จากความทรงจำ อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล

เรื่องผีผู้หิวโหย

เมื่อปลายปี ๒๕๒๕ หลังจากพ่อของข้าพเจ้าถึงแก่กรรมแล้ว   ข้าพเจ้ายังอยู่ระหว่างจัดการเรื่องทรัพย์สินของท่านส่วนใดบริจาคทำการกุศลอุทิศให้ท่านก็ทำส่วนใดมอบให้น้อง ก็จัดการโอนชื่อในโฉนดให้เรียบร้อย  ส่วนของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ามิได้ยอมรับสิ่งใดไว้เลย นอกจากเงินบำเหน็จตกทอดจากการเป็นข้าราชการบำนาญของพ่อ ตามสิทธิ์ที่ตนเองจะพึงได้ในฐานะเลี้ยงดูท่านยามชรา ตั้งใจจะนำไปฝากประจำไว้ในธนาคาร และเงินพิเศษอื่นด้วยประมาณแสนห้าหมื่นบาทเศษ ครบปีหนึ่งจะได้นำดอกเบี้ยมาบำเพ็ญกุศลให้ท่าน แต่ท้ายที่สุดก็นำมายกให้เป็นทุนแก่น้องไปอีกจนหมด 

น้องๆ ได้ออกปากยกที่ดินและบ้านที่อาศัยอยู่กับพ่อให้ข้าพเจ้า แต่พอข้าพเจ้านำไปกล่าวยกให้พระเดชพระคุณหลวงพ่อ เจ้าอาวาสวัดพระธรรมกาย น้องๆ ยังไม่กล่าวอนุญาต ข้าพเจ้าจึงต้องรอให้เขาพร้อมใจเต็มที่ก่อน จึงจะทำการโอนกรรมสิทธิ์เป็นของสงฆ์ ถ้าไม่เต็มใจพร้อมกัน เดี๋ยวจะเป็นวัตถุทานที่ไม่บริสุทธิ์

ในระหว่างที่กำลังจัดการเรื่องต่างๆ เหล่านี้ ข้าพเจ้ายังคงพักอยู่ที่บ้านต่างจังหวัด ที่นั่นเอง ลูกชายวัยรุ่นจอมเกเรของเพื่อนบ้านได้ยิงตัวตายภายหลังการตายของพ่อข้าพเจ้าไม่ถึง ๒ สัปดาห์

ครั้งเมื่อเด็กหนุ่มผู้นี้มีชีวิตอยู่ เวลาข้าพเจ้ามีธุระเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ๒-๓ วันเพื่อดูแลลูกๆ เด็กคนนี้ชอบแอบย่องเข้าไปขโมยเงินของพ่อข้าพเจ้าอยู่เสมอๆ ข้าพเจ้าเองไม่เคยคิดระแวง เมื่อกลับไปหาพ่อมักจะแอบเสียใจอยู่บ่อยๆ ว่าเพียงไปดูลูก ๒-๓ วันกลับมา พ่อใช้เงินไปทำอะไรมากมาย ๕๐๐-๗๐๐ บาท แต่มิได้นึกตำหนิท่าน คิดว่าท่านอาจจะเมตตาให้ใครไป เพราะมักมีคนมาขอยืมฟรีอยู่เป็นประจำส่วนมากก็เป็นพวกลูกศิษย์เก่าๆ ของท่านน่ะแหละ หาไม่พอกินเข้าก็นึกถึงครูเพราะครูมีเงินบำนาญ

ปกติแล้ว เวลากลางคืนทุกคืนถ้าฝนไม่ตก หรือไม่มีลมหนาวพัดจัด ข้าพเจ้าชอบออกไปกางมุ้งนอน หรือบางทีถ้ามิใช่ฤดูฝนก็ไม่ต้องกางเพราะไม่มียุง ที่นอกชานระเบียงชั้นบนของบ้าน ไม่มีฝากั้น มีแต่ลูกกรงไม้
นอนสบาย อากาศโปร่งเย็นชื่นใจ บางคืนมีดวงจันทร์ส่องแสงนวลสว่างนอนมองเอาเป็นอารมณ์การเจริญภาวนาจนหลับไป ตื่นขึ้นมา พระจันทร์ยังไม่ลับขอบฟ้า ก็นอนมองเอาเป็นอารมณ์ใหม่เรื่อยๆ ไป เป็นการนอน
ในที่สบายทั้งกายทั้งใจ

ทุกคืนเมื่อเด็กหนุ่มคนที่กล่าวถึงนั้นยังไม่ตาย แกชอบออกจากบ้านไปเที่ยวตามบ้านเพื่อนฝูงบ้าง ไปดูการละเล่นต่างถิ่นบ้าง ไปธุระตามภาษาคนหนุ่ม เช่น ไปดูวีดีโอหนังโป๊บ้าง กลับมาบ้านเป็นเวลาดึกมาก
ทุกคืน ไม่เคยต่ำกว่าเที่ยงคืน ทุกครั้งที่กลับเขาจะเดินลัดเข้าทางลานหน้าบ้านของข้าพเจ้า เพราะบ้านในชนบทไม่นิยมปิดประตูรั้วบ้านเปิดกันไว้ทั้งวันทั้งคืน รั้วบ้านเองส่วนใหญ่เป็นรั้วต้นไม้ เช่น รั้วต้นกระถิน
รั้วต้นมะขามเทศ พอเขาเดินเข้ามาถึงลานบ้านของข้าพเจ้าสุนัขสีดำสนิทชื่อเจ้าหมีที่บ้านของเด็กคนนี้ มันจะรีบวิ่งมาหานายของมันทุกครั้งทุกคืนมายกขาขึ้นตะกายตามตัวบ้าง วิ่งอ้อมหน้าอ้อมหลังส่งเสียงเห่าเบาๆ

ครางอิ๋งๆ อั๋งๆ ด้วยความดีอกดีใจต้อนรับเจ้านาย ฝ่ายเด็กผู้เป็นนายก็จะส่งเสียงดุไปว่า
"อย่าหมี อย่า..เสื้อผ้าเลอะหมด จุ๊ จุ๊ จุ๊ พอแล้ว พอแล้ว  เออ เออ รู้แล้วว่าดีใจ ไป ไป กลับบ้าน กลับบ้าน" เขาจะพูดประโยคทำนองนี้ทุกคืนๆ

บางครั้งข้าพเจ้ารู้สึกขุ่นเคือง เพราะกำลังหลับสนิทก็ต้องตกใจตื่นขึ้นเพราะเสียงนายบ่าวคู่นี้ทักทายกันเป็นประจำ แต่ก็ไม่ได้บ่นว่าอะไรเพราะหลังจากทราบว่าเด็กผู้นี้เป็นคนขโมยเงินของพ่อข้าพเจ้าก็ให้รู้สึกรังเกียจ เสียแรงเราพ่อลูกดีด้วยตลอดมา รังแกคนแก่ได้ถึงขนาดนี้จึงเลิกพูดด้วย นับแต่วันจับความผิดได้ 

ทีนี้หลังจากเด็กคนนี้ฆ่าตนเองตายด้วยความเสียใจเรื่องคนรักทอดทิ้งบ้าง เรื่องถูกตำรวจจับบ้าง ก็มี
ผู้พบเห็น "ผี" ตัวเขาบ่อยๆ เช่นสัปเหร่อที่ถือปิ่นโตใส่อาหาร ถูกผีตนนี้โผตัวเข้าแย่งจนปิ่นโตหก เพื่อนๆ ที่ไม่รู้ว่าเด็กผู้นี้ตายมาเที่ยวงานวัดได้เห็นตัวผู้ตายไม่ใส่เสื้อมานั่งฟังดนตรี ทั้งที่อากาศหนาวจัดเพื่อนบางคนเล่าว่า ผู้ตายไปเดินรอบบ้านเรียกให้ไปอยู่เป็นเพื่อน (สำหรับเพื่อนรายนี้เพียงเดือนหนึ่งผ่านไปก็ยิงตัวตายตามไป)

ระหว่างนั้น ข้าพเจ้ายังคงนอนอยู่ที่เดิม คือชานบ้านชั้นบนคืนนั้นเดือนหงายแจ่ม ยามดึกสงัด ข้าพเจ้ากำลังหลับสบายก็ต้องตกใจตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงสุนัขทางบ้านเหนือหอนรับเป็นทอดๆ ต่อๆ กัน
ได้ยินแว่วๆ แล้วชัดขึ้น เพราะหอนใกล้เข้ามาๆสักครู่เดียวสุนัขที่อยู่บริเวณบ้านข้าพเจ้าก็ร่วมกันหอนอย่างพร้อมเพรียง ข้าพเจ้านึกถึงเรื่องสุนัขหอน เพราะเห็นผี ก็คิดขึ้นมาว่า
"เอ๊ะ! ตอนนี้หอนมาถึงบ้านเราแล้วนี่ งั้นผีก็มาถึงแล้วซี  เดือนหงายยังกะกลางวันอย่างนี้ ลุกขึ้นมาดูซิ เผื่อจะได้เห็นตัวบ้าง"

คิดดังนี้แล้ว ข้าพเจ้าก็เปิดมุ้งออกมานั่งพิงลูกกรงระเบียงมองไปรอบๆ ตัวสุนัขบ้านอื่นหอนแล้ว เหลืออยู่แต่ที่บ้านข้าพเจ้าและบ้านใกล้ๆ ๔-๕ ตัว วิ่งมารวมกันหอน "ฮู้" ยืดยาวไม่ยอมจบง่ายๆมิหนำซ้ำยังหันหน้ามาทางลานบ้านข้าพเจ้าหมดทุกตัว

ทันใดนั้นเจ้าหมีวิ่งออกมาจากบ้านของมันมายังลานดินหน้าบ้านข้าพเจ้า มันทำกิริยาอาการอย่างที่มันเคยทำทุกอย่าง คือยกสองขาหน้าขึ้นตะกายอากาศเหมือนตะกายเจ้านายของมันส่งเสียงร้องครางอี๊ด อี๊ด อี๊ด อย่างดีอกดีใจ วิ่งวนไปวนมาเป็นวงกลมเหมือนวิ่งอ้อมอะไรสักอย่างหนึ่ง กระโดดตามไปหย็องแหย็ง ลับกับการตะกาย บางทีก็ทำเป็นนอนลงกับพื้น เอาปากงับเหมือนมีใครหยอกล้อด้วย มันทำอาการไม่ผิดเพี้ยน
กับที่มันทำกับนายผู้ตายแล้วของมัน สมัยเมื่อเขายังมีชีวิตอยู่ จนท้ายที่สุด ก็เหมือนวิ่งช้าๆ คลอเคลีย ลับเอียงคอเงยหน้ามองเจ้าของไปทางห้องพักของคนตาย ซึ่งอยู่ชั้นล่างด้านตะวันออกของตัวบ้าน

ข้าพเจ้าไม่เห็นร่างของอสุรกายตนนี้ แต่เจ้าหมีมองเห็นแน่นอน  ข้าพเจ้ามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเขาเกิดเป็นอสุรกาย แม้ข้าพเจ้าจะมองไม่เห็นตัว แต่ทราบจากปฏิกิริยาที่เกิดขึ้นของสุนัข  ยังมีอีกวันหนึ่งมารดาของผู้ตายทำหอยทอด ได้ร้องเรียกให้ข้าพเจ้าไปรับประทานด้วย ข้าพเจ้าไม่ขัดข้อง เพราะครอบครัวของเรา
สนิท สนมกันมานาน พ่อแม่ของคนตายเป็นลูกศิษย์ของบิดามารดา

ข้าพเจ้าทั้งสองคน ขณะที่ข้าพเจ้ารับจานหอยทอดมาถือไว้ในมือถือเต็มมือมิใช่ถือชนิดหมิ่นเหม่แต่อย่างใด ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรสิ่งหนึ่งตบจานอาหารจากมือข้าพเจ้าตกหกคะเมนลงยังพื้นครัวเสียงดังเพล้ง! มารดาของผู้ตายมองหน้าข้าพเจ้า เหมือนสงสัยว่า  ข้าพเจ้าแกล้งโยนทิ้งหรืออย่างไร เขาก็เห็นข้าพเจ้ารับจานไปถือเต็มมือเรียบร้อยแล้ว 

ข้าพเจ้าจึงบอกว่า
"ไม่ใช่ทิ้งหรือทำหกนะพี่ ผีลูกชายพี่น่ะ เค้าจะกิน เค้าก็เลยตบให้หกเสีย"
อสุรกายพวกนี้ ความจริงก็คือกายมนุษย์ละเอียดนั่นแหละ  เมื่อทำลายกายมนุษย์หยาบลง กายมนุษย์ละเอียดก็ออกจากร่างเป็นอสุรกายเพ่นพ่านอยู่ เพราะตายด้วยอุบัติเหตุ ยังไม่ถึงเวลาตาย ทางยมโลกจึงไม่ได้ส่งเจ้าหน้าที่ยมทูตมารับ ก็ต้องวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ที่เกิดเหตุ

พวกที่ถูกรถชนตายหรืออุบัติเหตุอื่นๆ ก็มีลักษณะเดียวกัน อสุรกาย พวกนี้สามารถกินอาหารอย่างเดียวกับมนุษย์ คือของที่มีผู้คนเซ่นไหว้หรือของที่ผู้คนทิ้งหรือทำหกหล่นได้

การฆ่าตัวตาย ไม่ถือว่าครบองค์กรรมบถในการทำปาณาติบาต  เพราะมิใช่ว่า "ทำชีวิตผู้อื่นให้ตกล่วงไป" แต่เป็นการทำชีวิตตนเองให้ล่วงไป จึงไม่ครบองค์ แต่ส่วนใหญ่คนเหล่านี้มักตายด้วยความเจ็บแค้นบ้าง ความเสียใจโทมนัสบ้าง ซึ่งนับว่าเป็นอาการของโทสะ บาปกรรมที่จะทำให้ตกนรกอยู่ที่ตรงนี้ แต่ถ้าโทสะนั้นไม่แรงกล้านักก็จะเป็นอสุรกาย  ไม่ถึงต้องไปเป็นสัตว์นรกให้มีผู้ควบคุมทำการทรมาน

การทรมานให้รับโทษในเรื่องนี้ คนที่ฆ่าตัวตายส่วนใหญ่มักต้องไปทำกิริยาฆ่าตัวตายอย่างที่ทำอยู่ซ้ำๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่บางคนก็รับโทษเป็นอย่างอื่นแล้วแต่ผู้คุมสั่งให้ทำ เช่น มีคนรู้จักกับบิดาข้าพเจ้าเป็นหญิงสาว น้อยใจมารดาจึงผูกคอตาย ต่อมาอีกประมาณหนึ่งเดือนได้มาเข้าร่างพี่สาว บอกว่าถูกผู้คุมลงโทษให้ขุดตอไม้ทุกวัน ตอไม้ที่โลกใหม่นั้นมีมากมายขุดเท่าไรไม่รู้จักหมด ที่วันนี้มาเข้าร่างพี่สาวได้เพราะนึกถึงอยากทำบุญ ผู้คุมจึงอนุญาตให้มาได้เพียงครู่เดียว จึงมาบอกให้ช่วยขายสมบัติของตนมาทำบุญให้ด้วย
 

จากหนังสือ จากความทรงจำเล่ม1

อุบาสิกาถวิล วัติรางกูล