ฝึกหยุดฝึกนิ่ง...ยากไม่มาก ยากพอสู้ ง่ายพอดี
พญามารดึงใจของเราให้ออกไปอยู่ภายนอกตัว ตรึงใจเข้าไปติดในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ธรรมารมณ์ โดยผ่านทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ซึ่งอายตนะภายในภายนอกของเราถูกดึงออกไปอย่างนั้น เวลาและอารมณ์จึงถูกนำไปใช้กับสิ่งที่ไม่ได้เป็นสาระแก่นสารของชีวิต ดังนั้น.. เราจะต้องดึงใจกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เพื่อให้เข้าไปถึงพระธรรมกายภายใน เราต้องตั้งใจฝึกฝนความหยุดนิ่งซึ่งจะยากตอนแรก คือ เราต้องนำใจเอากลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว เพราะใจเตลิดเปิดเปิงกระเจิงกันไปตั้งนานแล้ว แต่คำว่า “ยาก” ในที่นี้ มันไม่ใช่ว่า “ยากมาก” หรือ “ยากจนทำไม่ได้” เป็นความยากในระดับที่ยากไม่มาก ยากพอสู้ แล้วง่ายพอดี แต่เราต้องมีความเพียร มีความขยัน มีสติ สบาย สม่ำเสมอ แล้วก็หมั่นสังเกตว่า “เราได้ทำถูกหลักวิชชาไหม ถูกวิธีหรือไม่”
ถ้าหากทำได้อย่างนี้แล้ว จะสามารถเข้าถึงพระธรรมกายได้ทุกคน ยกเว้นคนตาย คนบ้า และคนที่ไม่ได้ทำ ถ้าเป็นคนดีมีความเพียรขยัน และทำถูกหลักวิชชาต้องเข้าถึงพระธรรมกายภายในอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้น ให้มีสติเอาใจมาอยู่กับเนื้อกับตัว ดึงใจกลับมาสู่ที่ตั้งดั้งเดิมให้ได้อย่างสบาย สม่ำเสมอ และต่อเนื่อง อย่าให้ขาดจังหวะขาดช่วง ในการฝึกใจให้หยุดให้นิ่ง ถ้าทำได้อย่างนี้แล้วจะสมความปรารถนากันทุกคน
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
