คอลัมน์ท้ายเล่ม
เรื่อง : โค้ก อลงกรณ์

       ค่ำของวันที่ ๑๓ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๕๑ ท้องฟ้าเหนือลานธรรมมหาธรรมกายเจดีย์ระยิบระยับไปด้วยพลุหลากสี สายตาทุกคู่ ของเด็กนักเรียนทั่วประเทศจำนวนกว่าครึ่งล้านคนจับจ้องมองพลุที่สว่างไสวเหล่านั้นไม่กระพริบ ดวงใจทุกดวงถูกจุดให้สว่างไสวขึ้น แล้วด้วยความดี ใบหน้าทุกคนเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข แล้ววันรวมพลังเด็กดีวีสตาร์ ผู้นำฟื้นฟูศีลธรรมโลก ครั้งที่ ๒ ก็เสร็จสิ้นลง

       ระหว่างเดินทางกลับ มองผ่านกระจกรถหลวงพ่อออกไปเห็นสองข้าง เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเหล่าวีสตาร์ตัวน้อยๆ รถค่อยๆ แล่นผ่านผู้ที่สวมชุดสัตว์ซึ่งได้ถอดหัวรูปเสือ สิงโต ออกและนั่งประนมมือยิ้มส่งหลวงพ่อ รถแล่นผ่านกลุ่มวีเชียร์ที่สวม กางเกงสีส้มแป๊ดเหมือนกันทั้งทีม กำลังส่งกำลังใจเชียร์น้องๆ วีสตาร์เดินไปขึ้นรถกลับบ้านอย่างสนุกสนาน รถแล่นผ่านวีไกด์ วีเก๋ วีเก๋า และวีต่างๆ ที่กำลังทำหน้าที่ดูแลวีสตาร์อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

      ขณะที่รถกำลังแล่นผ่านไปนั้น หลวงพ่อบอกให้ค่อยๆ ขับผ่านไปช้าๆ เพื่อท่านจะได้มองเห็นใบหน้าทุกคนชัดๆ แล้วท่านก็ได้เห็นชัดเลยว่า ใบหน้าทุกคนนั้นเต็มไปด้วยเหงื่อใสๆ และรอยยิ้ม
         ขณะที่การส่งวีสตาร์เดินทางกลับบ้านยังคงคึกคักอย่างต่อเนื่อง บรรยากาศสนุกสนานที่ผ่านมา ก็ปิดฉากลง เมื่อผมได้เข้ามาอยู่ท่ามกลางหมู่ผู้ปฏิบัติธรรม
         หลวงพ่อเดินทางมาคุมธรรมะและร่วมนั่งสมาธิกับชุดปฏิบัติธรรมในรอบภาคค่ำ
         เหมือนผมได้เข้าสู่อีกโลกหนึ่ง ซึ่งไม่ว่าใครก็ตามที่ได้เคยสัมผัสบรรยากาศเช่นนี้มาก่อนจะรู้สึกเช่นเดียวกันว่า กระแสการปฏิบัติธรรม สามารถช่วยกล่อมเกลาใจให้รู้สึกสดชื่น ชุ่มเย็น และสงบสุขได้เสมอ
         และที่สำคัญ ยังกระตุ้นจิตสำนึกบางอย่างในใจผมให้เกิดขึ้นอีกด้วย
         อาจเป็นเพราะได้เห็นความแข็งแรง สดใส ของเด็กๆ เมื่อนำมาเทียบกับตัวผมเองแล้วก็ต้อง ยอมรับว่าผมนี้หมดสิทธิ์ที่จะได้เป็นวีสตาร์ไปแล้วหนึ่งวี คุณสมบัติและอายุไกลเกินกว่า ที่จะเป็นวีสตาร์ไปเสียแล้ว
        และนี่คงเป็นสาเหตุที่กระตุ้นเตือนผมว่า อย่าได้ประมาทกับวันเวลา อย่าประมาทกับวัย อย่าประมาทกับชีวิต และที่สำคัญถูกเตือนสติด้วยคำถามนี้
        รู้ตัวไหมว่าตอนนี้เราเริ่มแก่แล้ว?
        ผมสังเกตจากหลายๆ อย่างแล้วรู้สึกได้จริงๆ ว่าแก่ เมื่อก่อนเป็นไข้หวัด รักษาไม่กี่วันก็หาย เดี๋ยวนี้รักษาจะครบเดือนแล้วยังไม่ค่อยจะดีขึ้น
        เมื่อก่อนกระฉับกระเฉง คล่องแคล่ว บุญเล็กบุญน้อยเห็นแล้วอยากเข้าไปช่วย แต่เดี๋ยวนี้ชักปล่อยวาง หลายอย่างเปลี่ยนไป พอทำอะไรนิดหน่อย เริ่มรู้สึกเหนื่อย หอบ และหายใจ ไม่ค่อยทัน
         ที่สำคัญที่ยืนยันว่าแก่จริงๆ คือมีอาการเสื่อมอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะเรื่องของความทรงจำ ที่อาการหลงๆ ลืมๆ เริ่มเกิดขึ้น นี่จึงทำให้ผมเห็นความสำคัญในเรื่องของบุญมากกว่าเดิม
        ลืมอะไรก็ลืมได้แต่เรื่องบุญไม่ควรลืม

          เริ่มเข้าใจว่าทำไมหลวงพ่อถึงได้ย้ำทุกครั้งว่า "มีอะไรที่จะเป็นบุญให้เราทำได้บ้าง ให้นึกถึง เรื่อยๆ ทบทวนแต่ละวัน ทบทวนที่ผ่านมา ทบทวนที่จะเกิดในอนาคต ให้กระแสบุญไหลผ่านเราอยู่ตลอด แล้วก็มองดูต่อไปอีกว่า มีช่องทางไหนที่กระแสบาปจะเข้ามาได้บ้าง เมื่อพบแล้วก็รีบหาทาง จัดการและแก้ไขในทันที ให้ใจของเรานั้นมีแต่บุญล้วนๆ"
        ก่อนที่จะหลงลืมและแก่ชรามากไปกว่านี้ อะไรที่เป็นบุญและสามารถทำได้จึงต้องตื่นตัวรีบขวนขวายเข้าไว้ ยิ่งเห็นใครๆ ได้บุญจากการทำหน้าที่วีต่างๆ ทั้งวีสตาร์ ซูเปอร์วีสตาร์ วีไกด์ วีเก๋ วีเก๋า วีเชียร์ แล้วยังมี วีคาร์ และวี-Monk ผมจึงคิดอยากได้บุญเป็นวีอะไรกับเขาบ้างสักวีหนึ่ง ว่าแต่จะเป็นวีอะไรดี? 
          เมื่อได้ดูคุณสมบัติของแต่ละวีแล้วยิ่งชัดเจนว่า ผมไม่เข้าข่ายวีต่างๆ ที่เขามีอยู่เลยสักวีเดียว อย่างนี้สงสัยคงจะหนีไม่พ้นได้เป็น "วีแก่" แน่ๆ
         ผมพยายามหาเหตุผลต่างๆ มาปลอบใจตัวเองว่า เรายังไม่แก่ อย่าเพิ่งวิตกจนเกินไป แล้วในที่สุดก็มาเจออยู่ เหตุผลหนึ่งที่ทำให้รู้สึกสบายใจขึ้น
         เราจะแก่ได้อย่างไรในเมื่อพ่อของเรา "ยังหนุ่มอยู่เลย"
         ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน กี่ปี ท่านก็ยังขยันสร้างบารมีและชวนทุกๆ คนมาร่วมกันสร้างไม่หยุด
        ศีลธรรมที่เลือนหายไปจากสังคม ก็ช่วยทำให้ฟื้นฟูขึ้นมาใหม่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากและเป็นภาระที่หนักมาก แต่ท่านก็ทำได้ และยังทำอะไรต่ออะไรอีกเยอะแยะ
          ส่วนมากเห็นมีแต่คนหนุ่มสาววัยทำงานเท่านั้นที่ทำแล้วไม่เหน็ดไม่เหนื่อย คนในวัยเกษียณ อายุ เขาจะหยุดพักและไม่ทำงานกันแล้ว แต่พ่อของเรายังลุยทำต่อไปแบบไม่มีพัก นี่ก็ยืนยัน อย่างดีว่า พ่อของเรานั้นยังแข็งแรง "ยังหนุ่มอยู่เลย"
          ในเมื่อเรามีพ่อที่ยังหนุ่มอยู่เลย แล้วพวกเราซึ่งเป็นลูกๆ จะแก่กันได้อย่างไร พวกเราก็ต้อง "ยังเด็กอยู่เลย"
          เหตุผลนี้ทำให้รอดพ้นการเป็นวีแก่มาได้อย่างสบายใจ แล้วอย่างนี้ถ้าหากไม่ได้เป็นวีอย่างว่า ชักเริ่มสงสัยไหมครับว่าจะสังกัดเข้าเป็นวีอะไร?
          เมื่อถึงวันที่เราทุกคนนั่งหลับตาไปพร้อมๆ กัน ซึ่งตอนนี้ครึ่งล้านกว่า ต่อไปก็คงครึ่งโลกกว่า และต่อๆ ไป อาจจะนั่งพร้อมกันไปทั่วโลก เราทุกคนจะเป็นวีอะไรไปไม่ได้ นอกจาก "We Win!" เท่านั้น
          ก็ชนะไปด้วยกันหมดทุกๆ คนไงครับ