คำพ่อ คำเเม่
ตอน ไฟริษยา
ลูกรัก...
มีอารมณ์อย่างหนึ่งที่เมื่อเกิดแก่ผู้ใดแล้ว จะทำให้ผู้นั้นร้อนรุ่มใจ เกิดความหงุดหงิดงุ่นง่าน ไม่สบอารมณ์ อารมณ์ที่ว่านั้นคือความริษยา เป็นอาการของจิตที่เกิดจากการที่เห็นคนอื่นได้ดีหรือมีดีกว่าตัวแล้วทนไม่ได้ ยิ่งผู้ที่ดีกว่าตัวนั้นเป็นศัตรูหรือเป็นคู่แข่งกันด้วยแล้ว ความริษยายิ่งจะมีพลังสูงขึ้นหลายเท่าตัว
คนที่มีความริษยาจะหมดความสุขไปเลยโดยไม่รู้ตัว เห็นอะไรขวางหูขวางตาไปหมด หงุดหงิดงุ่นง่านง่าย พาลดะไปหมดไม่ว่าสามีหรือภรรยา ลูกเต้าก็ไม่เว้น อารมณ์ริษยานี้ร้ายแรงและร้อนแรงมากลูกเอ๋ย ถึงกับฆ่ากันได้ก็มี เขาจึงบอกว่ามันเป็นไฟ เรียกว่าไฟริษยา เมื่อเกิดขึ้นแล้วจะเผาลนจิตใจคนให้ร้อนรุ่ม
หงุดหงิดตลอดเวลา
แต่ไฟกองนี้ใช่ว่าจะเกิดง่ายนักดอก จะเกิดก็ต่อเมื่อเห็นศัตรูหรือคู่แข่งได้ดีเท่านั้น หากคนที่ได้ดีนั้นเป็นคนที่ตัวรักชอบพอ อารมณ์ริษยาจะไม่เกิดขึ้น เมื่อลูกรู้อย่างนี้แล้ว ลูกต้องระวังอารมณ์ชนิดนี้ให้ดี อย่าให้เกิดขึ้นได้
เรื่องอย่างนี้ลูกต้องฝึกเป็นคนใจกว้างไว้ คนอื่นไม่ว่าจะเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู จะเป็นคนที่เราชอบหรือชังก็ตาม เขามีสิทธิ์ได้รับความสำเร็จในเรื่องต่างๆ เช่นเดียวกับคนทั่วไป ถ้าเรายินดีชื่นชมเขาไม่ได้ ก็ทำใจวางเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่สนใจเสีย จะทำให้สบายใจกว่าที่จะไปริษยาเขาหรือไปกระแหนะกระแหนเขา
ถ้าเราริษยาเขา คนที่จะเดือดร้อนจริงๆ ก็คือตัวเรามิใช่เขา แล้วเรื่องอะไรเราจะมาเก็บไฟไว้ในอกให้ร้อนรุ่มหงุดหงิดโดยใช่เรื่อง ดูออกจะไม่ฉลาดเลย
พระมหาโพธิวงศาจารย์
(ทองดี สุรเตโช ป.ธ.๙, ราชบัณฑิต)
