สั่งสมความละเอียดทุกวัน ใจจึงหยุดนิ่งถูกส่วนไปเอง
เวลาเราจะออกจากสมาธิ ก็ค่อย ๆ เผยอเปลือกตาขึ้นมาเบา ๆ ทีละน้อย ๆ อย่าผลีผลามลืมพัวะขึ้นมาอย่างนั้น ไม่เอานะ แล้วก็นั่งนิ่ง ๆ สัก ๑ หรือ ๒ นาทีจนเราคุ้นกับความนิ่ง ถ้ารักษาอารมณ์นี้ได้ก็ให้รักษา จะนานกี่นาทีก็ไม่เป็นไร อาจจะได้ ๕ นาที ๑๐ นาที ๑๕ นาที ก็ขยายเวลาเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ทำอย่างสบายๆ สม่ำเสมอ ทำไปวันต่อวัน หากินกันไปวัน ๆ เหมือนการหายใจ เราหายใจเข้าไปครั้งหนึ่งมันอยู่ได้ไม่นาน เดี๋ยวเราก็หายใจออก ก็อยู่ได้ไม่นานต้องหายใจเข้า-ออก ๆ ใช้ไปทีละช่วงของเวลา หรือเวลาเรารับประทานอาหาร ทานตอนเช้าก็อยู่ได้แค่ถึงเที่ยง ถ้าทานตอนเที่ยงก็อยู่ได้ถึงเย็น นั่งธรรมะก็เช่นเดียวกัน เราก็ทำวันต่อวัน นั่งอย่างธรรมดา สบาย ๆ ใจเย็น ๆ ไม่ช้าก็จะสมหวังดังใจ
พอใจเริ่มคุ้นกับความละเอียด และเรามีความสุขกับการนั่ง แม้ไม่เห็นอะไรก็จะขยายเวลาในการนั่งของเราออกไปเองด้วยความสมัครใจ เต็มใจ ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องพยายาม เป็นการทำด้วยใจรัก มีฉันทะ มีความสมัครใจ เต็มใจทำเพราะมีความสุข ไม่ต้องฝืน และเราจะทำสิ่งนั้นได้ดี นั่งสมาธิก็เหมือนกัน...ถ้าทำแล้วรู้สึกเป็นสุข สนุกกับการทำ จะนั่งได้นาน นั่งได้บ่อย ๆ และไม่ช้าใจก็จะคุ้นกับความละเอียด
เมื่อความละเอียดสั่งสมเพิ่มขึ้นทุก ๆ วัน มากพอที่ใจจะนิ่งได้สนิทถูกส่วนไปเอง ถึงตอนนี้เราก็จะเข้าถึงดวงใส ๆ กายใส ๆ องค์พระใส ๆ ที่มีอยู่แล้วภายใน เข้าถึงองค์พระในองค์พระ ซึ่งองค์พระท่านก็จะผุดผ่านขึ้นมาคล้าย ๆ ผุดจากด้านล่างขึ้นมาด้านบน แต่ความจริงท่านผุดขึ้นมาจากตรงกลางกายของเรานั่นเอง จากเห็นองค์เล็ก ๆ ก็จะค่อย ๆ ขยายโตขึ้นเท่าตัวเรา ใหญ่กว่าตัวเรา แล้วก็มีองค์ใหม่ใหญ่กว่าองค์เดิม ใสละเอียดประณีตกว่าเดิมผุดขึ้นมาทีละองค์ ๆ อย่างมีความสุข
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
