เรื่องที่ ๔๔๘ โต้คลื่นมรณะ
ตอนนั้นมันไม่เหลือความสนุกอีกแล้ว ความรู้สึกทุกอย่างกำลังเปลี่ยนเป็น "ความกลัว"


 

		ห้วงทะเลที่เกือบจะดื่มกินชีวิตเขาไปกับความตาย

ฝรั่ง ๒ คน ลงไป และขึ้นมาได้เพียงคนเดียว อีกคนเป็นศพ เพราะช่วยไว้ไม่ทัน มันสูงเกือบเมตร....ดูเหมือนสงบ แต่กลับบ้าคลั่งไว้ใจไม่ได้ ผมถูกซัดไกลจากฝั่ง ๖๐-๗๐ เมตร และรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจ...ทิ้งชีวิต
สิ่งที่น่าเศร้าจนชินชาของที่นี่คือศพผู้เสิยชีวิตเนื่องจากการจมน้ำของนักท่องเที่ยวที่ลงเล่นน้ำในช่วงเวลาต้องห้าม ชึ่งดูเหมือนจะท้าทาย ความตายอยู่แค่คืบ

เหตุเกิดในครั้งนี้ คุณอดุลย์ เอตทัตควณิชกุล ได้ไปเที่ยวภูเก็ตกับเพื่อน ๔-๕ คน ที่หาดกะรน
ขณะนั้นเวลาประมาณ ๕ โมงเย็น พวกเขาจึงตัดสินใจเล่นน้ำอีกครั้ง หลังจากลงเล่นตอนรอบ ๘ โมงเช้า คลี่นที่นี่สูงและถี่ มันทำให้นักโต้คลื่น และบรรดาคนที่ชอบทะเล ยั้งกระแสหรีอสะกดใจไว้ไม่อยู่ เหมือนต้องมนต์แห่งทะเล ที่ไร้ขอบเขต อิสระ เคว้งคว้าง และท้าทาย

รอดชีวิตมาจากคลื่นมรณะด้วยอานุภาพบุญ

จนกระทั่งพวกเขาต้องหยุดความรู้สึกไว้ทุกอย่าง และเหลือเพียงอย่างเดียวคือ ความสนุก

คลื่น....ได้เรียกพวกเขาออกไปโดยการซัดเป็นระลอกเข้ามา เขากระโดดข้ามผ่านลูกแล้ว... ลูกเล่า... โดยเริ่มตั้งแต่ความลึกเพียงครึ่งแข้งเท่านั้น พอรู้สึกตัวอีกที ขาก็ยืนไม่ถึงแล้ว ความตกใจ ทำให้เขาพยายามรีบว่ายกลับเข้าหาฝั่ง เขาพยายามว่าย....ว่าย....และว่าย แต่กลับยิ่งถูกซัดออกไปไกลขึ้นทุกที....ทุกที

ตอนนั้นมันไม่เหลือความสนุกอีกแล้ว ความรู้สึกทุกอย่างกำลังเปลี่ยนเป็น "ความกลัว" แรงกำลังจะหมด เขาเหนื่อยมากจนเกือบพยุงตัวไว้ไม่ไหว จึงได้ตะโกนเรียกคนให้มาช่วยจนสุดเสียงแข่งกับเสียงคลื่น

ก่อนที่เขาจะลงเล่นน้ำ เขาเห็นฝรั่งเล่นกระดานโต้คลื่นอยู่ริมฝั่ง แต่ขณะนี้เขาอยู่ไกลเกินกว่าที่ใครจะได้ยินเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือ เพราะถูกเสียงคลื่นกลบเสียงเขาสนิท
โอ้อนิจจา...ทำยังไงดี แรงก็จะหมดแล้ว จึงตัดสินใจทิ้งชีวิต จมสู่ก้นทะเล จิตใต้สำนึกได้บอกเขาว่า "ถ้าต้องตายจริงๆ เราต้องทำใจให้เป็นบุญก่อน เวลาไปจะได้ไปดี" เขาจึงนึกถึงบุญสร้างพระประจำตัว บุญที่เคยทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ภาพการทำบุญ ปรากฏขึ้นมาเป็นฉากๆ พร้อมกับการตะโกนขึ้นมาอีกครั้งและขยับแขนยกขึ้น

ฝรั่งริมฝั่งเริ่มมองมาที่เขา ตอนนั้นเขาสำลักน้ำไปหลายอึกแล้ว และกำลังจะดิ่งตัวเองลงสู่ก้นทะเลจริงๆ ไม่นานนัก ฝรั่งคนนั้นก็ว่ายน้ำมาพร้อมกับกระดานโต้คลื่นมายื่นให้เขาตะกายเกาะกระดานโต้คลื่น และเคลื่อนตัวเข้ามาตามระลอกคลื่น ในที่สุดก็มาถึง เขาพยายามเอามือคว้า แล้วจับมันไว้พร้อมกับพาดแขนบนกระดานอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง ฝรั่งบอกเขาว่า ให้ช่วยเอาขาตีน้ำพยุงตัวไว้ เขาก็พยายามเท่าที่ทําได้ เพื่อจะได้ไม่จมไปทั้ง ๒ คน ฝรั่งพยายามว่ายโดยเกาะกระดานโต้คลื่นพร้อมลากเขาไป จนในที่สุดก็มาถึงฝั่งอย่างปลอดภัย
จากประสบการณ์ตรงนี้เองทำให้คุณอดุลย์เชื่อมั่นในอานุภาพบุญเป็นที่สุด เขากล่าวว่า

	คุณอดุลย์ (ที่ ๒ จากขวา) เบิกบานใจเมื่อได้ประพฤติธรรม

"ตอนนั้น ฝรั่งไม่น่าจะได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือของผมได้เลย ผมอยู่ไกลมาก เสียงคลื่นลมก็ดังกลบ ตอนนั้นผมนึกถึงแต่บุญที่เคยทำเท่านั้น แล้วฝรั่งก็ว่ายน้ำตรงเข้ามาช่วยผม ถ้าไม่เรียกอานุภาพบุญแล้วจะเรียกว่าอะไร"

มีนักท่องเที่ยวหลายคน ทั้งฝรั่งและคนไทย ที่เจอกรณีอย่างคุณอดุลย์ ซึ่งไม่ได้รับการช่วยเหลือหรือช่วยไม่ทัน แล้วก็เสียชีวิตในที่สุด แต่คุณอดุลย์เป็นคนหนึ่งที่รอด

คุณอดุลย์ เป็นผู้ที่รักการปฏิบัตธรรม หมั่นทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา และที่สำคัญ คุณอดุลย์มาวัดปฎิบัตธรรมเป็นประจำ สร้างพระธรรมกายประจำตัว ด้วยบุญตรงนี้เองได้ส่งผลมาช่วยเขา
 

การนึกถึงบุญเสมอๆ ถ้าเราเกิดเป็นอะไรไปตอนนี้จริงๆ ก็จะมีภพดีเป็นที่ไป แต่พอบุญกุศลส่งผลมาช่วย ก็มักจะแคล้วคลาดทุกครั้ง เหมือนอย่างคุณอดุลย์
หมั่นสร้างบุญ สั่งสมความดี เพื่อบุญจะได้ช่วยคุณ ในภาวะที่คุณต้องการ