อยากเข้าถึงสุขที่แท้จริง...ต้องฝึกให้จริง
เอาใจหยุดนิ่ง ๆ ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ อย่างสบาย ๆ จะตรึกนึกถึงดวงใสหรือองค์พระใส ๆ ก็ได้ หรือจะวางใจเฉย ๆ ก็ได้ให้นิ่งๆ นุ่ม ๆ ละมุนละไม ให้หยุดในหยุด นิ่งในนิ่งลงไปตรงกลางอย่างเบา ๆ สบาย ๆ ฝึกบ่อย ๆ ทำบ่อย ๆ แล้วอีกหน่อยเราจะคล่อง จะชำนาญ แล้วใจจะอยู่ที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นส่วนใหญ่ทีเดียว ไม่ว่าเราจะมีภารกิจอะไรก็ตาม ใจจะไม่ห่างจากศูนย์กลางกาย
เมื่อทําเป็นแล้ว..เข้าถึงดวงธรรม เข้าถึงกายภายในหรือองค์พระ..ทั้งหลับตาลืมตาก็จะเห็นได้ชัดเจนพอกัน ใหม่ ๆ บางท่านลืมตาชัดกว่าหลับตา บางท่านหลับตาชัดกว่าลืมตา ก็ให้ฝึกบ่อยๆ ต่อไปจะชัดทั้งหลับตาและลืมตา คล้ายกับว่า “เรื่องของลูกนัยน์ตา ไม่ได้มีปัญหาหรือเป็นอุปสรรคต่อการหยุดใจในกลางกาย” แล้วยิ่งเข้าถึงพระธรรมกายได้ ..จะยิ่งชัดใสสว่าง ซึ่งต้องอาศัยการฝึกฝน ไม่มีใครเก่งมาก่อน ต้องฝึกเอาทั้งนั้น แต่บางคนทำได้ง่ายกว่าบางคน เพราะการสั่งสมมาข้ามชาติ เขาทำบ่อยๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ชำนาญกว่าคนที่นาน ๆ ทำที ซึ่งเป็นเรื่องปกติธรรมดา เหมือนกับการทำของหยาบ ทำบ่อย ๆ จะชำนาญ นาน ๆ ทำทีก็จะไม่ค่อยคล่องไม่ค่อยชำนาญ การหยุดใจก็เช่นเดียวกันต้องทำบ่อย ๆ ที่สำคัญ...การปฏิบัติธรรมมีความหมายต่อชีวิตของเรามาก
หากเราปรารถนาที่จะเข้าถึงความสุขที่แท้จริง เราก็ต้องฝึกหยุดใจให้ได้ทุกวัน ถ้าลูกอยากจะเรียนรู้ความจริงของชีวิตและเรื่องราวต่าง ๆ ต้องอาศัยทำบ่อย ๆ หยุดใจบ่อย ๆ ฝึกกันให้มาก ๆ จริงๆ เราเกิดมาเพื่อการนี้ แต่เรามักให้เวลากับสิ่งอื่นมากกว่า สิ่งอื่นยั่วยวนใจเรามากกว่า แต่ความเป็นจริง..ถ้าเราเข้าถึงกันได้จริงๆ เราจะเข้าใจว่า ภายในเป็นเรื่องที่น่าสนใจ น่าติดตาม น่าเรียนรู้กว่ามากทีเดียว เพราะฉะนั้น...ตอนนี้ให้เราฝึกหยุดกันไปเรื่อย ๆ นะ
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๕
