ระเบียงทัศนะ

.....ควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งในอากาศที่หนาวเย็น ชายหนุ่มหย่อนกายลงบนเก้าอี้สีน้ำตาลอย่างเหนื่อยล้า…ภายในห้องมืดสลัว.. อับชื้น ประตูหน้าต่างปิดสนิท ไม่ยินดียินร้ายกับใครมานานแล้ว เขานั่งพิงพนักอย่างอ่อนแรง ดวงตาเหม่อมองไร้จุดหมาย

.....เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าเช่นนี้ทุกวัน ..ช้าเสมอสำหรับคนรอคอย .. ใช่ เขากำลังรอ…รออะไรบางอย่าง

.....ภาพเก่าๆผุดขึ้นมาในห้วงคนึง เปลวแดดร้อนระอุบนถนนลูกรังขรุขระ เขาเดินฝ่าไป อย่างเร่งรีบ เมฆเริ่มตั้งเค้ามาแต่ไกล ให้หวั่นใจว่าจะไปไม่ถึงก่อนฝนตก ไม่นาน …น้ำใสสองสามเม็ด ตกกระทบใบหน้ากร้านเกรียมที่เปื้อนเหงื่อของเขา มือสองข้างหอบหิ้วสัมภาระหนักอึ้ง… เขาพยายามเร่งฝีเท้า…แต่ทว่า…มันสายเกิน.. เธอจากไป…จากไปอย่างไม่มีวันกลับ

.....เพียงนั้นพลันหยุดคิด เพราะรู้สึกสะเทือนใจเกินกว่าจะนึกถึง วันนี้เขาคือคนที่สูญเสียคนรัก สูญเสียโอกาส สูญเสียความสุข ทุกสิ่งทุกอย่างที่พึงมี…ด้วยคำ เพียงไม่กี่คำ..เขาเป็นคนล้มเหลว..คนไร้ค่ากระนั้นหรือ

.....วันเวลาผันผ่านนานเหมือนแกล้ง…จงใจทรมานเขาให้จมปลักในความทุกข์ คำว่า ไม่มีค่า ได้ ฆ่า เขาทีละน้อย เขาพอจะบอกเรื่องราวเหล่านี้ให้ใครฟังบ้างหนอ..ใครบ้าง สำหรับผู้ชาย ไม่มีอะไรร้ายกาจไปกว่าการถูกดูหมิ่นว่าไม่มีความสามารถ และที่แย่ไปกว่านั้น มันผ่านปากคนที่เขารัก…แล้วก็จากไป..คนแล้ว..คนเล่า

.....เขารู้สึกเหงา เดียวดายเสียจนเกือบลืมไปว่า..บ้านหลังนี้…ยังมีแม่อยู่อีกคน

.....ร่างซูบซีด ซึมเซานั่งอยู่ในห้องนี้นานแล้ว เขาเฝ้าถามตัวเองว่ากำลังนั่งรออะไร หรือว่า เขาคงรอความรักจากใครสักคน …เขากำมือแน่น…เหมือนกำลังกำหัวใจแตกสลาย

.....เสียงเปิดประตูดังขึ้นทำลายความเงียบ แม่นั่นเอง เขาหงุดหงิดเล็กน้อยไม่รู้ว่าทำไม แต่แม่ดูจะไม่ใส่ใจนัก ท่านชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ยิ้มหัวไปกับเรื่องขำขันที่พยายามจะเล่า แต่เขายังคงทำท่าไม่สนใจ ถามคำตอบคำ ในที่สุดแม่นิ่งเงียบ ขยับเข้ามาใกล้

....." นี่ลูก..แม่จะแนะนำผู้หญิงคนหนึ่งให้ดีไหม เธอทำกับข้าวเป็น ดูแลบ้านได้ และพร้อมที่จะดูแลลูกเสมอ หน้าตาเธออาจไม่สวยเหมือนผู้หญิงที่ลูกเคยชอบๆ มา ดูท้วมๆ หน่อย อายุดูจะมากไปนิด แต่เธออยู่ไม่ไกลเลย กำลังนั่งอยู่ต่อหน้าลูกนี่ไง…" สายตาที่มองมานั้นช่างมีความหมาย น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ " จะลองรักผู้หญิงคนนี้ดูบ้างได้ไหม…"

.....ถึงวินาทีนี้ไม่มีคำตอบ ชายหนุ่มโผเข้ากอดแม่ไว้แน่น อยากจะหยุดเวลาไว้แค่ภาพนี้เท่านั้น ถามตัวเองว่า เขาจะมัวรออะไร.. ไม่มีอะไรในโลกนี้อีกแล้ว..ที่ต้องรอ

 

อุบลเขียว