คำพ่อ คำเเม่
ตอน ความเย่อหยิ่งถือตัว
ลูกรัก ..
อันความเย่อหยิ่งถือตัวนั้นเคยบอกลูกมาบ้างแล้ว แต่ก็อยากพูดซ้ำอีก กล่าวคือลูกต้องระวังอย่าเป็นคนเย่อหยิ่งถือตัว อย่าดูถูกดูหมิ่นคนอื่น โดยเฉพาะกับเพื่อนร่วมงานและคนที่เราติดต่อด้วย รวมถึงคนที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกัน เพราะความเย่อหยิ่งถือตัวเป็นกิริยาที่ไม่งามเลย ไม่มีใครดอกที่จะชอบคนที่เย่อหยิ่งถือตัว แม้แต่ตัวเราเองก็ไม่ชอบคนที่ทำเช่นนั้น
กิริยาที่ถือว่าเป็นความเย่อหยิ่งถือตัวก็คือการที่ชอบยกตัวข่มผู้อื่น ชอบคิดว่าตัวเองดีกว่า เด่นกว่าเขา มีความรู้ มีหน้าที่การงาน มีฐานะทางการเงินดีกว่าเขา แล้วชอบวางตัวอยู่เหนือคนอื่น ดูถูกดูหมิ่นหรือแสดงกิริยาท่าทางรังเกียจคนที่ด้อยกว่า เป็นต้น คนที่แสดงกิริยาอย่างนี้ออกมา ผู้คนรอบข้างจะรังเกียจ ไม่อยากเข้าใกล้และไม่อยากคบหาด้วย คนเย่อหยิ่งถือตัวมักจะถูกโดดเดี่ยวและต่อสู้ตามลำพังในเมื่อเดือดร้อน
อะไรขึ้นมา ความรู้ก็ดี ยศศักดิ์ก็ดี เงินทองก็ดีใช่จะช่วยเหลือคนเราให้รอดตัวหรือพ้นภัยได้ทุกอย่างและทุกคราวไม่
บางครั้งสิ่งเหล่านี้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเราได้เลย ไมตรีจิต ความเป็นเพื่อน และความไม่ถือตัวต่างหากที่สามารถช่วยเราได้ในทุกกรณี อย่างน้อยก็ผ่อนหนักให้เป็นเบาได้ คนเราจึงไม่ควรไปก่อความรังเกียจ
ให้เกิดขึ้นแก่คนรอบข้างด้วยการไปดูหมิ่น ถิ่นแคลนเขาหรือไปเหยียดหยามเขา “สร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรู”
คำนี้เขาสอนกันมานานแล้วแหละลูก
พระมหาโพธิวงศาจารย์ (ทองดี สุรเตโช)
