อปฺปมายุ มนุสฺสานํ หิเฬยฺยํ นํ สุโปริโส
จเรยฺยาทิตฺตสีโสว นตฺถิ มจฺจุสฺส นาคโม ฯ
อายุของมนุษย์มีน้อย คนดีพึงดูถูกอายุนั้นเสีย
พึงประพฤติตนดุจคนมีศีรษะถูกไฟไหม้
มฤตยูจะไม่มาถึงย่อมไม่มี
(สํ.ส. ๑๕/๑๕๘)
ผู้ประมาท...
คิดว่าตนอายุยืนยาว
ทำเหมือนตนจะไม่ตาย
ทิ้งเวลาไปอย่างน่าเสียดาย
เกียจคร้านอยู่เสมอ
เห็นความดีดุจยาพิษ
เห็นความชั่วดุจขนม
บัณฑิต...
รู้ว่าตนอายุสั้นนัก
ทำเหมือนจะตายวันนี้
ใช้เวลาอย่างกระเหม็ดกระแหม่
ทำความเพียรอยู่เป็นนิจ
เห็นความดีดุจขนม
เห็นความชั่วดุจยาพิษ
บัณฑิต...
ซึ้งใจว่าอายุมนุษย์มีน้อย
จึงเร่งขวนขวายทำความดี
เหมือนศีรษะมีกองไฟ
จะให้เฉยเมยอยู่อย่างไร
เมื่อความตายไม่เคยไปไม่ถึงผู้ใด
บัณฑิตจึงสร้างบารมี เอาชีวิตเป็นเดิมพัน
เพราะรู้ว่าถึงตายก็คุ้ม
ขอขอบคุณ หนังสือ ส่องธรรม ล้ำภาษิต เล่ม ๒
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๓๗
ห้ามนำไปใช้ประโยชน์ทางการค้าหรือหากำไร ผู้ฝ่าฝืนมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมาย
