พระธรรมกาย คือ ที่พึ่งที่แท้จริง
ฝึกหยุดใจไปที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ ในกลางท้องของเรา จะตรึกนึกถึงดวงใส หรือตรึกนึกถึงพระแก้วใส ๆ อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็ได้ เพื่อให้ใจของเราได้กลับมาสู่ที่ตั้งดั้งเดิม ให้หยุดนิ่ง ๆ เบา ๆ สบาย ๆ ฝึกให้ติดเป็นนิสัยเลย ให้มีความคุ้นเคยกับศูนย์กลางกาย เพราะเป็นที่สิงสถิตของพระธรรมกายภายในตัวของเรา ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงของพวกเรา สิ่งอื่นไม่ใช่
เรามาเกิดในแต่ละภพชาติก็เพื่อวัตถุประสงค์นี้ ต้องเข้าถึงพระธรรมกายภายในให้ได้ พระธรรมกายจะได้เป็นเกราะกำบังภัยให้เราได้ เพราะชีวิตในสังสารวัฏ..ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไรล้วนมีทุกข์ มีภัยทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น..เราก็ต้องมีที่พึ่งของเรา ต้องหาที่พึ่ง ต้องรู้จักที่พึ่งที่แท้จริงว่า มีเพียงเท่านี้ นอกนั้นไม่ใช่
พระธรรมกายภายในเป็นแหล่งแห่งบุญ แหล่งแห่งความบริสุทธิ์ แหล่งแห่งความรู้แจ้งที่แท้จริง และแหล่งแห่งอานุภาพอัน ไม่มีประมาณ เพราะฉะนั้น..เราอย่าไปแสวงหาสิ่งอื่นเป็นที่พึ่งเลย ให้มีพระธรรมกายภายในเป็นที่พึ่ง ภัยต่าง ๆ เกิดขึ้นกับเราได้ตลอดเวลา ช่วงไหนบุญเราหย่อน ภัยก็มาก แต่ถ้าบุญเรามาก ภัยก็หย่อน นี่เป็นหลักวิชชาของชีวิต การมีพระธรรมกายเป็นที่พึ่งจะทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย หนักก็เป็นเบา เบาก็หาย ถ้าตายก็ไปดีเข้าถึงก็มีความสุขทันที เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่อันไม่มีประมาณ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
