ส่องธรรม ล้ำภาษิต
เรื่อง : อิ่มธรรม

ผู้เตือน-ผู้ถูกเตือน

โอวเทยฺยานุสาเสยฺย อสพฺภา จ นิวารเย
สตํ หิ โส ปิโย โหติ อสตํ โหติ อปฺปิโย
พึงแนะนำ ตักเตือนเถิด พึงพร่ำสอนเถิด พึงห้ามปรามจากความชั่วเถิด
คนที่ทำ เช่นนั้น ย่อมเป็นที่รักของสัตบุรุษ และไม่เป็นที่รักของอสัตบุรุษ
(๒๕/๑๖)

การตักเตือนเป็นการยาก
พร้อม ๆ กับการรับคำเตือนก็เป็นการยาก
ผิดทั้งคู่
ผู้เตือนเตือนจนผู้ถูกเตือนกลัว
ผู้ถูกเตือนมีปฏิกิริยาจนผู้เตือนไม่กล้าเตือน
ถูกทั้งคู่
ผู้เตือนเตือนอย่างมีกุศโลบายจนผู้ถูกเตือนยินดีแก้ไข
ผู้ถูกเตือนน้อมรับพร้อมแก้ไข ทำให้ผู้เตือนกล้าเตือนอีกด้วยความชื่นใจ
ผู้เตือนต้องมีเมตตาจิต มีสติ มีปัญญา
มีกุศโลบาย ค่อย ๆ ชักจูง ค่อย ๆ แนะนำ
แม้รู้ทั้งรู้ว่าอาจไม่เป็นที่รักอยู่บ้าง
ก็เห็นแก่ประโยชน์เป็นหลักใหญ่
ผู้ถูกเตือนต้องมีสติมีปัญญารองรับ
มีความรักในการฝึกฝนตนเอง
น้อมรับคำแนะนำพร้อมปรับปรุงแก้ไขตนเองอยู่เสมอ
ทำให้ผู้เตือนปลาบปลื้มใจว่า
สิ่งที่แนะนำไปเกิดประโยชน์อย่างใหญ่หลวง
ถ้าทำอย่างนี้ได้ทั้งผู้เตือนและผู้ถูกเตือน
ก็จะได้ประโยชน์อย่างยิ่งทั้งสองฝ่าย
และก่อเกิดกุศลอย่างยิ่งทั้งสองฝ่ายเช่นกัน