สรุปโอวาทที่เกี่ยวกับการปฏิบัติธรรมที่ ๓๒๘
กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกัน : ถ้าฝึกให้กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ใจอยู่กับเนื้อกับตัวจนสมบูรณ์ ใจถึงไหนกายไปถึงนั่น แสดงว่าใจมีคุณภาพระดับหนึ่ง แต่ตอนนี้ลูกใจไปทาง กายไปทาง ใจไปโน่น แต่กายอยู่นี่ ต้องฝึกให้กายและใจเป็นหนึ่งเดียวกันจริง ๆ ที่ผ่านมายังไม่นิ่งแน่น ได้เป็นช่วง ๆ สังเกตดูตัวของเรา... ถ้าใจอยู่กับตัวจะมีความสุข เพราะถ้าหากไม่อยู่กับตัวก็จะมีความทุกข์ ใจอยู่กับตัวเองได้ ๒๐% บ้าง ๓๐% บ้าง ๕๐% บ้าง ไปติดกับคน สัตว์ สิ่งของบ้าง ทำให้มีความทุกข์ จนใจไม่มีคุณภาพ เดี๋ยวก็ถูกจูงได้ คุณยายอาจารย์ฯ อุปมาเหมือน “ที่ร้อยจมูกควาย ควายถูกจูง” เพราะท่านคุ้นกับท้องนา จมูกควาย ภาษาท่านดี เห็นภาพดี เพราะมันตัวโต มนุษย์จะถูกจูงอย่างนี้ จูงให้ออกนอกตัว เราเอาระดับแรกให้ได้ก่อน ฝึกเอาใจมาไว้กับตัว แล้วอยู่แถว ๆ นั้นแหละ พอถูกส่วนจะไปอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง เป็นตำแหน่งที่พญามารกลัว ตำแหน่งที่มารสะดุ้ง ทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับหยุดกับนิ่ง ลูกฝึกตรงนี้นะ
ปรารถนาดีต่อกัน : หากลูกทุกคน...มีความรักความปรารถนาดีซึ่งกันและกันแล้ว บรรยากาศแห่งการประพฤติธรรม บรรยากาศแห่งการสร้างบารมี ก็จะเกิดขึ้น ถึงแม้ว่า...เราจะมีภารกิจที่หนักหนาเพียงใดก็ตาม หนักหนาแต่ก็ไม่ถึงกับสาหัส เหนื่อย...แต่มีความสุข
คุณครูไม่ใหญ่
