ความรักของแม่...ไม่เคยจากไปไหน
แม่จ๋า นี่ต้นอะไร
ฉันถามแม่ด้วยความสงสัย
ต้นหญ้าจ้า
แม่นั่งลงเป็นเพื่อนฉัน นั่งดูต้นหญ้าน้อยๆข้างทาง
หนูอยากเป็นต้นหญ้า เป็นต้นหญ้าที่น่ารักแบบนี้
แต่ถ้าหนูเป็นแค่ต้นหญ้า แม่จะภูมิใจในตัวหนูไหม
ฉันถามแม่ไป
แม่ส่งยิ้มมาให้
แล้วบอกฉันว่า
หนูจะเป็นต้นหญ้า หรือก้อนหิน หรือแค่ฝุ่น
แม่ก็ยังภูมิใจในตัวหนูเสมอนะ
ในเมื่อหนูเป็นคนที่แม่รัก
หนูไม่มีวันเป็นสิ่งไร้ค่าในสายตาแม่หรอก
ฉันส่งยิ้มให้แม่และมองต้นหญ้าอย่างภูมิใจ
หลายปีผ่านไปเมื่อฉันโตขึ้นมา
ต้นหญ้ายังอยู่ที่เดิม เท่าเดิม
มีแต่ฉันที่เติบโตขึ้น แต่ก็ยังเดิมๆ
ฉันยังต่อสู้กับการใช้ชีวิตที่หนักหน่วง
ยังคงหางานในการดำรงชีพต่อไป
ไม่ได้ร่ำรวยอย่างใครๆ
ไม่ได้โด่งดังอย่างใครๆ
ไม่ได้มีอะไรพิเศษอย่างใครๆ
จนบางที ก็นึกว่า เราไม่เห็นมีอะไรน่าภูมิใจเลย
ฉันมองต้นหญ้าในวันนี้
เป็นแค่เพียงต้นหญ้าธรรมดาต้นหนึ่งเท่านั้น
ฉันนั่งลงและคิดจะถอนมันทิ้ง
ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยตะโกนมาจากข้างหลัง
เป็นเสียงแม่ของฉันเอง
แม่เดินเข้ามาและบอกฉันว่า
ไปไป ไปกินข้าวกัน
วันนี้เตรียมของที่แกชอบไว้ให้ด้วยนะ
และเดินนำหน้าฉันไป
ฉันได้แต่เงียบและบอกออกไปว่า
หนูยังไม่ได้งานนะแม่
แม่หันหน้ามาแล้วบอกว่า
แล้วยังไง ไม่ได้งานแล้วแม่ต้องรักแกน้อยลงหรือไง
รางวัลสำหรับคนสำเร็จ มันไม่จ๊าบเท่ารางวัลสำหรับคนที่พยายามหรอก
อย่าไปถอนมันเลยต้นหญ้านะ
มันอุตส่าพยายามอย่างหนักเพื่อขึ้นมารับแสงอาทิตย์
แกก็เหมือนกัน พยายามต่อไป
ถึงแกจะธรรมดาแค่ไหน
แกก็ยังเป็นต้นหญ้าที่แม่ภูมิใจเหมือนเดิมแหละ
ป่ะ ไปช่วยแม่ล้างผักด้วย
แม่เดินนำฉันไป
โดยมีฉันเดินตามหลังไป
แล้วตะโกนไปด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนน้ำตาว่า
พรุ่งนี้เอาใหม่เนาะ ^__^
