คำพ่อ คำแม่
ตอน ประสาคนแก่
ลูกรัก ...
เรื่องของคนแก่มักเป็นเรื่องน่ารำคาญสำหรับคนหนุ่มสาว ทั้งนี้เพราะวัยที่แตกต่างกัน คนแก่ส่วนใหญ่จะจู้จี้ ขี้บ่น ใจน้อย ชอบให้ลูกหลานเอาอกเอาใจ ความคิดเชื่องช้า ส่วนคนหนุ่มสาวชอบความรวดเร็ว เด็ดขาด ไม่ชอบพูดมาก นอกจากกับคนที่ตัวรักเท่านั้น ประสาคนแก่เป็นอย่างนี้ จึงทำให้คนแก่กับ
คนหนุ่มสาวเข้ากันไม่ค่อยได้ แม้จะเป็นพ่อแม่ลูกกันก็ตาม
เวลานี้พ่อกับแม่เองที่แก่แล้ว อาจจะจู้จี้ ขี้บ่นไปบ้าง ลูกก็อย่าถือสา เพราะมันไม่ได้ตั้งใจ ทนรำคาญเอาหน่อยก็แล้วกัน คนแก่ก็เป็นอย่างนี้เกือบทุกคนแหละ เห็นอะไรเป็นขวางหูขวางตาไปหมด ไม่ใส่ใจเสียบ้างก็ได้ นิ่งฟังเฉย ๆ เสียบ้าง ปล่อยให้พ่อกับแม่บ่นไปตามประสาคนแก่ก็ได้ เหนื่อยหนักเข้าก็จะ
หยุดไปเองแหละ ทำไงได้เล่าลูกเอ๋ย
การจู้จี้ ขี้บ่นเขาว่ามันเป็นนิสัยประจำตัวของคนแก่ทุกคน หากได้บ่นออกมาบ้าง ? ได้ดุด่าลูกหลานบ้าง มันทำให้คนแก่อายุยืนเพราะปอดได้ทำงาน เลือดลมมันเดินคล่อง เป็นเครื่องกระตุ้นหัวใจชนิดหนึ่ง หากคนแก่หยุดบ่นเมื่อไร ลูกหลานจะเดือดร้อนเมื่อนั้น เขาว่าอย่างนั้น ลูกคอยดูต่อไปก็แล้วกันว่าจะจริงอย่างเขาว่าหรือไม่ ไงๆ ตอนนี้ลูกก็ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน พ่อกับแม่จะบ่นให้ลูกหลานรำคาญหูไปได้นานสักเท่าไร
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
