คำพ่อ คำเเม่
ตอน กตัญญูต่อตัวเอง
ลูกรัก...
ลูกคงเคยได้ยินพระท่านสอนให้คนเราเป็นคนกตัญญูรู้คุณคน เช่น กตัญญูต่อพ่อแม่ กตัญญต่อครูอาจารย์มาบ้าง ท่านว่าความกตัญญู เป็นเครื่องหมายของคนดี คนดีเขาประพฤติปฏิบัติกันเป็นปกติ แต่ความกตัญญูนั้นจะควรทำแก่คนอื่นเท่านั้นก็หาไม่ หากแต่ควรทำแก่ตัวเองด้วย คือเราต้องกตัญญูต่อตัวเราเองด้วย
กล่าวคืออวัยวะทุกส่วนในร่างกายของเราไม่ว่ามือ เท้า แขน ขา ตา หู รวมไปถึงหัวใจ ล้วนมีบุญคุณต่อตัวเราทั้งสิ้น เราใช้งานเขา เราอาศัยเขาไปไหนมาไหน เขาช่วยเหลือเรามาตลอดตั้งแต่เกิด เราจึงควรกตัญญต่ออวัยวะเหล่านี้ด้วย
ความกตัญญูต่ออวัยวะร่างกาย เราสามารถทำได้โดยการไม่ใช้เขาจนเกินกำลัง ให้เขาได้พักผ่อนบ้าง ดูแลเอาใจใส่เขาอย่างดี บำรุงเลี้ยงเขาให้เติบโตแข็งแรงเข้าไว้ หากเขาผิดปกติ หรือเจ็บป่วยลงต้องรีบรักษา อย่าปล่อยให้เขาเจ็บปวดทุกข์ทรมานโดยขาดการเอาใจใส่ เขาจะได้อยู่รับใช้เรานานๆ ไม่พิกลพิการหรือทรุดโทรมลงก่อนเวลา
และอย่าทำร้ายเขาด้วยการเสพของมึนเมาและยาเสพย์ติด อันเป็นการบั่นทอนกำลังเขาเข้าไป จะทำให้เขาอ่อนแอทรุดโทรม อย่านำเขาไปเที่ยวเตร่หามรุ่งหามค่ำจนไม่ได้พักผ่อนพอเพียงเป็นการทรมานเขา การที่ทำให้อวัยวะต่างๆ อ่อนแอ ทรุดโทรม ไม่ได้รับการพักผ่อน ไม่ดูแลเอาใจใส่เท่าที่ควร อย่างนี้ชื่อว่าไม่กตัญญูต่อสังขาร ไม่กตัญญูต่อตัวเอง คนที่ไม่กตัญญูต่อตัวเองเช่นนี้จะมีอายุไม่ยืนและจะถูกโรคภัยเบียดเบียนให้ต้องเจ็บป่วยอยู่เสมอ ล้วนทำให้ตัวเองเดือดร้อนทั้งนั้น
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
