อยู่อย่างไรให้เป็นสุข ในรั้วมหาวิทยาลัย
มหาวิทยาลัย ก้าวย่างสำคัญของชีวิต ผมเองแม้จะ สอบเอนทรานซ์ไม่ติดในครั้งนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้ หมายความว่า ผมจะไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จในชีวิต ตอนนี้เพื่อนๆ หลายคนคงก้าวเข้าไป สู่รั้วมหาวิทยาลัยกันแล้ว ก้าวนี้เป็นก้าวสำคัญ ถือ ว่าเป็นก้าวแห่งการกำหนดอนาคตเลยก็ว่าได้
ผมก็ยังไม่แน่ใจว่า สังคมในมหาวิทยาลัยจะสวยงามอย่างที่วาด ฝันไว้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมก้าวเข้าไปอยู่ที่นั่นเรียบร้อย ผมจึงต้อง เตรียมตัวให้พร้อม เพื่อให้การดำเนินชีวิตในมหาวิทยาลัยรามคำแหง ของผมมีความสุข ซึ่งผมก็มีหลักการอยู่ ๔ ข้อ ที่คิดว่าน่าจะใช้ได้ผลดีทีเดียว
๑. รู้จักปันกันกินปันกันใช้ ผมคิดว่าในสังคมวันนี้ ยังเต็มไปด้วย การแข่งขันชิงดีชิงเด่นกัน คงจะดีถ้ามีการแบ่งปันกันบ้าง ผม อยากให้คนที่อยู่รอบตัวผม รู้จักกับการแบ่งปัน เพราะฉะนั้น ก็ต้องเริ่มที่ตัวเราเอง เป็นผู้ให้ก่อน ไม่ว่าจะให้ของ ให้อภัย ให้คำปรึกษา ฯลฯ สังคมนี้ก็จะรู้จักการปันกันกินปันกันใช้
๒. รู้จักใช้ถ้อยคำที่น่าฟังให้กำลังใจกัน คำพูดเป็นเรื่องสำคัญ หากเราไม่ระมัดระวังคำพูดแม้เพียงเล็กน้อยอาจทำให้มิตร กลายเป็นศัตรู และในทางกลับกันอาจทำให้ศัตรูกลายเป็นมิตรได้ เช่นเดียวกัน ผมคิดว่า หากเราใช้คำพูดของเราให้เป็นประโยชน์ พูดแต่สิ่งที่ดีเสริมสร้างกำลังใจให้กับเพื่อนๆ ตลอดเวลา เพื่อนๆ ของเราก็จะมีกำลังใจ เราเองก็จะเป็นบุคคลที่น่าคบหา แม้ว่าเขาอาจจะเคยเป็นศัตรูของเรามาก่อนก็ตาม
๓. รู้จักช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ในมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมต่างๆ มากมาย บางอย่างทำคนเดียวได้ แต่บางอย่างต้องทำหลายคน ลองคิดดูว่า ถ้าหากต้องใช้คนหลายๆ คนช่วยกันทำ ผมจะ ไปหาใคร เพื่อนๆ ของผมก็คงคิดเหมือนกัน อย่างนั้นผมคง ต้องเข้าไปช่วยเขาก่อน เพื่อที่ว่าคราวที่เราต้องการคนช่วย เขาจะได้อยากมาช่วยเราบ้าง เมื่อเป็นอย่างนี้งานทุกอย่างก็ จะสำเร็จลุล่วงได้ด้วยดี
๔. มีความจริงใจเสมอต้นเสมอปลาย กว่าที่เราจะหาเพื่อนแท้ได้ สักคนมันยากจริงๆ ผมเองก็ตั้งใจว่าจะเป็นมิตรแท้ให้กับทุกๆ คน ด้วยการให้ความจริงใจไม่โกหกหลอกลวง และที่สำคัญ จะต้องรักษา สิ่งนี้ให้คงอยู่ตลอดไปด้วย
เป็นอย่างไรบ้างครับ หลักการดำเนินชีวิตในสังคมมหาวิทยาลัย ของผม ถ้าเพื่อนๆ ยังไม่รู้ว่าจะใช้หลักอะไรก็สามารถนำไปใช้ได้ ไม่สงวนลิขสิทธิ์ เพราะนี่ไม่ใช่หลักการที่ผมคิดขึ้นมาเอง แต่นี้คือหลักใน การยึดเหนี่ยวน้ำใจกันในพระพุทธศาสนา ถ้าจะเรียกภาษาพระตามที่เรา เคยเรียนกันมาก็คือ "สังคหวัตถุ ๔" ยังไงล่ะครับ มี ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา และสมานัตตตา รับรองได้ผล เพราะผ่านการทดสอบมากว่า ๒,๕๐๐ ปีแล้วครับ
ก่อนจากกันตรงนี้ในฐานะที่เป็นเพื่อนนักศึกษาด้วยกัน ผมก็ขอให้ ๔ ปี ในรั้วมหาวิทยาลัยของเพื่อนๆ ทุกคน มีแต่ความสุข ร่วมกันสร้าง สังคมแห่งนี้ให้ทุกคนรู้จักแบ่งปันกัน เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีความจริงใจให้กันเสมอ ให้เป็น ๔ ปีที่ทรงคุณค่า เหมือนดังที่ตั้งใจไว้ทุกคนนะครับ
เรื่องเล่า...ของพี่ชายคนหนึ่ง
โดย ชัยภัทร ภัทรทิพากร
