เรื่องที่ ๔๕๐ แม่จ๋า...ช่วยหนูด้วย

เหตุการณ์ใกล้ตัว เรื่องเล็กที่ไม่มีใครคาดคิดว่า จะเป็นมูลเหตุของการหมดลมหายใจ
"ลูกอม...เด็กเล็ก...การเล่น" สามสิ่งนี้ถึงกับทําให้ผู้แม่ตกใจ พลันถลาพุ่งเข้าไปโอบ... และกระแทกมือลงบนหลังลูกผู้เป็นที่รัก
เราเพียง...อยากให้รับรู้ เพื่อเฝ้าระวัง เผื่อบางที ลูก หรือคนที่เรารัก จะได้ไม่พบกับเหตุการณ์เช่นนี้ และพูดคําเดียวกันว่า "เสียใจ"
 

		ด.ช.กายธรรม บุญตาม ที่คุณแม่อธิษฐานขออานุภาพแห่งพระรัตนตรัยช่วยให้รอดพ้นจากความตาย

น้องกาย หรือ ด.ช.กายธรรม บุญตาม วัย ๓ ขวบ กำลังขี่จักรยานในสนามเด็กเล่นกับเพื่อนอย่างทุกวัน โดยการพามาของแม่อ้อย หรีอ คุณวราภรณ์ บุญตาม มารดาผู้รักและเอาใจใส่ลูกเธอเป็นอย่างดี

ความเพลิดเพลินสนุกสนานในวันนี้ไม่ได้น้อยลงกว่าทุกวันเลย น้องกายหัวเราะครื้นเครง เล่นสนุกสนานกับพรรคพวกในวัยเดียวกัน...ไม่นานนัก แม่อ้อย ชึ่งกำลังคุยอยู่กับเพื่อน ด้องรีบหันควับกลับมาดูลูก !! น้องกายวิ่ง ทิ้งจักรยานของเขาไป เอามือจับที่คอ พร้อมอาการ ไอ นํ้าตา นํ้าลายได้ไหลออกมาจากปากเขา หน้าแดงก่ำ ทุรนทุราย น้องกายนั่งทรุดตัวลงกับพื้น ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นต่างตกใจไปตามๆ กัน

"กาย...กาย...ลูกเป็นอะไรลูก..." แม่อ้อยร้องเสียงหลง พุ่งถลาเข้าไปโอบลูกไว้ "อะไรติดคอ...อะไร...ลูก" แม่อ้อย ถามขึ้นพร้อมกับระลึกขึ้นได้ว่า น้องกายพึ่งอมลูกอมเม็ดใหญ่ไปเมื่อสักครู่ ขณะนั้นเธอรีบเรียกสติกลับมา พร้อมกับจับลูกคว่ำลง แล้วเอามือตบไปที่หลังน้องกาย ๓ ที เพื่อให้ลูกอมออกมา

แต่ผิดคาด! ...มันไม่ออกมา...เธอหงายลูกขึ้น ใบหน้าของน้องกายเริ่มเขียวซีด และไม่มีคำพูด หรือเสียงร้องใดๆ จากลูกอีก

ห้องพระที่คุณวราภรณ์ รีบวิ่งไปเพื่อขออานุภาพให้ท่านช่วย

แม่อ้อยคิดต่อว่าจะเอาน้องกายไปโรงพยาบาล หรือคลินิกที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้ แต่เธอก็ไม่ได้ตัดสินใจทำเช่นนั้น เพราะว่ากว่าจะไปถึงน้องกายอาจหมดลมหายใจไปต่อหน้าต่อตาด้วยความทรมานแล้วก็ได้ เธอจึงรีบอุ้มน้องกายขึ้น และวิ่งอย่างไม่สนใจกับสิ่งรอบข้าง ตรงเข้าบ้านและขึ้นไปบนห้องพระ ระหว่างนั้นเธอเหลือบไปมองเห็นพระมหาสิริราชธาตุที่ห้อยคอน้องกาย ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่า จะต้องขออานุภาพให้ท่านช่วย เธอจึงกำพระแล้วพนมมือ อธิษฐานให้น้องกายรอดในครั้งนี้ นึกถึงบุญที่เคยสร้างพระธรรมกายประจำตัวของเธอเอง และบุญที่สร้างพระของน้องกายเอง ขณะที่อธิษฺฐานอยู่นั้น คุณพระช่วย !! น้องกายก็พลันอ้วกออกมา น้ำหูน้ำตาไหล และที่สำคัญที่สุดก็มีลูกอมเม็ดใหญ่ที่ติดคอนั้นออกมาด้วย

จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ แม่อ้อยเตือนลูกไม่ให้ประมาทโดยห้ามไม่ให้อมลูกอมขณะวิ่งเล่น หรือกระโดดโลดเต้นอีก เพราะอาจจะเป็นเหมือนในครั้งนี้ จากบทเรียนนี้เอง น้องกายกลัว...ไม่กล้าอมลูกอมอีกเลย

แม่อ้อยเป็นผู้รักการปฏิบัติธรรม เธอสวดมนต์นั่งสมาธิทุกวัน และยังนำให้คนในครอบครัวรวมทั้งลูกๆ ของเธอปฏิบ้ติตามอีกด้วย ความดีเธอทำจนคุ้นขนาดนี้ จะช่วยส่งผลให้เธอเจออานุภาพของพระรัตนตรัย และช่วยเหลือลูกได้อย่างหวุดหวิด ทั้งที่ในเสี้ยววินาทีนั้น ลูกอึดอัด จนแน่นิ่งไปแล้วก็ตาม

คุณวราภรณ์สั่งสมบุญ ทำภัตตาหารถวายพระเป็นประจำ บุญจึงได้คุ้มครองครอบครัวให้พ้นภัย

ในสภาวะของผู้เป็นแม่จะทรมานสักเพียงใด ถ้าลูกต้องจากเธอไปตอนเขาอายุเพียง ๓ ขวบ ลูกของเธอยังมีอนาคตอีกไกล แต่เรื่องความตาย ไม่เข้าใครออกใคร ไม่คำนึงว่าใครจะเป็นที่รักที่สุดของใคร มันสามารถคร่าแม่...จากลูก คร่าสามี...จาก ภรรยา คร่าความสัมพันธ์ของสายเลือด... พี่กับน้อง และที่สำคัญ คร่านักสร้างบารมีจาก...การสร้างความดี
เราจะเห็นว่า ชีวิตมนุษย์ สิ้นสุดแค่ลมหายใจเข้า-ออก ถ้าเข้าแล้วไม่ออกก็ตาย ถ้าออกแล้วไม่เข้าก็ตาย และถ้านึกถึงบุญไม่ออก หรือไม่เคยทำบุญ เพื่อให้นึกถึงไว้บ้างเลย บุญก็ช่วยอะไรไม่ได้ โดยเฉพาะในช่วงวิกฤติของชีวิต สิ่งที่จะช่วยได้ดีที่สุดในสภาวะตอนนั้น คือบุญ และต้องเป็นบุญที่ใหญ่พอที่จะต่อชีวิตด้วย

อย่างกรณีของน้องกาย ตอนนั้นหมอก็ช่วยไม่ได้ ยาวิเศษใดๆ ที่คิดว่าดีที่สุด ก็ไม่สามารถเอามาช่วยได้ ทุกเศษเสี้ยววินาทีของเขา ถ้าขาดอากาศอีกเพียงนิดเดียว เด็กน้อยคนนี้ก็จะมีภพใหม่เป็นที่ไป แล้วคุณล่ะ...พร้อมหรือยังที่จะสร้างบุญใหญ่ เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับตัวเองอย่างแท้จริง