เรื่องที่ ๒๖๔ใครมาอุ้ม
สัมผัสแต่เพียงอากาศ จึงพลัดตกลงมาอย่างรวดเร็ว แต่มีความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาอุ้มไว้

คุณนงลักษณ์ ศรีเทพ

คุณนงลักษณ์ ศรีเทพ มีอาชีพรับราชการเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนสุเหร่าหัวหมากน้อย สำนักงานเขตบางกะปิ สังกัดกรุงเทพมหานคร เล่าว่า เริ่มเข้าวัดเมื่องานทอดกฐิน เดือนตุลาคม พ.ศ.๒๕๒๙ จากนั้นได้มาปฏิบัติธรรมเป็นประจำ และทำหน้าที่เป็นผู้นำบุญ

คุณนงลักษณ์เล่าถึงสาเหตุที่ทำให้เข้าวัดว่าเป็นเพราะชีวิตช่วงนั้น มีความทุกข์ และสับสนมาก จากการพลัดพรากจากสิ่งที่เป็นที่รัก ทำให้คิดแสวงหาที่ปฏิบัติธรรม เมื่อมาวัดพระธรรมกาย ได้พบหมู่คณะที่ดีงาม พบสถานที่รื่นรมย์ สงบ สะอาด เป็นสัปปายะ

หลังจากนั้นเพียง ๒ สัปดาห์ คุณวิมลลาศก็ได้พาเข้าไปกราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พร้อมหมู่คณะ คุณนงลักษณ์จึงได้เล่าเรื่องราวความทุกข์ให้ฟัง หลวงพ่อท่านจึงได้เมตตาให้ข้อคิดทางธรรม เมื่อได้นำไปไตร่ตรองและประพฤติปฏิบัติธรรม ทำให้ความทุกข์คลายลง มีความสุขสงบเกิดขึ้น เหมือนได้รับการชุบชีวิตให้เกิดใหม่ จึงตั้งปณิธานจะอุทิศชีวิตช่วยงานพระพุทธศาสนา ช่วยงานพระเดชพระคุณหลวงพ่อ จะทำหน้าที่กัลยาณมิตรชักชวนผู้คนสร้างบุญกุศล คุณงามความดี

คุณนงลักษณ์จึงได้สั่งสมบุญมาตลอด จนกระทั่งเมื่อเดือนกันยายน พ.ศ.๒๕๔๑ ได้รับรูปภาพพระมหาสิริราชธาตุและเทปสวดสรรเสริญพระมหาสิริราชธาตุจากทางวัด จึงนำรูปท่านไปใส่กรอบ หลังทำวัตรทุกครั้งทั้งเช้าและเย็นก็จะสวดสรรเสริญฯ ๓ จบ ตามเทป และขอบารมีท่านปกปักรักษาคุ้มครองชีวิตและทรัพย์สิน ออกจากบ้าน ก็นำท่านติดตัวไปตลอด เวลาว่างก็จะสวดสรรเสริญในใจทุกครั้ง เมื่อได้รับองค์พระมาแล้ว ก็นำท่านติดตัวตลอดเวลา

จนกระทั่งได้ประสบกับอานุภาพของท่านที่ช่วยให้รอดพ้นอันตรายจากอุบัติเหตุ เมื่อวันพุธที่ ๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๔๑ เวลาประมาณ ๑๖ นาฬิกา เมื่อโรงเรียนเลิกแล้วก็จะกลับบ้าน ได้เดินลงบันไดมาจากอาคารเรียนชั้นที่ ๓ กับอาจารย์วรรณา จนถึงชั้น ๒ จะลงชั้น ๑ ขณะเดินบนพื้นที่ราบช่วงพักขั้นบันได อาจารย์ธนาลัยก็มาทัก จึงหันกลับไปมองในขณะที่ยังก้าวเท้าอยู่ แต่เป็นช่วงที่ถึงทางลงบันไดพอดี เมื่อหันกลับไปดูจึงรู้สึกว่าจะต้องตกบันไดแน่ เพราะเท้าทั้ง ๒ ข้างเสียการทรงตัวแล้ว สัมผัสแต่เพียงอากาศ จึงพลัดตกลงมาอย่างรวดเร็ว แต่มีความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างมาอุ้มไว้ พอลงถึงบันไดขั้นสุดท้ายซึ่งเป็นช่วงพักระหว่างขั้นบันได ตัวเองก็อยู่ในท่านั่งคุกเข่า มือยังถือกระเป๋า และได้ยินเสียงหวีดร้องของอาจารย์ธนาลัย และอาจารย์วรรณาและเสียงพูดว่า คอหักหรือเปล่า เจ็บตรงไหนบ้าง เมื่อลุกขึ้นสำรวจดูตามร่างกาย ไม่เป็นอะไร มีเพียงรอยช้ำที่ท้องแขนข้างซ้ายนิดหน่อย เพราะไปกระแทกกับด้ามร่มที่ใส่ไว้ในกระเป๋าถือ และที่หัวเข่ามีรอยถลอกนิดหน่อย ทุกคนแปลกใจว่า ทำไมไม่เป็นอะไร สามารถเดินได้เป็นปกติไม่มีอาการขัดยอก ทั้งที่สวมรองเท้าส้นสูง ๒ นิ้วครึ่ง เมื่อเดินผ่านผู้บริหารโรงเรียน ยังพูดกับท่านว่า หนูตกบันได ท่านก็ถามว่า เป็นอะไรหรือเปล่า จึงตอบท่านว่าไม่เป็นอะไร และยังบอกกับเพื่อนๆ อีกว่าเป็นเพราะอานุภาพพระมหาสิริราชธาตุ