อานุภาพ “สัมมาอะระหัง”
เรื่อง : พระบริบูรณ์ ธมฺมวิชฺโช

จัดระเบียบใจด้วยการภาวนา
“สัมมาอะระหัง”

    ใจที่มีระเบียบ คือ ใจที่มีความสงบนิ่ง นุ่มนวล เมื่อใจของเรานิ่งอย่างนุ่มนวล พลัง   ในใจก็จะบังเกิดขึ้น เป็นพลังแห่งความสะอาดบริสุทธิ์ ว่าง โล่ง เบา สบาย สว่างไสว ส่งผลให้ชีวิตมีความสุขและความสำเร็จอย่างรวดเร็ว วิธีจัดระเบียบของใจให้รวมเป็นหนึ่ง ให้หยุด   ให้นิ่งอย่างง่าย ๆ ก็คือ การอาศัยคำภาวนา “สัมมาอะระหัง” ช่วยประคอง หากเราหมั่นท่อง หมั่นภาวนาอย่างต่อเนื่อง เราก็จะประจักษ์ในอานุภาพของคำภาวนาว่าไม่ใช่ของพอดีพอร้าย แต่เป็นถ้อยคำที่ศักดิ์สิทธิ์ มีฤทธิ์ มีเดช มีอานุภาพจริง ๆ เหมือนกับที่นักปฏิบัติหลายท่านได้ประสบกับตัวเองมาแล้ว

คุณศศิวิมล ควรหัตถ์ จ.ปทุมธานี
“ภาวนาหมื่นคำ เข้าถึงความสว่าง”

    ดิฉันเองโดยพื้นฐานแล้วเป็นคนที่ชอบคิด ตอนเด็กไปนั่งสมาธิที่ไหนก็ปวดหัว เพราะว่าเวลานั่งจะตึง ๆ ที่หัว มีครั้งหนึ่งตอนเขาพาไปเรียนโยคะ เขาสอนท่าศพอาสนะ ท่านี้ทุกคนคงชอบที่สุด เพราะเป็นท่าที่นอนเฉย ๆ ทุกคนมีความสุขหมดเลย แต่เรากลับคิดว่า เขามีความสุขกันหมด แต่ทำไมเรามีความคิดขึ้นมาเต็มหัว แค่นอนเฉย ๆ ยังไม่มีความสุขเลย เพราะความคิดมันเยอะ คิดได้ตลอดเวลาเลยทุกอนุวินาที ที่บอกว่าทุกอนุวินาที คือ ไม่มีเวลาหยุดคิดเลย อันนี้ช่วงก่อนรู้จักวัด  

    พอมารู้จักวัด ได้ฝึกสมาธิ ด้วยความที่เราเป็นคนจริงจัง ก็มีอารมณ์สบายบ้าง ฟุ้งบ้าง ปกติส่วนใหญ่ฟุ้ง ตอนที่เรียน DOU มีอยู่    สองคำ คือ ฟุ้งกับฟุ้งมาก เขียนอยู่แค่สองคำนี้ พอมีโอกาสไปปฏิบัติธรรมที่เวิลด์พีซ ปรากฏว่าพระอาจารย์ไม่ได้เทศน์เรื่องอะไรเลยค่ะ เปิดเทป “สัมมาอะระหัง” แบบจัดเต็ม เปิดหลายซีรีส์มาก เรายิ่งดูก็ยิ่งอิน แล้วพระอาจารย์ก็เทศน์ต่อ เราก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ จนเสร็จภารกิจ กว่าจะนอนเราก็ภาวนาได้ ๕๐๐ กว่าครั้ง ก็คิดว่าภาวนาให้ถึงพันครั้งก็แล้วกัน เอาฤกษ์เอาชัย นั่งภาวนาไปพอถึงพันครั้งก็กราบพระเข้านอน  

พอเรานั่งสมาธิปุ๊บ ความสว่างมาเองเลย 
ใจละเอียดเอง นึกอะไรก็มาเอง นึกถึงหลวงปู่ 
หลวงปู่มาทันที นึกถึงองค์พระ องค์พระมาทันที

    ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ปฏิบัติธรรมพอดี ใจจดจ่อแต่เรื่องนี้  พอรุ่งเช้าก็ภาวนาไปเรื่อย ๆ พอครบหนึ่งหมื่นครั้งรู้สึกดีจนแทบไม่น่าเชื่อ เข้าใจเลยว่าคำว่า “หายใจทิ้ง” เป็นอย่างไร      ถ้าเราไม่ได้ภาวนา บุญจากการ “สัมมาอะระหัง” คงไม่เกิดกับเรา แล้วที่ผ่านมาเราทำอะไร เราหายใจทิ้งนะ เราเอาใจไปอยู่กับมือถือ เอาใจไปอยู่กับอะไรต่อมิอะไร รู้สึกเสียดายเวลา       ที่ผ่านมา มีความรู้สึกว่าเราต้องพยายามทำ    ให้ได้ วันแรกที่เริ่มภาวนาและนับสถิติก็คือ วันที่ ๑๑ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๘ แล้วก็ทำมาเรื่อย ๆ 

    ต่อมา พอเรานั่งสมาธิปุ๊บ ความสว่าง มาเองเลย ใจละเอียดเอง นึกอะไรก็มาเอง นึกถึงหลวงปู่ หลวงปู่มาทันที นึกถึงองค์พระ องค์พระมาทันที ทำให้นั่งได้เรื่อย ๆ โดยที่ไม่กังวล  เรื่องเวลา เมื่อก่อนตอนนั่งหลับตาก็ยังฟุ้ง เราก็รู้แล้วว่าความคิดเรามันไปไกล แต่พอเราได้ “สัมมาอะระหัง” ตลอด เราก็มีความสุขในระหว่างวันมากขึ้น ผลการปฏิบัติธรรมก็ดีขึ้น 

ช่วงว่างก็ ‘สัมมาอะระหัง’ ไป 
เมื่อคิดถึงงานว่าตรงนั้นจะทำอย่างไร 
ตรงนี้จะทำอย่างไร ความคิดก็เป็นระบบไปหมดเลย 
ถ้าใจเราภาวนาประจำ

คุณอุดม ท่าดี จ.ปทุมธานี
“ทำจริง สุขจริง”   

     พอได้ฟังพระอาจารย์เทศน์แล้ว มีกำลังใจในการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ขึ้นมาแบบบอกไม่ถูกค่ะ เวลาเดินทางไปกรุงเทพฯ เจอกับรถติดบ้าง รอคนบ้าง ก็ท่อง “สัมมาอะระหัง” ไปด้วย บางทีได้ถึง ๒,๐๐๐ กว่าครั้ง จึงได้ข้อคิดบางอย่างว่า จริง ๆ แล้วความสุขอยู่ตรงที่      เราไม่ได้เอาใจไปไว้ข้างนอก ไว้กับใครต่อใครที่เราพอใจบ้างไม่พอใจบ้าง หรือไว้กับงานบ้างอะไรบ้าง วันนั้นพอได้ภาวนา ได้เอาใจไว้กับตัวเอง มีความสุขทั้งวันเลย เวลารถติดก็ “สัมมาอะระหัง ๆ” พอ “สัมมาอะระหัง” เรื่อย ๆ นาน ๆ ใจก็รวม 

    ทุกครั้งที่เดินไปดูผ้าต้องเดินหลายกิโล เหนื่อยล้าจนเดินกลับแทบจะไม่ไหว แต่วันนั้น    เราไม่รู้สึกอะไรเลย คิดว่าข้างในเขาจัดระบบให้เราคิดเราทำแบบสบาย ๆ พอกลับมาบ้าน       ก็คิดงานไป ช่วงว่างก็ “สัมมาอะระหัง” ไป เมื่อคิดถึงงานว่าตรงนั้นจะทำอย่างไร ตรงนี้จะทำอย่างไร ความคิดก็เป็นระบบไปหมดเลย ถ้าใจเราภาวนาประจำ 

    เมื่อก่อนวันหนึ่งภาวนาได้ครั้งสองครั้ง มัวแต่ยุ่งกับงาน แต่คราวนี้ไม่เป็นอย่างนั้นแล้ว งานก็ได้ “สัมมาอะระหัง” ก็ได้ ใครไม่เชื่อ   ลองดูได้เลย มีความสุขมาก ๆ เพราะว่าช่วงที่เรา “สัมมาอะระหัง” พอเราทำทุกวัน เราจะตรึกได้ทั้งวันจนเป็นนิสัย แต่ต้องทำตลอด ถ้าทิ้งไปนานจะต้องเริ่มต้นใหม่

    หลักของการภาวนา “สัมมาอะระหัง” ให้บังเกิดผลดีอย่างรวดเร็ว คือ การภาวนาโดยให้เสียงดังออกมาจากกลางท้อง ณ ตำแหน่งศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ภาวนาอย่างเบา ๆ สบาย ๆ ถ้าทำได้อย่างต่อเนื่องทุกลมหายใจเข้าออก ใจจะละเอียด ความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้ จะถูกจัดระเบียบให้รวมหยุดเป็นจุดเดียวกันโดยอัตโนมัติ และนำพาไปสู่การบรรลุธรรมได้ในที่สุด