นักปราชญ์ราชบัณฑิตในอดีต หลังจากประชุมกันเขียนพระคุณแม่กันเต็มที่ คงจะเขียนติดต่อกันมานานเป็นปี แล้วก็ยังไม่ยอมหมด ยิ่งเขียนยิ่งเห็นมีแต่เพิ่มยิ่งๆ ขึ้น อ่อนใจเข้าเลยลงมติว่า..
“อย่าว่าแต่ใช้อุปกรณ์การเขียนธรรมดาๆ มาช่วยกันเขียนบรรยายพระคุณแม่เลย
ต่อให้เอาเขาพระสุเมรุทั้งลูกมาแทนปากกา
เอาน้ำมหาสมุทรมาแทนน้ำหมึก
เอาแผ่นฟ้าทั้งผืนมาแทนกระดาษ
แล้วช่วยกันเขียนบรรยายพระคุณท่านจนภูเขาทั้งลูกสึกเหี้ยนหมด
น้ำในมหาสมุทรก็แห้งขอด
แม้ก้องฟ้าที่กว้างใหญ่ก็เต็มไปด้วยตัวอักษรหมดแล้ว
แต่พระคุณของแม่นั้นก็ยังถูกนำมาบรรยายไม่หมด”
ถามว่าคำพูดนี้เกินเลยความจริงไปไหม ก็ตอบว่าไม่เกิน เพราะอะไรจึงว่าไม่เกิน เรามาดูกันต่อไป
