นั่งให้มีความสุข แล้วจะสนุกกับการนั่ง
เรานั่งธรรมะให้ทำเหมือนเป็นเด็กนักเรียนอนุบาล คือ นั่งอย่างง่ายๆ ทำตามที่แนะนำแล้วมีผลลัพธ์ คือ การเข้าไปสู่ความโล่ง ความว่าง ความนิ่ง นิ่งจนกระทั่งสัมผัสได้ถึงแหล่งแห่งความสุขเหมือนเราเดินเฉียดๆ น้ำตก ได้ยินเสียงน้ำตก และได้รับละอองกระเซ็นกระสายของน้ำนิดๆ ก็ชื่นใจ หรือเหมือนเราเดินลงไปในน้ำตื้นๆ ก็ยังชื่นใจ ซึ่งการที่เราได้รับกระแสแห่งความสุขแม้เพียงเล็กน้อย แล้วนำความชื่นใจมาให้กับเราในการปฏิบัติแต่ละครั้งนั่นเป็นการเริ่มต้นที่ถูกต้อง และเมื่อทำบ่อยๆ ซ้ำๆ ก็จะเข้าไปสู่จุดตรงนี้ได้เร็วขึ้น ถ้าเราทำได้ถูกต้องต่อไปจะเร็วเอง เช่น วันนี้เราใช้เวลาครึ่งชั่วโมงนั่งไปถึงจุดที่พึงพอใจที่ได้สัมผัสแหล่งกำเนิดแห่งความสุข แม้ยังไม่เห็นอะไรก็ตาม เราก็หมั่นไปให้ถึงจุดนี้ให้ได้บ่อยๆ ในวันถัดมา เราจะพบว่า เมื่อเราเริ่มต้นได้ถูกต้อง การไปสู่จุดที่เราพึงพอใจก็จะเร็วขึ้น จากครึ่งชั่วโมงก็ลดลงมาเหลือ ๑๕ นาที จาก ๑๕ นาที ก็ลดลงมาเหลือ ๕ นาที จาก ๕ นาทีก็จะลดลงเหลือแค่ ๑ นาที จนกระทั่งพอเราหลับตาก็แวบไปถึงตรงนั้นได้เลย และเมื่อถึงตรงนี้ จะก้าวหน้าไปเอง ใจจะค่อยๆ ละเอียดมากขึ้น แล้วจะเป็นผลดีในระยะยาว การเห็นภายในจะชัดเจน จะค่อยๆ เห็น ค่อยๆ ดื่มต่ำ เป็นความสุขที่ดื่มต่ำควบคู่ไปกับการเห็นภาพที่จะมาในภายหลังเมื่อเห็นแสงสว่าง จะเห็นภาพเห็นดวงธรรม เห็นกายภายใน เห็นองค์พระ การเห็นจะค่อยๆ เพิ่มมากขึ้นๆ แล้วไปสู่จุดนั้นได้เร็ว ให้ทำความพึงพอใจอย่างนี้นะลูกนะ
ถ้าทำได้อย่างนี้ การนั่งทุกครั้งเราจะไม่กลุ่มไม่เบื่อ ไม่กระสับกระส่าย ไม่ทุรนทุราย เราจะรักในการนั่ง เป็นสุขใจที่ได้นั่ง ไม่ต้องฝืนนั่งหรือพยายามที่จะนั่งธรรมะ หากมีความรู้สึกว่าฝืนหรือพยายามนั่นผิดวิธีแล้ว ให้รีบลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วมาเริ่มต้นใหม่ นึกทบทวนคำสอนที่ได้รับฟังว่า เราจะเริ่มต้นอย่างไรจึงจะถูกต้อง แล้วค่อยๆ ทำไปอย่างเด็กนักเรียนอนุบาล
หลวงพ่อย้ำเสมอว่า “จบอนุบาลแล้วจะได้ด็อกเตอร์เลย” ถ้าเราทำถูกวิธี คือ หยุดใจ ซึ่งจะนำไปใช้ในทุกขั้นตอนเลย ย้ำอีกทีเมื่อเราได้เห็นแสงสว่างแล้ว เห็นดวงธรรมแล้ว เห็นกายภายในแล้ว เห็นองค์พระแล้ว ด้วยความที่เราไม่ได้มุ่งที่จะเห็นภาพ คือเห็นสักแต่ว่าเห็นหรือมองไปอย่างนั้นเอง ก็จะมีอะไรใหม่ๆ มาให้เราดูได้เรื่อยๆ การดูเฉยๆ คือ ใจที่หยุดนิ่งนั่นเอง ใจจะหยุดนิ่งละเอียดลุ่มลึกมากขึ้น และจะมีองค์พระในองค์พระมาให้ดู เราจะมีความสุขทุกครั้งที่องค์พระผุดผ่านใจของเราอย่างสบายๆ ต้องอย่างนี้นะ
หยุดกับสิ่งที่สำคัญ ภาพมาทีหลัง อย่าไปกังวลกับเรื่องการเห็นให้มากเกินไปว่า “เราต้องเห็น ต้องได้ ต้องมี ต้องเป็น” ลืมไปก่อนชั่วคราว ค่อยๆ ทำไปอย่างใจเย็นๆ อย่าไปคำนึงถึงวันเวลาที่ผ่านไปและที่กำลังจะผ่านต่อไปในอนาคต ทำหยุดนิ่งอยู่กับปัจจุบันนี้แล้วจะเร็วอย่างที่เราคาดไม่ถึงเลย ขอให้นั่งอย่างมีความสุขแล้วเราจะสนุกกับการนั่ง จะมีรสอร่อยทีเดียว จะสบายเบิกบานอย่างนี้นะ
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
คุณครูไม่ใหญ่
