สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๒๓๔
รอคอยไม่เป็น ใจเย็นไม่พอ : ถ้าหยุดแรกได้ หยุดที่ ๒, ๓, ๔ หรือหยุดต่อ ๆ ไปง่าย มันจะยากตรงหยุดแรก แต่ยากไม่มาก ยากพอสู้ ถ้าทำถูกหลักวิชชา ก็จะได้ นอกจากความฟุ้งแล้ว ส่วนมากมักมาติดตรงนี้ คือ...รอคอยไม่เป็น ใจเย็นไม่พอ รอคอยสิ่งที่มีอยู่แล้วภายในตัวไม่เป็น แค่หลับตาเฉย ๆ เห็นอะไรเราก็พึงพอใจสิ่งนั้นไปก่อน แต่เราทำกันไม่ค่อยเป็น เรามักจะฮึดฮัด เพราะรอคอยไม่เป็น ให้ทำความรู้สึกว่า เราไม่ใช่เทวดา แต่เราเป็นมนุษย์ธรรมดา บางอย่างเราควบคุมไม่ได้ บางอย่างเราควบคุมได้ ในช่วงแรก ๆ ประสบการณ์ภายในเรายังควบคุมไม่ได้ เพราะฉะนั้น เราจำเป็นต้องรอคอยด้วยใจที่เยือกเย็น คือ นั่งหลับตาเฉย ๆ มีอะไรให้ดู เราก็ดูไป พึงพอใจทุกสิ่งที่มีให้ดู ตั้งแต่ความมืด ภาพคน สัตว์ สิ่งของ เหตุการณ์ต่าง ๆ เราก็ดูไปเรื่อย ๆ พอถึงจุดหนึ่ง หลังจากผ่านภาพอื่นไปแล้ว จะมีภาพสุดท้าย คือ ภาพดวงให้ดู แต่เรามักจะรอคอยภาพสุดท้าย ด้วยใจที่เยือกเย็นไม่ได้ จึงไม่ได้ ถ้าเรารอได้ เราก็ได้ ก็แค่นี้เอง แปลว่า ทุกคนในโลกต้องเห็นหมดเลย ที่ไม่เห็นเพราะเหตุนี้ ภายหลังจากเราเอาชนะความเกียจคร้าน หรือไม่เห็นความสำคัญของสิ่งเหล่านี้ ก็มาถึงจุดนี้ คือ...เรารอคอยไม่ได้ ทีปลูกมะม่วง เรายังคอยได้ ทนปลูกตั้งแต่เป็นเมล็ด คอยรดน้ำพรวนดิน เช้ากระป๋องเย็นกระป๋อง คอยขจัดวัชพืช แมลงศัตรูพืชต่าง ๆ ดูแลอย่างดี กว่าจะโต จนมันแตกกิ่งก้าน ออกดอก ออกผล เรายังคอยได้ ทีอย่างนี้กลับใจเย็นพอ
คุณครูไม่ใหญ่
