การฝึกใจ คือ กรณียกิจ
“ใจหยุดเป็นที่สุดของทุกสิ่งที่เราปรารถนา” ซึ่งความสุขที่แท้จริง ความบริสุทธิ์ หรือความรู้แจ้งแทงตลอดในสรรพสัตว์และสรรพสิ่งทั้งหลาย อยู่ที่ใจหยุดนิ่งอย่างเดียว ดังนั้น “หยุดจึงเป็นตัว สำเร็จ” ที่เราจะต้องฝึกกันให้ได้ ฝึกกันไปทุกวัน ให้สม่ำเสมอ
“หยุด ตรงข้ามกับคำว่า อยาก” เพราะความอยากจะดึงใจของเราให้หลุดพ้นจากกลางกายไปติดในเรื่องราวต่าง ๆ ที่ไม่เกิดประโยชน์ แต่ใจหยุดจะทำให้เราเข้าถึงพระธรรมกายภายใน หรือ พระรัตนตรัยภายในตัว ถึงพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกที่แท้จริงของเรา...สิ่งอื่นไม่ใช่!!
การที่เรามีที่พึ่งที่ระลึกอย่างนี้ จะทำให้เราอบอุ่นใจ แล้วก็ปลอดจากภัยทั้งหลาย ภัยในอบาย ภัยในสังสารวัฏ เพราะฉะนั้นก็จะต้องขยันทำความเพียรให้สม่ำเสมอ อย่าท้อใจแม้ว่าเรายังนั่งไม่เห็นอะไร ยังมืดตื้อมืดมิดอยู่ก็ตาม ให้ฝึกไปเรื่อย ๆ ในทุกอิริยาบถ นั่ง นอน ยืน เดิน ทุกวันทุกคืนควบคู่กับภารกิจประจำวัน ฝึกเอาไว้ เพราะการฝึกใจ คือ งานที่แท้จริงของเรา เป็นกรณียกิจ กิจที่สำคัญอย่างยิ่งของการเกิดมาเป็นมนุษย์ จริง ๆ แล้วแม้แต่เทวดาก็จะต้องฝึกใจให้หยุดนิ่ง ถ้าไม่ฝึกใจก็จะเพลินอยู่ในกามของทิพย์หรือทิพยสมบัติ ซึ่งแม้จะมีความสุข แต่ก็น้อยกว่าสุขที่เข้าถึงพระธรรมกายภายใน
หมั่นฝึกให้ได้ทุกวัน อย่าให้มีอะไรมาเป็นข้อแม้ ข้ออ้าง หรือ เงื่อนไข ที่จะทำให้เราเกียจคร้านหรือเลื่อนการฝึกออกไป ต้องทำทุกวัน อย่าไปคอยความพร้อม เพราะว่าความพร้อมอยู่ที่เรา ถ้าเราตั้งใจทำเดี๋ยวนี้ ก็พร้อมเดี๋ยวนี้ แล้วก็จะสมความปรารถนาเข้าถึงพระธรรมกายภายในกันทุกคน
คุณครูไม่ใหญ่
จากหนังสือ ง่ายที่สุดคือหยุดได้ เล่ม ๖
