เรื่องที่ ๑๙๕ หมอตกใจ
คุณนิตยา จันทร์นาม อายุ ๕๖ ปี เป็นชาวอุบลราชธานี ขณะนี้ทำงาน เป็นแม่บ้านอยู่ที่ประเทศฮ่องกงเป็นเวลากว่า ๗ ปีแล้ว และได้ไปปฏิบัติธรรมที่ศูนย์ปฏิบัติธรรมในประเทศฮ่องกงเป็นประจำ เล่าว่า
เมื่อทราบเรื่องการทำบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว และจะได้รับพระของขวัญพระมหาสิริราชธาตุอันศักดิ์สิทธิ์ รู้สึกต้องการจะทำบุญมาก แต่เวลานั้นการเงินยังขัดข้อง จึงคิดจะรวบรวมเงินให้ครบก่อน แต่บังเอิญเกิดอุบัติเหตุขึ้นคือ ทุกวันคุณนิตยามีหน้าที่ต้องพาสุนัขพันธุ์อัลเซเชี่ยนตัวใหญ่ของนายจ้างฝรั่งออกไปเดินเล่นวันเกิดเหตุ เดินมาหาสุนัขตรงที่ผูกเชือกไว้ช้าไป ทำให้มันคอยนาน ยังไม่ทันแก้เชือกหลุด สุนัขดีใจที่จะได้ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน จึงวิ่งวนรอบตัวและกระโดดกอดคุณนิตยา ทำให้ถึงกับล้มลง และยังมีเชือกสุนัขมาพันขาตนเองไว้อีก ขณะเสียหลักหกคะเมนคว่ำไปข้างหน้า รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาประคองเอาไว้ ทำให้ศีรษะไม่ฟาดพื้น แต่หัวเข่าเจ็บมาก ไม่มีแรงจะพยุงตัวลุกขึ้นขณะที่เกิดเหตุการณ์นี้ ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย มีแต่คุณนิตยากับสุนัขเท่านั้น เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆ กันก็ไม่มีใครอยู่สักคน คุณนิตยานึกถึงบุญเศรษฐีถาวรที่ทำเอาไว้ นึกถึงบุญใหม่ที่ตั้งใจจะสร้างพระธรรมกายประจำตัว จึงขอบุญกุศลนั้นให้มาช่วย คุณนิตยานอนเจ็บปวดร้องไม่ออกอยู่ครู่ใหญ่ ก็มีเหตุอัศจรรย์เกิดขึ้น นายจ้างฝรั่งซึ่งออกจากบ้านไปทำงานนานแล้ว เกิดนึกต้องการกลับมาบ้านมาเอาสิ่งของบางอย่าง จึงกลับมาเห็นคุณนิตยา และได้นำตัวเธอไปส่งโรงพยาบาล ต้องได้รับการผ่าตัดทันทีเพราะหัวเข่าหลุด ซึ่งหมอบอกว่า อันตรายมาก ถ้าหากมาช้ากว่านี้อาจจะเป็นอัมพาตพิการไปตลอดชีวิตได้การเจ็บป่วยคราวนี้ ต้องทำการผ่าตัดถึง ๒ ครั้ง นายจ้างยินดีที่จะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ และยังให้เงินเดือนตลอด ทั้งที่เขาต้องจ้างคนอื่นมาทำงานแทน คุณนิตยาจึงใช้เงินเดือนนั้นทำบุญสร้างองค์พระธรรมกายประจำตัว พระอาจารย์จากศูนย์ปฏิบัติธรรมฯ ได้เดินทางมาเยี่ยม และบอกให้หมั่นภาวนา และให้พรขอให้หายป่วยทันวันงานรวมใจไทย-ฮ่องกง บวชอุบาสกอุบาสิกาแก้ว วันที่ ๓ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๒ ซึ่งคุณนิตยาก็ได้กระทำตามที่พระอาจารย์บอก ทำให้อาการป่วยหายอย่างรวดเร็วมาก จนหมอตกใจ หายทันไปร่วมงานพอดีคุณนิตยายืนยันว่า เหตุการณ์ที่ประสบมานี้เป็นด้วยอานุภาพบุญที่ได้กระทำไว้ดีแล้ว และด้วยความศักดิ์สิทธิ์ของพระมหาสิริราชธาตุที่ตนเองนึกถึงอย่างแน่นอนชีวิตเมื่อเกิดเหตุการณ์คับขัน หวังพึ่งคนด้วยกัน ไม่ใช่สิ่งที่กระทำได้เสมอไป อย่างรายที่เล่าถึงอยู่นี้ ที่บ้านไม่มีคนอยู่เลย เพื่อนบ้านก็ไม่มีใครอยู่ มีแต่สุนัขซึ่งก็ไม่สามารถจะช่วยอะไรได้ แม้แต่จะส่งเสียงเห่าเรียกคน มันก็ไม่ทำเพราะมันไม่รู้เรื่อง โชคดีที่คุณนิตยานึกถึงบุญกุศลที่ทำเอาไว้ และนึกถึงบุญใหม่ที่คิดจะกระทำ บุญนั้นเองมีกระแสพลัง บันดาลใจให้นายจ้างคิดอยากกลับมาบ้านพัก ซึ่งถ้าคุณนิตยาไม่เคยทำบุญไว้หรือไม่คิดทำบุญใหม่อะไร จะเอาบุญที่ไหนมาคิดให้เป็นที่พึ่งแก่ตนเองการเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขนาดสามารถทำให้พิการได้ ต้องเป็นอกุศลวิบากกรรมตามมาให้ผล ก็ไม่แน่อาจจะมีชาติไหนก็ไม่รู้ ที่คุณนิตยาเคย มีเวรกรรมกับเจ้าหมาฝรั่งตัวนั้น อาจจะเคยทำร้ายทุบตีมันไว้จนสาหัส ชาตินี้มันจึงมาทวงหนี้ให้ต้องเลี้ยงดู ทั้งให้อาหาร อาบน้ำอาบท่า พาเดินเที่ยว แล้วยังทำให้เกิดอุบัติเหตุโดยไม่เจตนา ด้วยเหตุนี้การดำเนินชีวิตของคนเราในแต่ละวัน จึงควรหลีกเลี่ยงการมีเวรกับใครๆ จะได้ไม่มีการจองเวรกันข้ามภพข้ามชาติ ดำเนินชีวิตได้อย่างปกติสุข
