เรื่องที่ ๓๑๗หมอยังแปลกใจ
ใบหน้าถูกกระแทกอย่างแรง เจ็บปวดมากไม่สามารถจะพูดเป็นคำได้ จึงอธิษฐานว่า
ขอให้ลูกหายจากที่เป็นอยู่เช่นนี้ด้วยเถิด

 

อาจารย์เทพฤทธิ์ (คนซ้าย) และคุณป้าไพรสร ที่หายอย่างรวดเร็วจนคุณหมอแปลกใจ

อาจารย์เทพฤทธิ์ บุญสินพร้อม อยู่ที่จังหวัดร้อยเอ็ดมาที่วัดเป็นประจำ และได้พบอานุภาพพระมหาสิริราชธาตุจากเหตุการณ์ที่เกิดกับคนรู้จักคือ คุณไพรสร ศรีเที่ยง ซึ่งเป็นคนจังหวัดร้อยเอ็ดเช่นเดียวกัน

เมื่อวันที่ ๘ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๒ คุณไพรสรได้เดินทางไปธุระกับลูกเขยชื่อคุณบำเพ็ญ โดยใช้รถปิกอัพ พอขับมาถึงทางแยกต่างระดับที่จะไปจังหวัดมหาสารคาม กำลังจะเลี้ยวซ้ายเข้าเส้นทางเอก ได้มีรถแท็กซี่ขับมาด้วยความเร็ว เหมือนมองไม่เห็นรถของคุณไพรสรที่ขับออกมา จึงพุ่งชนอย่างจังที่ช่วงล้อด้านท้ายปิกอัพ ซึ่งคุณไพรสรนั่งอยู่ที่ท้ายรถปิกอัพพอดี พอรถแท็กซี่พุ่งชน รถก็เบรคกระทันหัน จึงทำให้ใบหน้าของคุณไพรสรกระแทกกับรถกระบะอย่างแรง เธอเจ็บที่บริเวณใบหน้ามาก เมื่อกลับถึงบ้านดวงตาของเธอเริ่มมองไม่เห็นและไม่สามารถลืมตาขึ้นได้เลย เธอเจ็บมากจนไม่สามารถที่จะพูดออกมาเป็นคำพูดได้ ญาติๆ ตกใจรีบนำส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอ แต่เมื่อคุณหมอดูอาการแล้ว แนะนำให้ไปรักษาที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด แต่ญาติๆ บอกว่าขออยู่ดูอาการที่โรงพยาบาลประจำอำเภอไปก่อน

อาจารย์เทพฤทธิ์ ซึ่งกลับจากไปร่วมทำบุญที่วัดพระธรรมกายพอมาถึงได้ทราบข่าวการป่วยจึงรีบไปเยี่ยม ในขณะที่ไปพบนั้นคุณไพรสรยังมีอาการใบหน้าบวมลืมตายังไม่ได้ พูดก็ไม่ได้แต่สามารถพยักหน้าได้บ้าง อาจารย์เทพฤทธิ์รู้สึกสงสารคุณไพรสรมากและที่สำคัญครอบครัวของคุณไพรสรนั้นไม่ค่อยมีเงิน อาการที่เป็นนั้นดูแล้วอาจจะต้องเช็คสมองเพราะอาการหนักมาก แต่คงจะต้องใช้เงินเป็นค่ารักษาจำนวนมาก อาจารย์เทพฤทธิ์จึงหยิบเอารูปภาพพระมหาสิริราชธาตุที่อยู่หน้ารถมาอธิษฐาน แล้วใส่มือป้าไพรสรให้ถือไว้ บอกให้อธิษฐานนึกถึงหลวงพ่อสด ขอให้หลวงพ่อช่วยรักษาอาการเจ็บป่วยให้หายเป็นปกติ จากนั้นคุณไพรสรก็ได้พนมมืออธิษฐานกับภาพพระมหาสิริราชธาตุ และน้อมนึกถึงหลวงพ่อสดและอธิษฐานว่า "ขอให้ลูกหายป่วยจากที่เป็นอยู่เช่นนี้ด้วยเถิด"

ตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นภายหลังจากที่ได้อธิษฐานกับพระมหาสิริราชธาตุและได้ขอบารมีของหลวงพ่อสดช่วย สิ่งที่ทุกคนหวังไว้ก็ได้บังเกิดขึ้นอย่างอัศจรรย์ดั่งคำอธิษฐานคือ คุณไพรสรเริ่มขยับดวงตาและสามารถมองเห็นได้ และยังสามารถพูดได้อีกด้วย อาการบวมของใบหน้าลดลงอย่างเห็นได้ชัดเจน ญาติๆ ก็พาคุณไพรสรกลับไปรักษาที่บ้าน ซึ่งคุณหมอเองก็แปลกใจในอาการป่วยทำไมจึงหายเร็วอย่างนี้ อาการที่เห็นตอนแรกหนักมากแทบไม่น่าเชื่อ ทุกวันนี้คุณไพรสรหายเป็นปกติ และได้กล่าวในตอนท้ายว่า "ที่หายมาเพราะด้วยนึกถึงบารมีหลวงพ่อสด ที่แผ่คุ้มครองไปทั่วแผ่นดินให้ร่มเย็น อยู่ดีมีสุข ตลอดไป"

หากอาจารย์เทพฤทธิ์ไม่ไปเยี่ยม ไม่ได้บอกให้คุณไพรสรนึกถึงพระมหาสิริราชธาตุ นึกถึงหลวงพ่อสด อาการป่วยของคุณไพรสรจะเป็นอย่างไรก็ไม่มีใครทราบ แต่ครั้งนี้นับเป็นบุญของคุณไพรสร ได้อาจารย์เทพฤทธิ์เป็นกัลยาณมิตร ให้น้อมนึกถึงพระรัตนตรัย ทำใจให้เป็นกุศลไว้เป็นที่ระลึกในยามมีทุกข์ภัย

เพราะฉะนั้น เราก็เช่นกัน ควรหมั่นระลึกนึกถึงบุญกุศลอยู่ตลอดเวลา นึกถึงพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่ระลึก แม้เวลามีเภทภัยอันใด เราก็นึกถึงท่านให้คอยคุ้มครองปกป้องรักษาได้ทันท่วงที โดยไม่ต้องให้ใครมาเตือน เพราะอาจจะสายเกินไป