นอกจากนี้ยังมีสิ่งที่ควรเครารพอีกอย่างหนึ่ง คือ เคารพในความไม่ประมาท เคารพแบบนี้ไม่ได้แสดงออกด้วยการกราบการไหว้ แต่เป็นการตระหนักถึงคุณค่าของความไม่ประมาท คือ ทำอะไรทุกอย่างต้องทำให้ดีที่สุด เป็นต้นแบบที่ดีให้คนอื่นทำตามอย่างได้ ไม่เป็นคนชุ่ยส่ง สิ่งใดที่เป็นหน้าที่ หรือที่รับผิดชอบมาทำต้องสอนลูกเลย “ลูกเอ๊ย ไหนๆ จะทำแล้วต้องทำให้ดีที่สุด”
เป็นเรื่องที่แปลก เขามีการพิสูจน์กันมาแล้ว เมื่อก่อนเราก็คิดว่า การเขียนหนังสือบรรจงสวยๆ นี่ ต้องใช้เวลามากกว่าการเขียนหวัดๆ เอาจริงๆ แล้วไม่ใช่หรอกคนที่เขาฝึการเขียนมาอย่างดีแม้เขียนอย่างบรรจงอย่างสวย เขาก็ใช้เวลาเท่าๆ กับการเขียนหวัด ตรงนี้ซิน่าคิดมากเลย ถ้าเราได้ฝึกลูกตั้งแต่เล็กเลยว่า ทำอะไรต้องทำให้ดีที่สุด ทำให้เนี๊ยบเลย โตขึ้นแกจะมีความชำนาญมาก ไม่ว่าจะหยิบจะทำอะไรมันดีไปหมด แล้วก็ทำได้เร็วด้วย ทำได้ แต่ต้องฝึกตั้งแต่เล็ก
หลวงพ่อเองเสียท่าไปอย่าง เมื่อตอนเด็กครูสอนให้คัดลายมือก็ขี้เกียจคัด ถือว่าลายมือเขียนพออ่านออกแล้ว สะกดการันต์ก็ถูกตามหลักไวยากรณ์แล้ว เพราะฉะนั้นก็เลยหลีกเลี่ยงการคัดลายมือ เดี๋ยวนี้มานั่งเสียดาย เฮ้อ ลายมือเราไม่เอาไหนเลย มาฝึกเอาตอนแก่มันก็แค่นั้น มันไม่กระดิกเสียแล้ว มือมันแข็งไปเสียแล้ว ตอนนี้ทำหน้าที่ช่วยเจ้าอาวาสบริหารวัด เขียนอะไรมานั่งคัดลายมือ ชาวบ้านเขาจะรำคาญ
ดูเถอะ เรื่องที่เราคิดว่าเล็กน้อยมันกลับสำคัญอย่างนี้เพราะฉะนั้น ไม่ว่าลูกของเราจะทำอะไรช่วยให้สติ “ลูก ทำให้ดีที่สุด ลูกจะซักเสื้อ ซักให้เกลี้ยงที่สุด ลูกจะล้างจาน ล้างให้สะอาดที่สุด แม้ที่สุด จะกินข้าวกินปลา ลูกต้องรักษามารยาทให้ดีที่สุด ฯลฯ” ปลูกฝังอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แล้วในที่สุดลูกของเราจะมีศิลปะรอบตัวจะเป็นคนที่มีความไม่ประมาท มีความช่างสังเกตรอบตัวทีเดียว
