สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๒๗๙
ติดแต่ที่สุดแห่งธรรมอย่างเดียว : นั่งกันเป็นยังไงบ้าง นิ่งกันดีมั้ย (รู้สึกละเอียด บริสุทธิ์ขึ้นทั้งนอกรอบในรอบ ใจจะไม่ยินดียินร้ายในเรื่องราวคน สัตว์ สิ่งของ ใจจะเกลี้ยง ๆ โล่ง โปร่ง เบา สบาย มีความสุขเป็นปกติ มีปีติ ความภูมิใจ นัตถิ สันติปะรัง สุขัง) ใจนิ่ง ๆ ก็ดีเหมือนกัน นัตถิ สันติ ถิรสันโต ต้องนิ่งกว่านี้อีก แล้วนอกนั้นเป็นยังไงบ้าง (เอาโอวาทหลวงพ่อที่ว่า ทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง นิ่งอย่างเดียว เอามาทำให้ได้จริง ๆ ทำให้สามารถเข้ากลางโดยที่หลุดจากกายมนุษย์หยาบได้ครับ) ข้อสังเกต คือ เราก็ไม่ได้ไปติดใจในอารมณ์นั้น แต่เราก็พร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่อย่างง่าย ๆ นี่ในกรณีที่เราหลุดนะ อย่าไปติดใจมันนะ ถ้าหลุดเราก็เริ่มต้นใหม่ เราทำเพื่อตัวเราเอง ดังนั้น ใจต้องไม่ติดอะไรเลย ติดแต่ที่สุดแห่งธรรมอย่างเดียว ติดที่ศูนย์กลางกาย พยายามจับตรงนี้ ฝึกซ้ำ ๆ เส้นทางสายกลางให้มันคล่อง ๆ ฝึกไปเรื่อย ๆ ต้องมีความสุข บริสุทธิ์เพิ่มขึ้น ฉันทะจะเพิ่มขึ้น ฉันทะมันจะเกิดขึ้นเอง เพราะว่ามีความสุข ความบริสุทธิ์ แล้วเราจะชอบ ชอบมากต้องเกิดขึ้น ถ้าอารมณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อไร เราประสบความสำเร็จ บางช่วงที่ใจหยาบ เรายังมีความพอใจอยากได้แบบนี้ ชอบกับพยายามชอบมันคนละอย่างกันนะ ระดับมันต่างกัน ชอบเพราะใจหยุดนิ่ง ถ้าอย่างนี้ฉันทะเกิด
คุณครูไม่ใหญ่
