บทที่ ๗๕
บุญเป็นสิ่งที่ต้องแสวงหา
ชีวิตของเราดำรงอยู่ได้ต้องอาศัยปัจจัย ๔ เราจึงแสวงหาปัจจัย ๔ มาหล่อเลี้ยงชีวิต แต่พวกเราทั้งหลายมีศรัทธาในคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มองชีวิตไกลกว่าบุคคลทั่วไป เห็นว่าชีวิตในปรโลก (โลกหน้า) ไม่ได้ใช้ปัจจัย ๔ แต่ใช้บุญเป็นที่พึ่ง จึงได้ขวนขวายมาสั่งสมบุญ ด้วยการให้ทาน รักษาศีล และเจริญสมาธิภาวนาอยู่เป็นประจำ
พวกเราตระหนักในคุณค่าของบุญ จึงพากันมาสั่งสมบุญ ซึ่งแตกต่างจากบุคคลทั่วไปคือ สิ่งที่หาไม่ได้ใช้ สิ่งที่ใช้ไม่ได้หา หมายความว่า ปัจจัย ๔ ที่แสวงหาตลอดชีวิต เมื่อละโลกไปแล้วกลับไม่ได้ใช้สิ่งที่ต้องใช้ในโลกหน้าคือ บุญ กลับไม่ได้แสวงหา เพราะอวิชชาคือ ความไม่รู้ปกปิดเอาไว้
ท่านทั้งหลายจึงได้ชื่อว่า เป็นผู้ให้แสงสว่างแก่ชาวโลก คือ เป็นแบบอย่างของผู้ดำเนินชีวิตอยู่ด้วย ความไม่ประมาท ให้ปลื้มใจเถิดว่า วัน เวลาที่ผ่านไปคุ้มค่า ไม่สูญเปล่า
บุคคลผู้สั่งสมบุญไว้ดีแล้ว ย่อมเสวยสุขในโลกทั้งสอง คือ
ในโลกนี้ เมื่อระลึกนึกถึงบุญที่ตนกระทำไว้ ย่อมมีความปีติ อิ่มเอิบ เบิกบานใจเป็นเครื่องตอบแทน
ในโลกหน้า บุญย่อมคอยต้อนรับบุคคลผู้ทำความดี ประดุจหมู่ญาติคอยต้อนรับบุคคลอันเป็นที่รัก ที่จากไปนานแล้วกลับมาด้วยความสวัสดี
