาที่คุณแม่กำลังสวดสรรเสริญพระมหาสิริราชธาตุอยู่พอดี

ผมขอยืนยันว่า นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เดิมผมไม่ใคร่ชอบไปวัด ไม่ชอบสวดมนต์นั่งสมาธิ แต่ชอบดูหนัง ฟังเพลง เล่นกีฬา เฮฮาไปกับเพื่อนๆ ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นี้ ผมสวดสรรเสริญพระมหาสิริราชธาตุบ่อยขึ้น ไปวัดมากขึ้น และนั่งสมาธิมากขึ้น นิสัยที่ไม่ดีหลายอย่าง เช่น ใจร้อน โมโหง่าย ไม่ใคร่เชื่อฟังพ่อแม่ก็ค่อยๆ หายไป จนได้รับคำชมเชย แม้จะยังไม่ดีพร้อมถึง ๑๐๐ เปอร์เซนต์ แต่ก็กำลังพยายามอยู่เรื่อยๆ ยิ่งเมื่อไปที่วัด เห็นตัวอย่างจากรุ่นพี่ผู้ชายหลายคนมีนิสัยที่ดีมากๆ ผมยิ่งมีกำลังใจ พยายามถือเอาเป็นแบบอย่าง

เวลานี้ผมได้รับพระมหาสิริราชธาตุจากที่วัดแล้ว รู้สึกรักท่านมาก ผมจะทำตัวให้ดีให้ท่านรักผมด้วย ผมพยายามชวนเพื่อนๆ มาวัด น่าเสียดายที่พวกเขาไม่มีศรัทธา อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยไปวัดกันเลย ไม่เคยบวชเป็นอุบาสกแก้วเหมือนผม เขาจึงไม่มีความเลื่อมใสในเรื่องศาสนา

ผมต้องขอขอบพระคุณหลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ หลวงพ่อธัมมชโย หลวงพ่อทัตตชีโว คุณยายอาจารย์อุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง พระภิกษุสามเณรทุกรูปในวัด ตลอดจนพี่น้องอุบาสกอุบาสิกาทั้งหมด รวมทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่คือมหาธรรมกายเจดีย์ ซึ่งมีส่วนทำให้ผมเชื่อมั่นในบุญ เชื่อมั่นในความดี ผมจะตั้งใจรักษาศีล ๕ และนั่งสมาธิให้มากขึ้น

เรื่องอุบัติเหตุ เป็นเรื่องกรรมไม่ดีในอดีตที่ตามมาทัน กรรมนั่นเองจะบีบบังคับให้ผู้รับกรรมร้อนใจทนไม่ได้ จะต้องหาเรื่องพาตนเองเข้าไปรับเคราะห์ ส่วนคนไม่มีกรรมชั่วตามมาทัน ก็จะมีอันแคล้วคลาดไปโดยปริยาย วัยรุ่นรายนี้น่าชื่นชมมาก และต้องชมเชยไปถึงผู้ปกครองด้วย ที่พาลูกเข้าวัด รับการอบรมที่ดี