เรื่องที่ ๓๒๐ตกจากชั้นลอย
เดินหาเสื้ออยู่ ลืมไปว่าชั้นลอยไม่มีขอบกั้น ขาก็พลาดเหยียบไปบนอากาศความว่างเปล่า ตกขอบจากชั้นลอยทันที
 

 

คุณลักษมี ภมรสถิตย์

คุณลักษมี ภมรสถิตย์ ปัจจุบันทำงานอยู่บริษัทสายการบินแห่งหนึ่ง เริ่มเข้าวัดตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๑๗ เป็นเวลา ๒๕ ปีแล้ว ตอนนั้นอายุ ๑๖-๑๗ ปี กำลังอยู่ในวัยเรียน ตามพี่สาวมา ในครั้งนั้นวัดยังไม่มีสิ่งก่อสร้างอะไร มีแต่โรงครัว โบสถ์ก็ยังไม่ได้สร้าง มาวัดเรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน จนถึงช่วงการสร้างมหาธรรมกายเจดีย์ได้ทำบุญสร้างองค์พระแกนกลาง วันที่ได้รับพระของขวัญพระมหาสิริราชธาตุ หลวงพ่อบอกว่าให้ตรึกพระของขวัญไว้ที่ศูนย์กลางกาย ทำให้รู้สึกผูกพันกับท่านก็ทำตามที่หลวงพ่อบอกก็รู้สึกว่าท่านผูกพันกับเราจริงๆ ไปไหนมาไหนก็รู้สึกไม่ได้ไปคนเดียว จะมีพระมหาสิริราชธาตุไปกับเราตลอด

คุณลักษมีประสบกับอานุภาพที่ท่านช่วยเป็นอัตโนมัติโดยไม่ทันจะขอให้ท่านช่วยเลย เธอเล่าว่า เธอได้ส่งผ้าไปซักแห้งที่โรงแรมรีเจนท์ ซึ่งเขาจะนำผ้าของลูกค้าไปไว้บนชั้นลอย เสื้อผ้าก็ค่อนข้างเยอะ เลยขอขึ้นไปเลือกเอง เจ้าหน้าที่เขาบอกว่าจะดีหรือ เพราะชั้นลอยไม่มีขอบกั้น ก็บอกเขาว่าไม่เป็นไร จะขอขึ้นไปเลือกเองตอนจะขึ้นไปก็เห็นแล้วว่าไม่มีขอบกั้นเลย พอขึ้นไปก็หาเสื้อใหญ่เลย ลืมสนิทเลยว่าพื้นกระดานไม่มีขอบกั้น โดยปกติจะเป็นคนทำอะไรเร็วๆ ก็หาๆ เดินไปเดินมาขาก็พลาดเหยียบไปบนอากาศความว่างเปล่า ตกขอบทันที แต่ด้วยมือซ้ายที่กำลังจับเสื้ออยู่กับไม้แขวนเสื้อติดอยู่บนราวเหล็กก็ชลอการหล่นลงพื้น เพราะเหล็กของไม้แขวนส่วนที่โค้งรั้งกับราวเหล็กกว่าจะเลื่อนเป็นเส้นตรงก็ยืดเวลาได้อีกเล็กน้อย คนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่าเห็นแล้วน่าใจหายเพราะเห็นคุณลักษมี แขนขากางชี้กลางอากาศ แต่คุณลักษมีเธอบอกอย่างมั่นใจว่าในขณะที่ร่วงลงมา มีสติรู้ตัวตลอดว่าเหยียบอยู่บนอากาศ แต่ไม่ตกใจ ใจกลับนิ่งดิ่งเข้าไปตั้งมั่นที่ศูนย์กลางกาย แล้วก็มีเสียงดังจากกลางท้องว่า "ให้หันไปทางซ้ายจะมีคนมารอรับ" พอเหล็กของไม้แขวนเสื้อ ส่วนที่โค้งเกี่ยวกับราวเหล็กเป็นเส้นตรง ก็หลุดจากราวเหล็กคุณลักษมีจึงร่วงลงมาทันที บังเอิญจะเป็นเพราะเทวดาดลใจหรืออย่างไรไม่ทราบมีน้องพนักงานที่ดูแลร้านอยู่ เดินออกไปรับลูกค้าด้านหน้าแล้วมีอะไรบางอย่างทำให้น้องต้องเดินกลับเข้ามา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คุณลักษมีร่วงลงมาพอดี ซึ่งจุดที่ร่วงลงมาเป็นช่องแคบเล็กๆ แคบมากเลย ถ้าร่วงถึงพื้น จะต้องกระแทกกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง ถ้าไม่ถูกกับเสาเหล็ก ก็ต้องเป็นขอบปูนสันตึกแน่นอน น้องเขาก็มายืนตรงนั้นและได้รับร่างของคุณลักษมี ที่ลอยละลิ่วมาพอดีเลย ระยะจากชั้นลอยถึงพื้นก็ประมาณ ๒ เมตรกว่าซึ่งเขาก็ตัวไม่ใหญ่มากแต่เป็นที่น่าอัศจรรย์ ที่เขาสามารถรับน้ำหนักของคุณลักษมีที่ร่วงลงมาได้แบบไม่ล้มไม่เซเลย เธอสวมรองเท้าส้นสูงด้วยแต่ถึงพื้นด้วยความปลอดภัย

คุณลักษมีกล่าวในตอนท้ายอย่างเชื่อมั่นว่า "พระนี่อยู่กับเรา ยืนยันเต็มที่ ๑๐๐% เลย เพราะไม่รู้สึกตกใจเลย รู้ตัวตลอดเวลาเลย ยังไม่ต้องขอท่านก็ช่วยเป็นอัตโนมัติ ขอเพียงให้เอาใจจรดไว้ที่ท่านเท่านั้น"

การเอาใจจรดไว้ที่องค์พระของขวัญตามที่คุณลักษมีเล่า แท้ที่จริงนั้นก็คือการระลึกถึงท่าน เป็นการระลึกถึงอย่างถูกต้องที่สุดด้วย ไม่ใช่เพียงเอาเสียงขอพึ่งออกมาทางปาก " หลวงพ่อช่วยด้วย หลวงพ่อช่วยด้วย " แต่ตนเองอกสั่นขวัญกระเจิง ทำอะไรไม่ถูก การเอาใจจรดอยู่กับองค์พระ ย่อมทำให้ผู้นั้นมีสติบริบูรณ์ไม่มีอาการตกใจ เมื่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เช่นเทวดาเตือนให้หันไปทางซ้าย จะมีคนมารอรับ ก็สามารถได้ยินจากศูนย์กลางกาย แล้วเทวดาก็ไปดลใจให้พนักงานของร้านเดินกลับเข้ามาทันเหตุการณ์รับตัวไว้ได้พอดี

ที่คุณลักษมีเล่าว่าคนรับ รับไว้ได้โดยไม่รู้สึกหนักมากนั้น เป็นไปได้ว่า คุณลักษมีมีสติเอาใจนิ่งไว้ ณ ศูนย์กลางกายตลอดเวลาที่กำลังร่วงลงสู่พื้นข้างล่าง

ใจที่ดิ่งนิ่งอยู่ที่นั่น เท่ากับการทำสมาธิชนิดเกือบเข้าสู่ฌานจิต จิตย่อมมีพลังมากกว่าจิตคนธรรมดาทั่วไป ซึ่งอาจตกใจจนหมดสติ ใจมีพลัง ย่อมเกิดพลังงานแผ่จากร่างกายออกมาต้านทานแรงโน้มถ่วงของโลก ทำให้รอดจากอุบัติเหตุเหมือนปาฏิหาริย์

อย่างไรก็ดี วิธีดีที่สุด ไม่ควรรอมีสติตอนตกลงมา ควรมีสติตลอดเวลา ไม่ว่าจะเดินนั่ง ยืน นอนในที่ไหนๆ อย่างรายนี้ก็ควรมีสติตั้งแต่เดินไปบนชั้นลอย และมีอยู่ให้ตลอดเวลาว่า ชั้นลอยนั้นไม่มีฝากั้น ก็คงจะไม่ร่วงลงอย่างไม่เป็นท่าดังนั้น

การมีสติได้ตลอดเวลา ผู้ที่ทำได้มีแต่พระอรหันต์เท่านั้น แม้ปุถุชนอย่างเรา ๆ จะทำไม่ได้ แต่การหมั่นฝึกอยู่เสมอ ๆ สติย่อมเกิดได้เร็วขึ้นเรื่อยๆ