เดียรถีย์ หมายถึง นักบวชนอกพระพุทธศาสนาในอินเดียสมัยพุทธกาล เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า อัญเดียรถีย์ ซึ่งหมายถึงพวกที่มีความเชื่อถืออย่างอื่นนอกจากพระพุทธศาสนา
เดียรถีย์หรืออัญเดียรถีย์สมัยพุทธกาลมีหลายพวก เช่น ปริพาชก นิครนถ์ ดาบส อเจลก ( ชีเปลือย)
ปัจจุบันคำนี้ใช้เรียกผู้ทำนอกเรื่องหรือทำนอกรีตนอกรอย ประพฤตินอกธรรมนอกวินัยว่าพวกเดียรถีย์ ซึ่งถือว่าเป็นคำดูถูกหรือคำด่า
