จาก พ.ศ.๒๕๔๗ ถึง พ.ศ.๒๕๔๘ หักกลบลบกัน ได้ผลต่างเพียง ๑ ซึ่งเป็นจำนวนนับที่น้อยที่สุด แต่จำนวนน้อยที่สุดนี้มีหน่วยเป็นปี ในหนึ่งปีจึงมีเรื่องราวมากมาย ผ่านเข้ามาในชีวิต ทั้งสุขทั้งทุกข์ บางคนประสบกับเหตุการณ์ บางอย่างที่ไม่อยากจำ แต่กลับยากจะทำใจลืม หากแต่ลูกพระธัมฯ (หลวงพ่อธัมมชโย) แล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น ทุกคนอยากจะมีหน่วยความจำ ในสมองมากขึ้น เพื่อเอาไว้จดจำเรื่องราว การสั่งสมบุญ สร้างบารมีให้ได้ทุกวัน รอเวลาที่จะได้ตอบคำถามของคุณครูไม่ใหญ่ที่ถามว่า
"ใครสั่งสมบุญทุกวันบ้างจ๊ะ?"
มือที่ยกสูงขึ้นด้วยความองอาจ แสดงอาการตอบรับ ประกาศถึงความปีติและภาคภูมิใจ ให้ทุกคนได้รับทราบ และร่วมอนุโมทนา ว่าตลอดปี พุทธศักราช ๒๕๔๗ ที่ผ่านมา เราสั่งสมบุญ ทุกวันไม่ขาดเลยแม้แต่เพียงวันเดียว ยังเป็นการย้ำเตือนตนเอง ถึงเป้าหมายของชีวิตด้วยว่า เราเกิดมาเพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญ สร้างบารมี ความปีติและภาคภูมิใจจะเอ่อล้นขึ้นมา อีกครั้ง เป็นการส่งท้ายปีเก่า ให้เราได้มาร่วมรำลึก ถึงบุญที่ร่วมกันสร้างไว้ในปีที่ผ่านมา ก่อนจะสามัคคีกันสร้างบุญใหญ่ ในปีใหม่ที่กำลังมาถึง
เริ่มต้นปีพุทธศักราช ๒๕๔๗ ด้วยการอยู่ธุดงค์ในวันหยุดที่ติดต่อกันนานถึง ๕ วัน เริ่ม ตั้งแต่วันพุธที่ ๓๑ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๔๖ ถึง วันอาทิตย์ที่ ๔ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๗ พวกเรามากางกลดรักษาธุดงควัตรกันในสภาธรรมกายสากล มีกิจกรรมบุญระหว่างการอยู่ธุดงค์ ที่น่าประทับใจ มากมาย ได้แก่ การยกแคลดดิ้งแผ่นสุดท้าย มหาวิหารพระมงคลเทพมุนี และการจุดประทีปบูชามหาปูชนียาจารย์ นอกจากนี้ยังมีการสืบสาน วัฒนธรรมคุณยาย ด้วยการร่วมกันดูแลรักษาสมบัติพระศาสนา ปัด กวาด เช็ด ถู เสนาสนะ และที่สำคัญคือการขัดวิมาน เป็นความแช่มชื่นเบิกบาน แม้หลังไหล่จะชื้นเหงื่อ แต่ก็สุขใจ
๑๙ มกราคม พ.ศ.๒๕๔๗ วันคล้ายวันเกิดครบรอบ ๙๕ ปี ของคุณยายอาจารย์ มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูง วันสถาปนาหอฉัน สืบสานวัฒนธรรมคุณยาย ปลื้มใจไปกับบุญ งบแรกด้วยการร่วมกัน ถวายภัตตาหารเป็นสังฆทานแด่พระภิกษุสามเณร และปีติกับบุญงบที่ ๒ คือ การรับบุญทำความสะอาดหอฉัน สืบสานวัฒนธรรมคุณยาย
จากนั้นเมื่อถึงเวลาสว่าง ๑๗.๐๐ น. ผู้มีบุญทุกคนมาร่วมกันเปิดม่านมงคล พบคุณยายอาจารย์ เป็นสิ่งที่ติดตา ตรึงใจ ลูกหลานคุณยายทุกคน เสมือนได้นั่งใกล้ๆ คุณยายอีกครั้งหนึ่ง อีกทั้งตั้งใจว่าจะทำหน้าที่ดูแล เรื่องภัตตาหาร การขบฉันของพระภิกษุสามเณร แทนคุณยายตลอดไป
วันศุกร์ที่ ๕ มีนาคม พ.ศ.๒๕๔๗ ตรงกับวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๓ เป็นวันมาฆบูชา วันทั้งวันจึงเป็น วันแห่งการสั่งสมบุญโดยแท้ ตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เริ่มต้นด้วยการตักบาตร ณ ลานธรรมมหาธรรมกายเจดีย์ นั่งสมาธิเจริญภาวนา ภาคบ่ายเป็น พิธีมอบโล่พระราชทานและ โล่เกียรติยศแก่ผู้ชนะเลิศ การสอบตอบปัญหาธรรมะ "ทางก้าวหน้า" ส่วนในภาคเย็น เป็นเวลาที่พวกเรารอคอย พิธีจุดประทีปถวายเป็นพุทธบูชา ณ ลานธรรม มหาธรรมกายเจดีย์ ปีนี้เป็นปีแรกที่เราได้นั่งบนลานคอนกรีต ที่ราบเรียบ สะดวกสบาย เหมาะแก่การนั่งสมาธิปฏิบัติธรรมร่วมกัน ท่ามกลางแสงประทีปนับแสนดวง ที่ส่องประกายแข่งกับแสงจันทร์ในคืนมาฆฤกษ์
...สามแสนองค์ สามแสนปลื้ม ลืมไม่ลง คงไม่ลืม ปลื้มทุกชาติ.. คือคำขวัญวันสำคัญที่ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจ วันนี้เป็นวันบุญใหญ่ที่ โลกจะต้องจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์ ว่า วันพฤหัสบดีที่ ๒๒ เมษายน พ.ศ.๒๕๔๗ เป็น วันหลอมรวมใจของชาวพุทธ เราได้มาร่วมกันสถาปนากายมหาบุรุษ ให้บังเกิดขึ้นแก่โลก ในพิธีหล่อพระธรรมกาย ๓๐๐,๐๐๐ องค์ เพื่อจะนำไปประดิษฐานไว้บนอาคาร ๖๐ ปี พระราชภาวนาวิสุทธิ์ ให้เป็นหนทางให้ชาวโลกได้หันมาศึกษา ธรรมปฏิบัติตามพุทธวิธี จนสามารถเข้าถึง ความสุขภายในที่แท้จริง
