การนั่งสมาธิ คือ กรณียกิจ...เป็นงานที่แท้จริง
ไม่ว่าเราจะนั่งแบบไหนก็ตาม จะนึกเป็นภาพ หรือไม่นึกเป็นภาพก็ตาม เมื่อใจนิ่งถูกส่วนแล้วก็จะตกศูนย์เข้าไปสู่ภายใน สิ่งที่เราสมมติในเบื้องต้นก็จะหายไป สิ่งที่เป็นจริงก็จะปรากฏเกิดขึ้นมาที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ และนี่คือสิ่งที่เราจะต้องศึกษาให้เข้าใจ ฝึกฝนจนชำนาญ และต้องทำบ่อย ๆ ทำเนือง ๆ เพราะฉะนั้น ขึ้นอยู่กับการฝึกฝนให้เรามีสติ สบาย สม่ำเสมอในทุก ๆ อิริยาบถ คือ นั่ง นอน ยืน เดิน นึกบ่อย ๆ เพราะใจของเรานึกได้ทีละอย่าง เราเอาอะไรมาใส่ในใจแล้วคิดบ่อย ๆ ซ้ำ ๆ สิ่งนั้นก็คล่องขึ้น ง่ายขึ้น นึกถึงพระก็เห็นพระ นึกถึงผีก็เห็นผี นึกถึงคนก็เห็นคน นึกถึงสัตว์ก็เห็นสัตว์ นึกถึงสิ่งของก็เห็นสิ่งของ ต้นหมากรากไม้ ภูเขาเลากา นึกอะไรก็เห็นอย่างนั้น..ได้ทีละอย่าง
ถ้าเรานึกถึงแต่องค์พระหรือดวงใส ๆ ไปเรื่อย ๆ สม่ำเสมอ อย่างนี้จะหยุดได้เร็วเข้าถึงได้เร็ว แล้วเวลาเลิกนั่งก็อย่าเพิ่งรีบลุกจากที่ ให้หมั่นสังเกตดูว่า “วันนี้เราทำถูกหลักวิชชาไหม ตึงเกินไปไหม ตั้งใจมากเกินไปไหม ย่อหย่อนเกินไปหรือไม่” เราก็ปรับเอานะ ต้องปรับไปเรื่อย ๆ ปรับปรุงใจของเราไปตลอดเวลา ฝึกฝนกันไปเรื่อย ๆ ทุกคนจะเข้าถึงธรรมได้ด้วยความเพียรและทำอย่างถูกหลักวิชชา
คนที่ทำไม่ได้ คือ คนตาย คนบ้า และคนที่ไม่ได้ทำ คนดีๆอย่างเรา ซึ่งเข้าใจเป้าหมายชีวิต ถ้าตั้งใจทำกันจริง ๆ แล้วก็ต้องได้ ถ้าคนอย่างเราทำไม่ได้...แล้วใครในโลกจะทำได้ เพราะเราเป็นผู้มีบุญที่สั่งสมกันมาอย่างดีแล้วจึงมาได้ยินได้ฟังและมีกุศลศรัทธา ได้มาปฏิบัติ ถ้าทำถูกหลักวิชชา ขยัน มีสติ สบาย สม่ำเสมอ หมั่นสังเกต ก็จะสมหวังกันอย่างแน่นอน อย่าได้ลดละความเพียร อย่าได้ท้อถอย อย่าได้เบื่อหน่ายเพราะนี่คืองานที่แท้จริงของเรา เป็นกรณียกิจ เป็นกิจที่จะต้องทำให้ถูกวัตถุประสงค์ของการเกิดมาเป็นมนุษย์
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
