สละความตระหนี่ได้ หนีสมบัติอย่างไรก็ไม่พ้น
ถ้าเราสาวไปหาเหตุแล้วก็จะพบว่า “กิเลสอาสวะนี้เองที่สอนให้เราตระหนี่” ซึ่งเขาพยายามที่จะกันสมบัติของเราด้วยการทำให้เราเกิดความรู้สึกหวงแหนในทรัพย์ และวิตกกังวลเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยในชีวิต หรือไม่ก็ทำให้เราเกิดความรู้สึกขึ้นมาในใจว่า “ถ้าเรามีน้อยกว่าเขา จะทำให้ฐานะทางสังคมของเรานั้นเปลี่ยนไป” อีกทั้งยังทำให้เราเกิดความวิตกกังวลไปต่างๆ นานาอีกมากมาย
ถ้าหากเราเชื่อตามกิเลสที่คอยบังคับอยู่ในใจก็เท่ากับเรายอมให้เขาเอาผังจนถาวรที่ดำมืดยาวเหยียดมาใส่ไว้ติดอยู่ในกลางกายอุปมาก็คล้าย ๆ กับไฟฟ้าที่เปิดสว่างไว้อยู่ตามเสาไฟข้างทาง แต่พอเขาดับสวิตช์ไฟทีเดียว ไฟฟ้าทั้งร้อยเสาหรือพันเสาก็ดับลงทั้งหมด แล้วก็มืดไปตลอดทางเลย นั่นหมายความว่า ชีวิตของเราก็จะต้องตกอยู่ในความมืดหรือความลำบากยากจนไปยาวนานเป็นร้อยชาติ พันชาติ หรือยาวนานยิ่งไปกว่านั้นอีก
ชีวิตที่ลำบากยากจนนั้นเป็นชีวิตที่เสี่ยงต่ออบายภูมิเป็นอย่างยิ่ง เพราะสิ่งแวดล้อมจะคอยอำนวยความสะดวกให้เราสร้างแต่บาปอกุศลที่จะนำเราไปสู่มหานรกได้อย่างง่าย ๆ ดังนั้นจึงเป็นอันตรายมากนะ แต่การที่ลูก ๆ ทุกคนได้ตั้งใจสละทรัพย์ที่หามาได้โดยยากเพื่อมาสั่งสมบุญกันในวันนี้ ความตระหนี่ที่อยู่ในใจก็จะดับหายไป และบุญนี้ก็จะได้ช่องสว่างพรึ่บเข้ามาในกลางเป็นดวงใสสว่างติดไปหมดทุก ๆ กาย แล้วก็จะส่งผลทำให้เราได้สมบัติอัศจรรย์ทันใช้ในการสร้างบารมี ซึ่งแม้เราจะหนีปีนขึ้นต้นไม้ไปก็หนีสมบัติไม่พ้น อย่าว่าแต่ต้นไม้เตี้ย ๆ เลย แม้เราจะหนีขึ้นไปบนยอดเขาก็ยังหนีไม่พ้น
เมื่อถึงคราวที่เราจำต้องละจากโลกนี้ไปบุญนี้ก็ยังตามไปส่งผลทำให้เราได้มีทิพยสมบัติอยู่บนสรวงสวรรค์อีก จนกระทั่งถึงคราวที่เราจะต้องลงมาเกิดเป็นมนุษย์ เราก็ยังหนีสมบัติและหนีความรวยไม่พ้น เพราะได้ติดเข้าไปอยู่ในกลางกายของเราแล้ว ซึ่งถ้าหากเรามีหัวใจอัศจรรย์..เราก็จะได้สมบัติอัศจรรย์ และถ้าใจของเราอยู่เหนือธรรมชาติ...เราก็จะได้สมบัติที่เหนือธรรมชาติ เพราะฉะนั้นทรัพย์ในโลกมนุษย์นอกจากเขามีไว้เพื่อความปลอดภัยของชีวิตแล้ว เขายังมีไว้สำหรับสร้างบารมีด้วย แต่ไม่ใช่มีเอาไว้เพื่ออวดกัน ข่มกัน หรือเพียงเพื่อความอุ่นใจว่าเรามีเท่าเขาหรือมากกว่าเขา เพราะทรัพย์ไม่ใช่เป็นเครื่องปลื้มใจเท่านั้น แต่เป็นอุปกรณ์ที่มีไว้สําหรับสร้างบารมีของเรานะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่มที่ ๖
