ง่ายเเต่ลึก

ต้องสบายทุกขั้นตอน

                                                                                                                       ตะวันธรรม

                เมื่อเราได้จุดเทียนใจไฟนิรันดรอนันตชัยกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ไปเราก็นั่งหลับตาเจริญสมาธิภาวนากันนะ

                ตอนนี้เราก็ฝึกน้อมใจหยุดนิ่งเบาๆ สบายๆ อย่าไปตั้งใจเกินไป อย่าเอาลูกนัยน์ตากดลงไปดู เพราะไม่เกี่ยวกับลูกนัยน์ตา

                ให้เรานิ่งเฉยๆ และต้องสบาย หรือนิ่งเบาสบาย ไม่ตึงไม่เกร็ง ไม่เครียด ไม่ฟุ้ง นิ่งๆ เบาๆ ถ้าถูกส่วนตัวจะขยายถ้ายังไม่ถูกส่วนมันนิ่งแต่ทึบ ตื้อๆ ยังไม่สบาย แต่ก็ไม่ทุกข์ไม่กลุ้มอะไร ยกเว้นเราจะไปตึงความกลุ้มเข้ามาเองว่า

                'เอ นิ่งอย่างนี้ ฟุ้งก็ไม่ฟุ้ง ไม่คิดเรื่องอื่นแต่ทำไมไม่ขยาย ไม่มีแสงสว่าง ไม่เห็นภาพอะไรใหม่ ๆ มาให้เราดูเลย'

                นั่นเราแส่ไปหาทุกข์ เหมือนแกว่งเท้าหาเสี้ยน แกว่งใจหาทุกข์ หาความวิตกกังวล ความกลุ้มเข้ามา แต่ถ้าเรานิ่งไปเรื่อยๆ นิ่งในนิ่งๆ นิ่ง นุ่ม เบา ค่อยๆ สบายๆ

ขั้นตอนของใจหยุดนิ่ง

               สบาย ในที่นี้ ยังไม่ถึงระดับที่เราเรียกว่า ความสุข แต่ในระดับที่ไม่คับแคบ ไม่อึดอัด ไม่รำคาญ ให้นิ่งอย่างนั้นไปก่อน พอเราทำบ่อยๆเข้า มันก็ค่อยๆ ละเอียด มันนิ่งระดับหยาบชั้นหนึ่งก่อน พอเรานิ่งสักพักก็จะเป็นนิ่งระดับละเอียด จะปรับไปเอง

               อย่าไปกังวล พอปรับแล้วจะนิ่งละเอียด แล้วจะมี ประสบการณ์ภายในเกิดขึ้น ตัวจะโล่ง ไม่ทึบ จะโปร่ง จะเบาแล้วก็ขยาย ตัวพองๆขยาย ถ้านิ่งมากก็ขยายมาก ถ้ายิ่งนิ่งก็ยิ่งขยายจนตัวหายไปเลย เหมือนไม่มีร่างกาย นี่ก็เป็นขั้นตอนของใจหยุดนิ่ง ซึ่งทำได้ทุกคน ยกเว้นคนบ้า คนตาย คนที่ไม่ได้ทำ

              เรานิ่งเฉยซึ่งต้องฝึกต้องสั่งสมทำทุกวันทำบ่อยๆ ภาวิตาพหุลีกตา บ่อย ๆ เนือง ๆซํ้า ๆ ฝึกไปเรื่อย ๆ ปรับใจกันไปทุกอิริยาบถ นั่ง นอน ยืน เดิน ทุกสถานที่ ทุกกิจกรรม ฝึกไปอะไรจะมาสู้ความเพียร เราก็ต้องเพียร ต้องพยายาม ต้องขยันฝึกไปมันก็ค่อยๆ รู้ทาง ค่อยๆ ชำนาญขึ้น

              พอทำเป็นแล้วก็ไม่ยากอะไร พอนึกน้อมใจก็วื้ดเข้าไปเลยไม่ต้องทำอะไรทำเหมือนไม่ได้ทำ พอใจนิ่งๆ อยู่ตรงนั่นแล้วมันได้ดุลของใจ ไม่ตึง ไม่หย่อน แล้วก็ขยาย ใส สว่าง ความสุขก็พรั่งพรูเลย ทะลักออกมาไปสู่ระบบประสาทกล้ามเนื้อมันก็สบาย ต้องสุขสบายทุกขั้นตอน แล้วก็ค่อยๆ เห็นขึ้นมาทีละเล็กทีละน้อย

             เราก็ต้องใจเย็นใจต้องเยือกเย็น ต้องยอมรับว่า เราเป็นคนธรรมดาไม่ใช่เทวดา ฝึกใหม่ ๆ ก็ล้มลุกคลุกคลานกันอย่างนี้ ถ้าเราทำบ่อยๆ ก็จะชำนาญ จะคล่องขึ้น การเข้าไบ่สู่แสงสว่างภายในก็ไม่ยากอยู่ในกำมือ หลับตาแล้วไม่มืดและนิ่ง หยุดกับนิ่งอย่างเดียวนะลูกนะ หยุดอย่างสบาย

ดูเฉยๆ

              อย่าเอาลูกนัยน์ตากดลงไปนะ ค่อยๆ ผ่อนคลาย ทำนิ่งๆ เบาๆ สบายๆ มันไม่ยากเกินไป ทำ สบายๆ นิ่งๆ นุ่มๆ เอาใจแตะไปเบาๆ ตรงกลาง แล้วก็อย่าไปกังวลว่า ตรงกลางเป็ะไหม เอาว่ากลางท้องแถวๆ นั้นอย่างนั้นไปก่อน แล้วก็ผ่อนคลายทั้งเนื้อทั้งตัวเลย ใจถึงจะรวมได้เร็ว

              ถ้าหากมีอะไรผุดขึ้นมาให้เราเห็น ย้งไม่ชัดก็อย่าไปพยายามเพ่ง อย่าเค้นภาพเพื่อให้ชัดมีมาให้ดู ๑๐ เปอร์เซ็นต์ ก็ดู ๑๐ เปอร์เซ็นต์มีมาให้ดู ๒๐ เปอร์เซ็นต์ ก็ดู ๒๐ เปอร์เซ็นต์ดูไปเฉย ๆ อย่างนี้ ถึงจะเป็นการเพ่งอย่างถูกวิธีที่จะให้ชัดเจนขึ้น

              แต่ถ้าไปเค้นภาพ ไปเพ่ง หรือไปจ้อง ไปลุ้น อย่างนั้นเพ่งแบบผิดวิธี มันจะเหนื่อย จะตึงเครียด ไม่ได้ผล ก็จะเบื่อจะท้อ ถูกวิธีคือนิ่ง มีให้ดูแค่ไหนก็ดูแค่นั้นไปก่อน สบายตามใจสิ่งที่มีมาให้เราดูอย่างนั้นไปก่อนดูไปเรื่อยๆ ดูสบายๆ และเดี๋ยวเราจะรู้สึกว่า การทำสมาธิไม่ได้ยากอย่างที่เรานึกคิด ขึ้นอยู่กับเข้าใจวิธีการหรือเปล่าทำเป็นไหม ถ้าเป็นมันก็ง่าย ถ้าทำไม่เป็นมันก็ยาก แต่เราคุ้นกับทางโลก เวลาจะประสบความสำเร็จในชีวิตหรือทำการงาน มันก็ต้องบีบต้องเค้น ต้องกดดัน ต้องต่อสู้ วิธีอย่างนั้นเอามาใช้กับการฝึกใจให้หยุดนิ่งไม่ได้ มันคนละอย่างเหมือนจะข้บรถ ทางโลกจะไปให้เร็วก็ต้องเหยียบคันเร่ง แต่ในทางธรรมจะไปให้เร็วต้องหยุด ต้องนิ่ง เบา สบาย เบิกบาน

              ทุกขั้นตอนของการปฏิบัติธรรมเข้าไปสู่ภายใน มันสบายเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ ถึงจะถูกหลัก ยิ่งทำแลัวยิ่งตึง ยิ่งเครียด ก็อย่าไปฝืนทำต่อให้ลืมตาขึ้นมาสักนิดหนึ่ง ขยับเนื้อขยับตัวให้สบายๆ แล้วก็เริ่มต้นใหม่อย่างง่ายๆ

              นึกทบทวนสิ่งที่เราได้ยินได้ฟังมา ต้องอย่างนี้นะลูกนะฝึกกันไปเถอะ ศึกษา ฝึกฝน สั่งสม เดี๋ยวก็ได้เอง

พระเทพญาณมหามุนี วิ.

วันอาทิตย์ที่ ๒๑ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๔๘

จากหนังสือ ง่ายเเต่ลึก เล่ม 3 

          โดยคุณครูไม่ใหญ่